دکتر اکبر عالمی، کارگردان سینمای مستند و از مجریان پیشکسوت تلویزیون که چندی پیش با تشدید بیماری‌اش پس از ابتلا به کرونا، در بیمارستان بستری شده بود و با کمک دستگاه تنفس می‌کرد در نهایت تسلیم ویروس کرونا شد و در 75 سالگی از دنیا رفت. درباره نحوه ابتلای این مستندساز در ابتدا اعلام شد این مدرس سینما ۱۰ مهرماه برای ساخت یک مستند راهی بیمارستانی شده بود که با وجود رعایت پروتکل‌های بهداشتی، او و ۳ همکار دیگرش همگی به «کووید-۱۹» مبتلا شدند اما امیر سرایی‌مقدم، دستیار کارگردان و خواهرزاده زنده‌یاد اکبر عالمی در این باره روایت دیگری ارائه کرده است. سرایی‌مقدم در رابطه با خبر منتشر‌شده درباره ابتلای اکبر عالمی به کرونا در فرآیند ساخت مستند یادشده، تأکید کرد: واقعیت این است که اکبر عالمی در جریان ساخت جدیدترین مستندش دچار بیماری کرونا نشد، بلکه در کلاس دانشگاه به این بیماری مبتلا شد، چون در کنار آقای عالمی من به همراه ۴ نفر دیگر هم مشغول کار بودیم که تست ما ۵ نفر منفی شد اما زنده‌یاد اکبر عالمی که برای دفاع پایان‌نامه دانشجویانش به دانشگاه رفته بود، دچار این بیماری شد. وی درباره پروژه ناتمام این کارگردان که همزمان با فرآیند ساخت آن دچار بیماری کرونا شد به مهر توضیح داد: این مستند برای وزارت بهداشت آماده می‌شد و درباره یکسری دستگاه‌های ماموگرافی بود که از ژاپن به ایران وارد شده است. این کارگردان درباره سرانجام این مستند تأکید کرد: من کارگردان سینمای مستند هستم و پیش از این نیز برای شبکه یک سریال ساخته‌ام، از همین رو قرار است این مستند ناتمام را به سرانجام برسانم. وی افزود: پیش از این مستند که هنوز نامی برای آن انتخاب نشده است، مرحوم عالمی در سال ۹۷ مستند دیگری درباره پتروشیمی بوشهر ساخته بود که آخرین اثر وی تا پیش از این کار محسوب می‌شود. سرایی‌مقدم درباره حال عمومی همسر اکبر عالمی که او نیز دچار بیماری کرونا شده است، گفت: همسر آقای عالمی در حال حاضر در بخش بستری است و تحت مراقبت قرار دارد.

زنده‌یاد اکبر عالمی که فعالیت هنری خود را با بازیگری در فیلمی قبل از انقلاب اسلامی آغاز کرده بود مدتی ریاست لابراتوار وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی و مسؤولیت لابراتوارهای سازمان صداوسیما را عهده‌دار بود. عالمی در دهه ۷۰ مجری و کارشناس برنامه پرمخاطب «هنر هفتم» بود که به عقیده بسیاری اثرگذارترین برنامه تلویزیون در رابطه با سینما بوده‌ است. وی به عنوان مجری- ‌کارشناس در برنامه سینما ماورا نیز فعالیت داشت. عالمی همچنین عضو فرهنگستان زبان و ادب فارسی و نیز از اعضای انجمن مدرسان سینما بود. از دیگر کارهای ماندگار وی، گویندگی مجموعه ۵ قسمتی «جهان، آفریده هنر» درباره تاریخ هنر و مستند، «چرا زیبایی مهم است؟» درباره فلسفه زیبایی در هنر (این مجموعه‌ها تاکنون منتشر نشده‌ است) و مجموعه ۵ قسمتی «نوابغ عکاسی» درباره تاریخ عکاسی (شبکه مستند سیما) به تهیه‌کنندگی و مدیریت دوبلاژ بهزاد زهرایی را می‌توان نام برد. از سایر فعالیت‌های هنری وی می‌توان به ساخت برنامه‌های هنری و فرهنگی تلویزیونی در زمینه سینما همراه با اجراهای حرفه‌ای و ماندگار و نقدهای تأثیرگذار فیلم، چند دهه تدریس در دانشگاه‌های هنر، مدیریت لابراتوارهای سینمایی وزارت فرهنگ و ارشاد اسلامی، ساخت ۳۰ فیلم مستند برای صنایع داروسازی، پتروشیمی، نساجی و چوب به زبان‌های انگلیسی، فرانسوی، اسپانیولی، آلمانی، ایتالیایی و عربی اشاره کرد. یکی از نکات قابل توجه درباره اکبر عالمی این موضوع است که این هنرمند از معدود مستندسازانی است که در زمان حیات، مورد تجلیل قرار گرفت و ۸ اسفندماه ۱۳۹۳ همزمان با برگزاری جشن تصویر سال در خانه هنرمندان ایران طی مراسمی، از یک عمر تلاش اکبر عالمی در عرصه عکاسی و سینمای مستند تجلیل و از این استاد دانشگاه به عنوان معمار کلمه با دانشی چندوجهی یاد شد.

