نتایج یک مطالعه جدید نشان می‌دهد، سیاستمداران دروغگوهای خوبی هستند چرا که خودشان را متقاعد می‌کنند آنچه را که می‌گویند، درست است و حقیقت دارد. به گزارش روزنامه دیلی‌میل، دکتر آنا گالئوتی، استاد علم سیاست در یکی از دانشگاه‌های ایتالیا گفت: سیاستمداران به راحتی مردم را گول می‌زنند و آنها را متقاعد می‌کنند هر آنچه را که می‌گویند درست است، حقیقت دارد و دروغ نیست. درباره مسائل سیاسی از رسوایی واترگیت تا تسلیحات کشتار جمعی، رهبران جهان به خاطر آنچه که بیان دروغ‌های بی‌شرمانه یا اشتباهات صادقانه بود، مجرم شناخته شده‌اند. آنها همچنان خودشان را نیز با متقاعد‌کردن این مساله که درست می‌گویند، گول می‌زنند. نمونه واضح آن حمله به عراق به‌خاطر وجود تسلیحات کشتارجمعی بود، مساله‌ای که آنها خواستند آن را باور داشته باشند. نمونه دیگر انکار بیل کلینتون، رئیس‌جمهوری پیشین آمریکا در داشتن رابطه با مونیکا لوینسکی و ادعای ریچارد نیکسون، رئیس‌جمهوری اسبق آمریکا درباره بیگناهیش در رسوایی واترگیت بود که منجر به برکناری وی شد. دکتر گالئوتی از دانشگاه «پیدمونت شرقی» در ایتالیا به مجله مطالعات سیاسی گفت: در هر کدام از این موارد سیاستمداران ممکن است به‌خاطر توهم و خودفریبی متهم شده باشند. هرکس به‌صورت فطری یک دروغگوست اما باید میان فردی که عمدا دروغ می‌گوید و آنکه این کار را انجام نمی‌دهد، تمایز قائل شد. به همین دلیل است که سیاستمداران نه تنها به صورت قانع کننده‌ای دروغ می‌گویند، بلکه همچنان خودشان را هم متقاعد می‌کنند که حتی پس از اثبات دروغشان، راست می‌گویند.  این استاد دانشگاه ایتالیا افزود: خودفریبی و توهم نوعی بی‌منطقی باانگیزه است؛ هنری از اعتقاد که بر مبنای آن آنچه را که تمایل داریم، درست است بپذیریم حتی اگر شواهد و مدارک برخلاف آن باشد. هر چه که یک رهبر سیاسی خود را متقاعد کند بیشتر سعی می‌کند تا دروغ بگوید. یک رهبر کاریزماتیک به نسبت هم متعهد است و هم متقاعد‌کننده اما یک فرد دروغگو، منفعت‌طلب و خودخواه به راحتی خودفریب است و به سختی می‌تواند به یک رهبر کاریزماتیک تبدیل شود. سیاستمداران موفق‌تر افرادی هستند که توانایی خودشان را برای فریفتن و باور به دروغ‌های‌شان افزایش دهند. این استاد علم سیاست در ادامه گفت: برای اغوا‌کردن و فریفتن در طول زمان، نیاز است که سیاستمدار بسیار هوشیار، باهوش و زیرک باشد.