محمدرضا کردلو: پخش یکی از بهترین مستندهای تولید ایران درباره بحران منطقه، اتفاقی بود که کمتر از اهمیتش درباره آن صحبت شد. زنانی با گوشواره‌های باروتی، شنبه‌شب از شبکه سوم سیما پخش شد. اگر چه من پیش‌تر این مستند را در جشنواره‌های حقیقت و فجر دیده بودم اما تماشای آن در خانه با خانواده و از تلویزیون، تجربه متفاوتی بود. بعد از هر سوال و جواب «نور» (شخصیت اصلی در داستان مستند) با خانواده‌های اعضای داعش، آسیب‌دیدگان و مردمی که با داعش مواجهه مستقیم داشته‌اند، من هم با این سوال مواجه می‌شدم که «آیا این حرف‌هایی که در مستند می‌شنویم، حقیقت دارد؟» و خود در پاسخ می‌گفتم اینها تازه بخشی از حقیقت است و خیلی چیزهای دیگر هم هست که هم من و هم خیلی‌های دیگر از آن بی‌اطلاع‌اند! 

و چقدر این دیالوگ این افسوس را در من زنده کرد که ما از کنار چه ماجرایی بی‌تفاوت عبور کردیم! ماجراهایی که سند حقانیت ما در مبارزه‌ای طولانی‌مدت و حتی آزاردهنده بود؛ مبارزه‌ای که تعدادی از عزیزترین فرزندان ایران در راه آن تقدیم شدند. مبارزه‌ای که شهید حاج‌قاسم سلیمانی را از ما گرفت. خسارتی بزرگ که دامنه‌دار شدن جنگ در غرب آسیا باعث آن شد. اما ما این همه که درگیر دعواهای سیاسی و اجتماعی داخلی شده‌ایم، به موضوع مقاومت نپرداخته‌ایم. محافظه‌کاری‌ها، سخت گرفتن‌ها و مصلحت‌سنجی‌های غیرلازم رسانه‌ای از یک سو و مساله نبودن «امنیت» برای بسیاری از مدیران میانی در رسانه از سوی دیگر، باعث شد حق مطلب در رابطه با ماجرای مقاومت ادا نشود. تامین امنیت ایران، آن هم بیرون از مرزها و کیلومترها آنطرف‌تر، یک تصمیم راهبردی بود که اهمیت آن در رسانه‌ها، بویژه در تلویزیون درست فهم نشد، حتی همین امروز درست فهم نشده است. آنهایی که «زنانی با گوشواره‌های باروتی» را تماشا کردند و آشکارا با وضعیت مردم عراق در روزگار پساداعش آشنا شدند، معنای تازه‌ای از «امنیت» را درک کردند. مستندهای اینچنینی اگر چه کم اما بسیار ارزشمند هستند. تلویزیون با پخش چندین باره آنها، می‌تواند قصور چندین ساله خود درباره پرداختن به بحران دامنه‌دار منطقه را جبران کند. زنانی با گوشواره‌های باروتی نمونه موفقی از مستندهای با مخاطب عام است؛ مستندهایی که با زبانی انسانی امکان انتقال مفاهیم با مخاطبان گسترده را ایجاد می‌کنند.