گروه بین‌الملل: پس از اینکه مصطفی ادیب به عنوان نخست‌وزیر مکلف برای تشکیل کابینه دولت جدید لبنان معرفی شد، اکنون بحث اصلی بین او و رئیس‌جمهور، ادغام برخی وزارتخانه‌ها و کاهش تعداد وزراست. این اختلاف‌ نظر درحالی است که از گوشه و کنار اخباری مبنی بر نظارت فرانسوی‌ها بر روند تشکیل کابینه نیز به گوش می‌رسد. به گزارش «وطن امروز»، مصطفی ادیب مأمور تشکیل کابینه در لبنان پیشنهاد تشکیل دولتی با 14 وزیر را مطرح کرده و میشل عون، رئیس‌جمهور لبنان تمایل به تشکیل دولتی متشکل از 24 وزیر و عدم ادغام وزارتخانه‌ها دارد. بر اساس برخی گزارش‌ها، ادیب روز پنجشنبه با معاون «نبیه بری» رئیس پارلمان و معاون «سیدحسن نصرالله» دبیرکل حزب‌الله نشستی را برگزار کرده و درباره جدا کردن دادستانی از وزارتخانه توافقاتی حاصل شده است. در همین‌باره سالم زهران از مدیران رسانه‌ای در لبنان با تایید این موضوع گفت: یک توافق با مصطفی ادیب در زمینه ساختار دولت انجام شده و یک تیم فرانسوی پیچیدگی‌هایی را که در مسیر تشکیل دولت لبنان وجود دارد بررسی می‌کند. زهران تاکید کرد وزرای دولت آینده لبنان شامل شخصیت‌های سیاسی معروف نخواهند بود و یک بحث جدید درباره وزارت بهداشت، انرژی، کار و دادگستری وجود دارد. وی اشاره کرد که دوشنبه هفته آینده رایزنی‌های جدی درباره تشکیل دولت آغاز می‌شود. در همین ارتباط مصطفی ادیب در توئیتی با اشاره به گام‌هایی که در مسیر تشکل کابینه برداشته، نوشت: «همان‌طور که درحال پوشاندن زخم‌های‌مان هستیم باید با امید به فردا و اعتماد به قدرت خود برای اصلاح کشور و تشکیل دولتی که بتواند مطالبات نسل جدید را برآورده کند با یکدیگر متحد شویم». ادیب همچنین تاکید کرد: «ما همگی ملزم و متعهد به ادامه تحقیقات برای تحقق عدالت هستیم». 

 

* هدف فرانسه از دخالت در امور لبنان چیست؟

 روزنامه البنا لبنان در گزارشی پیرامون دخالت شخص امانوئل مکرون در امور این کشور نوشت: این حجم از توجه فرانسه به لبنان، سوالات زیادی درباره انگیزه‌های این کشور و سپس ملاحظاتی که در صورت موفقیت پاریس در پرونده لبنان برای امانوئل مکرون از نظر دشواری و پیچیدگی و نیز خطرات مختلف وجود دارد، ایجاد می‌کند. آنچه درباره روابط بین‌المللی همه کشورها واضح است، این است که هیچ طرفی خدمات رایگان در اختیار طرف دیگر قرار نمی‌دهد، بنابراین زمانی که از انگیزه‌ها و اهداف فرانسه درباره تحرکات آن در لبنان صحبت می‌کنیم، بحث منافع خاص پاریس و غرب که فرانسه قصد دارد از خلال این تحرکات آنها را تحقق بخشد به میان می‌آید. در صحبت از این منافع و اهداف به یک ماهیت استراتژیک سیاسی، اقتصادی و امنیتی در این مرحله حساس جهان و خاورمیانه می‌رسیم. ما در برهه ظهور یک نظام جهانی جدید هستیم که از خاورمیانه متولد می‌شود، بنابراین فرانسه بخوبی می‌داند در این شرایط هر طرفی که یک برگ در منطقه برای خود داشته باشد، می‌تواند جایگاه مناسبی در نظام جدید جهانی پیدا کند که حجم نفوذ در آن و تعداد ائتلاف‌هایی که در چارچوب تشکیل گروه‌های جدید استراتژیک نظام جدید جهانی شکل خواهد گرفت را تعیین می‌کند. در این مرحله فرانسه، لبنان را آسان‌ترین منطقه و امن‌ترین مکان برای انجام تحرکات خود می‌بیند که احتمال موفقیت در آن بیشتر است. علاوه بر اینها، فرانسه می‌داند از طریق شرکت‌های خود که پرونده نفت و گاز لبنان را در دست دارند، می‌تواند از صدها میلیارد دلار ثروت لبنان در این زمینه سهمی برای خود داشته باشد. به این موارد باید خطر استراتژیک بزرگی را که غرب از آن می‌ترسد یعنی احتمال رو آوردن لبنان به سمت شرق و بویژه چین را نیز اضافه کنیم. بنابراین می‌توان حتی بدون استناد به دلایل تاریخی، فکری و فرهنگی فهمید که چرا فرانسه اصرار زیادی برای نجات(!) لبنان دارد اما آیا در این راه موفق خواهد شد؟