محمدعلی صمدی: ظهرگاه دیروز جمعه 7 آذرماه 99 خورشیدی، صدای رگبار مسلسل و انفجار، فضای آرام و نیمه‌تعطیل شهرستان دماوند را پاره‌پاره کرد و چنین مقدر شد این روز با امضایی خونین، به نام دکتر «محسن فخری‌زاده» سند بخورد. اشرار و اراذل عالم، او و پاسداران محافظش را مورد حمله قرار دادند و خون‌شان را بر سنگفرش خیابان روان کردند و ساعتی بعد خبر رسید استاد فیزیک هسته‌ای دانشگاه امام حسین(ع)، رئیس سازمان پژوهش و نوآوری وزارت دفاع و کسی که نشریه «فارین پالیسی» او را در لیست 500 مرد قدرتمند جهان قرار داده بود، به یاران شهیدش پیوسته است. مردی که چشم‌های نگران ملتی به برکات ساعت زندگی او دوخته شده بود، پس از دهه‌ها تلاش و جهاد، در خون خویش، به آرامش رسید. بی‌شک خلعت شهادت، برازنده این دانشمند خستگی‌ناپذیر بود که سال‌ها پیش، جان خود را برای عزت و شکوه دین و سرزمینش، بر کف دست گرفته بود اما با سینه‌های سوخته‌مان چه کنیم؟ ایمان داریم به قول آن سید بزرگوار: «در عالم رازی هست که جز به بهای خون فاش نمی‌شود» اما بغض‌های فروخورده و سینه‌های تنگ شده را چه کنیم؟ عملیاتی تروریستی با این ابعاد و مختصات، آن هم در روز روشن و در میانه شهر، نشانه گستاخی و جری شدن دشمنانی است که سال‌هاست برای از هم دریدن هست و نیست فرزندان انقلاب اسلامی و مردمان غیور این آب و خاک دندان تیز کرده‌اند. 

مردمی که با صبوری و متانت به کارزار سهمگین اقتصادی با آمریکا و غرب‌باوران داخلی مشغولند، بی‌شک برای حفظ امنیت نخبگان و سربازان فرهیخته خود که سرمایه‌های بنیادین و ذخایر اصلی این ملک و ملتند، بسیار متوقعند و این سوال چون زخمی دیگر بر پیکرشان خواهد نشست: چگونه یک تیم تروریستی توانسته فردی با چنین جایگاهی را که چندی قبل هم مورد یک ترور ناموفق قرار گرفته بود و نخست‌وزیر خونخوار رژیم غاصب صهیونیستی رسما و آشکارا نام و عکس وی را به عنوان یکی از ارکان برنامه‌های هسته‌ای ایران به نمایش گذاشته بود، مورد شناسایی قرار داده، تعقیب کنند و با شیوه‌ای مشخص درست در سالگرد شهادت یکی دیگر از بزرگان عرصه هسته‌ای کشور مورد حمله قرار داده و به شهادت برسانند. هنوز یک ماه به سالگشت شهادت حاج‌قاسم سلیمانی مانده و خدا می‌داند زخم آن هنوز خونین است. زحمات فرزندان امنیت و سربازان گمنام امام زمان(عج) بر کسی پوشیده نیست. ایراد را باید در جای دیگری جست؛ جایی که توان بازدارندگی کشور را تضعیف کرده و موجب ایجاد برآوردهای اشتباه از قدرت دفاعی ایران در جبهه دشمن شده است.