سالیان طولانی است انواع گازهای آلاینده مجتمع‌های پتروشیمی و پالایشگاهی منطقه پارس‌جنوبی، این منطقه را به یکی از آلوده‌ترین مناطق کشور تبدیل کرده که سلامتی مردم منطقه و کارکنان این واحدهای صنعتی را تهدید می‌کند. 

بر اساس گزارش‎‌های دریافتی، اخیرا اخباری به گوش می‌رسد که در واپسین روزهای عمر دولت ۲ پروژه مستعجل یک ساله و ۳ ساله برای کاهش و مهار این مشعل‌سوزی‌ها تعریف شده است؛ گویی مسؤولان ناگهان متوجه این آسیب شده‌اند!

اما آنچه این اقدام در اصل ارزنده را در عمل شبهه‌ناک می‌کند، فرآیندهای مبهمی است که درباره این پروژه‌ها شنیده می‌شود. سوال‌هایی وجود دارد که ذهن هر مسؤول دلسوزی را باید در این باره دچار چالش کند؛ مانند اینکه پروژه یک ساله که به ظاهر با هزینه‌ای قابل توجه تصویب شده، با کدامین ساز‌و‌کار و ضمانت ارزیابی شده و به مرحله اجرا گذاشته شده یا گذاشته خواهد شد؟ پیمانکاران چگونه برگزیده می‌شوند؟ ضمانت‌های زمانی و کیفی اجرا و گارانتی پروژه به چه صورت اخذ خواهد شد؟ آیا انحصار و لابی‌گری و ترک تشریفات در این پروژه دخیل نخواهد شد؟ نقش شرکت‌های دانش‌بنیان در این پروژه چه خواهد بود؟

این سوالات از این رو مطرح می‌شود که اخباری به گوش می‌رسد که ابهاماتی را درباره اجرای این طرح ایجاد می‌کند. 

1- آیا انتخاب پیمانکاران و مجریان پروژه از طریق مناقصات بوده و در واگذاری آن دستور ترک تشریفات صادر نشده است؟ اگر دستور ترک تشریفات صادر شده به چه دلیل بوده است؟

2- 20 سال است درباره اجرای چنین طرح با اهمیتی اقدامی نشده، آیا حساسیت‌های لازم درباره رانت و تضاد منافع و ضمانت‌ها و مسؤولیت‌های بعدی دست‌اندرکاران در نظر گرفته شده است؟

3- با توجه به حضور یک شرکت خصوصی در این پروژه، اگر دستور ترک تشریفات صادر شده باشد، سوالات فوق اهمیت بیشتری پیدا می‌کند. آیا برخی مدیران سابق نفت و گاز که دارای قرابت‌هایی در مجموعه وزارت نفت هستند، رانتی درباره برنده شدن در این پروژه ندارند؟

4- آیا در پروژه کاهش مشعل‌سوزی مجتمع پارس‌جنوبی مدیرانی که خود در پرونده‌های زیمنس و کوبلکو درگیر دادگاه‌های بوشهر و عسلویه هستند، نقش و ارتباط دارند؟