[مربیان جوان بدآموز!]

مربیان جوانی که برای بالا بردن سطح فنی تیم‌های لیگ برتری وارد این چرخه شده‌اند، به جای تکیه بر دانش و داشته‌های فنی خود، به سمت «فریاد» و «قلدری» گرایش پیدا کرده‌اند. رقابت‌های لیگ برتر بیستم در حالی آغاز شد که شیوع جهانی بیماری کرونا تا پایان هفته پنجم این رقابت‌ها مانع حضور تماشاگران در ورزشگاه‌های کشور شده است؛ مسابقاتی که تنها دلخوشی علاقه‌مندان به فوتبال محسوب می‌شود تا از قاب‌های تلویزیون به تماشای عملکرد تیم‌های محبوب خود بنشینند و لذت ببرند. عملکرد تیم‌های لیگ برتری در هفته‌های نخست مسابقات فصل جاری نشان می‌دهد اکثر آنها هنوز مسیر مشخصی را از لحاظ تاکتیکی و مسائل فنی پیدا نکرده‌اند. تغییرات متوالی در ترکیب اصلی و عدم موفقیت اکثر تیم‌ها در گلزنی نشان می‌دهد کیفیت فنی باشگاه‌های لیگ برتری هنوز به سطح مطلوب نرسیده است؛ رقابت‌هایی که بر خلاف فصول گذشته با قانون منع استفاده از بازیکنان و مربیان خارجی فرصت مناسبی را برای عرض اندام ایرانی‌ها فراهم آورده است. با این حال مربیان جوان ایرانی که با حضورشان چرخه استفاده از مربیان قدیمی و همیشگی را بر هم زدند، نشان دادند بهتر از قدیمی‌های خود می‌توانند شعار دهند و عمل نکنند. علیرضا منصوریان (اخراج شد)، وحید بیاتلو، جواد نکونام، آرش برهانی، حنیف عمران‌زاده، محمود فکری، یحیی گل‌محمدی، حمید مطهری، داوود فنایی، سیدمهدی هاشمی‌نسب، رسول خطیبی، محمد ربیعی، سیدمجتبی حسینی و... جزو مربیان زیر ۵۰ سال هستند که در کادر فنی تیم‌های خود حضور دارند. مربیانی که فارغ از نتایجی که گرفته‌اند، زیر ذره‌بین اخلاق نتوانسته‌اند نمرات قابل قبولی بگیرند. فریادهای عجیب در محوطه فنی نیمکت‌های لیگ برتری و درگیری‌های فیزیکی بین آنها تلخ‌ترین صحنه‌ها را از قشری که مدعی ورود حرفه‌ای‌گری به جرگه مربیان ایرانی هستند، رقم ‌زده است. قیل و قال‌هایی که با خودآگاهی شکل گرفته است تا تبدیل به پرسش اصحاب رسانه در نشست‌های خبری شود. این مربیان استرس ناشی از نتیجه‌گیری را دلیل اصلی فریادهای خود در کنار زمین مسابقه عنوان کرده‌اند؛ بهانه‌ای که قطعا مورد قبول اهالی فوتبال نمی‌تواند باشد. این مربیان که با علم فشار ناشی از مربیگری در بالاترین سطح فوتبالی کشور، هدایت تیم‌ها را پذیرفته‌اند وقتی کار به جنجال می‌کشد، خود را صاحب حق در فریاد زدن و توهین می‌دانند؛ مربیانی که با محرومیت‌های کمیته انضباطی در هفته‌های نخست لیگ برتر نیز مواجه شده‌اند اما باز هم دست از رفتارهای هنجارشکنانه خود بر نمی‌دارند. آنها باید الگوی بازیکنان خود شوند اما کار به جایی رسیده است که بازی‌های لیگ برتر بارها و بارها متوقف شده تا بازیکنان فرصت جدا کردن مربیان خود را در کنار زمین مسابقه پیدا کنند؛ مربیانی که از ترس اخراج، ایستاده فریاد می‌کشند و اخلاق‌ را می‌کشند.