کارلو گارگانزه: هنگامی که صحبت از موفقیت‌های بزرگ در عرصه ملی و باشگاهی می‌شود، هیچ کشوری نمی‌تواند با ایتالیا رقابت کند. باید دید راز این موفقیت چیست؟ پس از 4 بار قهرمانی در
جام جهانی، تنها برزیل با 5 بار قهرمانی از ایتالیا در این رقابت‌ها پرافتخار‌تر است و اگر در ضربات پنالتی فینال جام جهانی 1994 ایتالیا کمی خوش‌شانس‌تر بود، اکنون جای دو تیم عوض شده بود اما در عرصه باشگاهی قهرمانی در 38 رقابت مهم بین‌المللی شامل لیگ قهرمانان اروپا، لیگ اروپا و جام در جام اروپا (که دیگر برگزار نمی‌شود)، ایتالیا را به پرافتخار‌ترین تیم در عرصه باشگاهی بدل کرده است. میلان در اواخر دهه 80 و اوایل دهه 90 با هدایت آریگو ساکی و حضور بزرگانی همچون مارکو فان‌باستن، رود گولیت، فرانک ریکارد، فرانکو بارسی و پائولو مالدینی جام‌های فراوانی کسب کرد و توسط بسیاری از کارشناسان به عنوان بهترین تیم تاریخ تاکنون شناخته می‌شود.
برتری تاکتیکی
صرفا در سطح فوتبال، برتری تاکتیکی ایتالیا یک سلاح مهم است که کمترین شک در آن وجود دارد. اینکه سبک کاتاناچیو هررا یا توتال پرسینگ آریگو ساکی یا مهاجم 9 کاذب لوچیانو اسپالتی تا مدت زیادی ایتالیا را در صف مقدم نوآوری در روش‌های استراتژیک قرار داده است، خود مبین همه چیز است. یک وسواس
منحصر به فرد با تاکتیک در ایتالیا وجود دارد. اهمیت آن تا حدی است که کودکان از سنین کم به آموزش آن می‌پردازند و مربیان حریفان بعدی را به دقت مورد مطالعه قرار می‌دهند، در تمرینات گروهی به دقت برنامه‌ریزی می‌شود، در حالی که فوتبال مجموعه‌ای از بحث‌های تاکتیکی را می‌طلبد. رسانه‌ها با استفاده از کارشناسی در بحث‌های پزشکی و با تمرکز بر جزئیات میکروسکوپی مثلا نتیجه می‌گیرند که آیا کریستین ماجو مدافع راست ناپولی در دریافت گل مساوی برابر سوآنسی تحت فشار قرار گرفته است یا عادل تاعرابت، بازیکن میلان در دیدار مقابل یوونتوس بسیار شناور بازی کرد چه اتفاقاتی رخ داد؟ رسانه‌های یک کشور تاثیر عمیقی بر فرآیند تفکرات ساکنین آن کشور می‌توانند داشته باشند و ژوزه مورینیو یک بار گفت: «هر کسی در ایتالیا فکر می‌کند یک مربی است، در حالی که در کشور‌های دیگر برای هواداران فوتبال حرف از تاکتیک خسته‌کننده است، در ایتالیا این موضوع برایشان اهمیت دارد و آنها را جذب خود می‌کند. این مساله موضوعی طبیعی است زیرا در ایتالیا مغزهای فوتبالی بزرگی هم در زمینه بازی و هم در زمینه مربیگری پرورش داده می‌شود. هیچ کشوری حتی موفق نشده درصد کوچکی از مدافعان بزرگی که ایتالیا در سطح جهانی تولید کرده، پرورش دهد. مدافعان بزرگی همچون گائتانو شیرآ، فرانکو بارسی، پائولو مالدینی، الساندرو نستا و فابیو کاناوارو درک زیادی در بازیخوانی داشتند و حتی می‌توانستند سه یا چهار حرکت بعدی حریف را پیش‌بینی کنند. این مساله منجر به شکل‌گیری مدافعانی غیرقابل نفوذ در دو قهرمانی اینترمیلان هررا، یوونتوس جیووانی تراپاتونی، میلان آریگو ساکی در جام باشگاه‌های اروپا و البته قهرمانی‌های تیم ملی ایتالیا در جام‌های جهانی 1982 و 2006 شد.