در پی درگذشت اکبر عالمی، هنرمندان و مسؤولان مختلف فرهنگی و هنری کشور نسبت به انتشار پیام‌های تسلیت اقدام کردند که در این میان پیام‌های اکبر زنجانپور (بازیگر) و ابراهیم حاتمی‌کیا به لحاظ توصیف حقیقی زندگی شخصی و هنری زنده‌یاد عالمی بسیار مورد توجه قرار گرفت. در متن پیام اکبر زنجانپور، بازیگر شناخته‌شده سینما، تئاتر و تلویزیون آمده است: «وای باز هم مرگ یک عزیز. امروز هم خبر از دست دادن اکبر عالمی عزیز را شنیدم و در غمش نالان‌تر شدم، مرد بزرگی که سینما و انسانیت را داغدار کرد». 

ابراهیم حاتمی‌کیا نیز در پی درگذشت اکبر عالمی نوشته است: «سال 59 جوانی بودم 19 ساله، عاشق فیلمبرداری. برای نخستین‌بار در کلاس‌های فیلمسازی شرکت کردم و شدم شاگرد استاد اکبر عالمی. دلچسب‌ترین کلاس‌های فیلمسازی. او با کیف چرمی بزرگی وارد کلاس می‌شد و همچون شعبده‌‌‌بازان یکی یکی از کیف اسلاید و کتابی و ابزاری بیرون می‌کشید و ساعت‌ها به شیوه سمعی و بصری شاگردان را سحر می‌کرد. استاد به من جسارت داد و من در زیرزمین خانه، فیلم سوپر 8 را که 15 متر طول داشت ظاهر کردم. باوری که استاد به ما می‌داد از جنس سحر بود. او ایمانی می‌داد که فراتر از تکنیک بود.  

از سال 60 تا 67 که جنگ بود، ما همیشه دسترنج فیلمبرداری‌های‌مان از جنگ را به دست ایشان ظاهر می‌کردیم. چه لذتی داشت در میان سروصدای دستگاه‌های لابراتوار صداو‌سیما، صدای فریاد استاد را می‌شنیدیم. آن صدا به من می‌گفت که وارد لابراتوار نشدیم، وارد کلاس درس شدیم و باید آداب شاگردی را بجا آوریم. چقدر دلم برای آن صدا در لابراتوار تنگ می‌شود. 

سال 67 با اتمام جنگ وارد دانشگاه شدم. گرفتار فیلم ساختن بودم. فضای دانشگاه برایم سخت شد و تصمیم به ترک تحصیل گرفتم. کسی خم به ابرو نیاورد؛ جز استاد عالمی که به من نهیب زد که باید برگردم و قوانین خشک آموزشی را به همت خودش کنار زد و چه لذتی داشت دوباره در کلاس استاد عالمی نشستن».