شیطنت اردوغان در باکو

«رجب طیب اردوغان» رئیس‌جمهور ترکیه که برای شرکت در مراسم رژه نظامی نیروهای جمهوری آذربایجان به مناسبت اتمام اشغال منطقه «قره‌باغ کوهستانی» توسط ارمنستان، به باکو سفر کرده بود، با اظهارات تحریک‌آمیزش جنجال‌ساز شد. اردوغان که در این مراسم به همراه «الهام علی‌اف» شرکت کرده بود، بیتی از یک شعر جدایی‌طلبانه درباره رود ارس در مرز ایران و جمهوری آذربایجان را علیه تمامیت ارضی جمهوری اسلامی ایران خواند. رئیس جمهور ترکیه در نشست خبری مشترک با الهام علی‌اف سخنان خود را با قطعه‌ای از ترانه معروف «آراز» آغاز کرد. اردوغان خطاب به مردم آذربایجان گفت: «ارس را جدا کردند و آن را با سنگ پر کردند- من از تو جدا نمی‌شدم، ما را با زور جدا کردند».  این اظهارات با واکنش‌های منفی در تهران مواجه شد. «محمدجواد ظریف» وزیر امور خارجه در صفحه توئیتر خود نوشت: «به اردوغان نگفته بودند شعری که به غلط در باکو خواند مربوط به جدایی قهری مناطق شمالی ارس از سرزمین مادری‌شان ایران است!»وی ادامه داد: «آیا او نفهمید که علیه استقلال جمهوری آذربایجان سخن گفته است؟ هیچ‌ کس نمی‌تواند درباره آذربایجان عزیز ما صحبت کند». دبیر مجمع تشخیص مصلحت نظام هم به سخنان تحریک‌آمیز اردوغان در مراسم رژه پیروزی ارتش جمهوری آذربایجان در باکو، اینگونه واکنش نشان داد: «اگر آقای اردوغان از خواندن شعر ارس منظورش ایران بزرگ است، درست است، زیرا آذربایجان در قلب ملت ایران و در کنار برادران دیگرش از قوم لر و کرد و بلوچ و عرب قرار دارد. اگر نظرش تکرار تجربه شکست‌ خورده داعش در سوریه است، حرف غلطی است». به اعتقاد کارشناسان، این شیطنت اردوغان در راستای توسعه‌طلبی‌های وی و همین‌طور تحت فشار قرار دادن رژیم باکو مطرح شده است. اگرچه دولت علی‌اف باید پاسخگوی این گنده‌گویی اردوغان باشد و ایران یک پاسخ قاطع به این رفتار غیردوستانه نشان دهد اما کارشناسان می‌گویند این شیطنت رئیس‌جمهور ترکیه نباید اولویت‌های اصلی ایران در حوزه سیاست خارجی را تحت‌الشعاع قرار دهد، بویژه اینکه در شرایط فعلی، مسائل منطقه‌ای بویژه مسأله انتقام از رژیم صهیونیستی به خاطر ترور شهید فخری‌زاده در اولویت قرار دارد.

محمد محبوبی: منطقه قره‌باغ، منطقه نسبتا کوچکی به مساحت 4400 کیلومترمربع است که در خاک جمهوری آذربایجان واقع شده است اما جمهوری ارمنستان از عصر فروپاشی اتحاد جماهیر شوروی تاکنون ادعای تملک قسمتی از آن را دارد. این منطقه کوچک، خود از ۲ بخش تشکیل شده است: ناگورنوقره‌باغ (که در روسی به معنای «قره‌باغ علیا» یا همان قره‌باغ کوهستانی است) و نیژنی‌قره‌باغ (که در روسی معادل «قره‌باغ سفلی» یا قره‌باغ جلگه‌ای معنا می‌شود). برخلاف منطقه نیژنی‌قره‌باغ یا قره‌باغ جلگه‌ای که مسلمان‌نشین است، در بافت جمعیتی منطقه ناگورنوقره‌باغ یا قره‌باغ کوهستانی، ارامنه اکثریت مطلق را در اختیار دارند و همین امر سبب شده قره‌باغ کوهستانی در طول تاریخ معاصر، خصوصا از زمان فروپاشی شوروی و تشکیل جمهوری‌های حوزه قفقاز، محل اختلافات حقوقی و جنگ‌های متعدد باشد. 

 

* ادعاهای طرفین مناقشه چیست

در مناقشه قره‌باغ هر یک از طرفین ادعای متفاوتی نسبت به دیگری دارد: جمهوری ارمنستان به سبب برتری جمعیتی خود، بر «اصل تعیین سرنوشت ملت‌ها»۱ تکیه می‌کند و ملاک مالکیت سرزمینی را آرای ساکنان قره‌باغ می‌داند. آن‌گونه که در داده‌های آماری مشاهده می‌شود، در دوره حکومت اتحاد جماهیر شوروی، ارامنه اکثریت مطلق جمعیت قره‌باغ را تشکیل می‌دادند. بر اساس یک سرشماری که پیش از فروپاشی شوروی و در سال 1989 انجام شد، منطقه خودمختار قره‌باغ 190 هزار سکنه داشت که از این تعداد 77 درصد ارمنی، 22 درصد آذری و یک درصد مربوط به سایر اقوام بودند. آذری‌ها در پاسخ به این ادعا معتقدند ترکیب جمعیتی فعلی قره‌باغ، حاصل سال‌ها اشغال و تجاوزگری است، اگرنه جمعیت ساکن قره‌باغ در ۲ قرن پیش اکثراً مسلمان و آذری بوده‌اند لذا نمی‌توان به ترکیب جمعیتی دستکاری‌شده حق تعیین سرنوشت داد. آذری‌ها همچنین بر این باورند هرگونه رفراندومی برای الحاق قره‌باغ کوهستانی به جمهوری ارمنستان باید در سطح کل کشور برگزار شود، نه صرفا در منطقه. 

در سوی دیگر ماجرا، جمهوری آذربایجان با توجه به معاهدات پیشین و با استناد به حقوق بین‌الملل، به «اصل تمامیت ارضی دولت‌ها»۲ اتکا می‌کند و مالکیت قره‌باغ کوهستانی را از آن خود می‌داند. کارشناسان ارمنی با استناد به قانون حق جدایی از شوروی مصوب سال 1990، مدعی‌ هستند در آستانه فروپاشی شوروی، رفراندومی در خودمختاری قره‌باغ برگزار شد و اکثریت قریب به اتفاق اتباع، رأی به استقلال این خودمختاری دادند و قره‌باغ در 2 سپتامبر 1991 به‌ عنوان یک جمهوری مستقل از اتحاد جماهیر شوروی اعلام موجودیت کرد، لذا جمهوری آذربایجان حق ندارد حاکمیت خود بر قره‌باغ کوهستانی را تحمیل کند. 

علاوه بر اختلافات حقوقی و نظامی، مولفه دیگری که مسأله قره‌باغ را پیچیده‌تر می‌کند، نقش‌آفرینی بازیگران خارجی و بین‌المللی است. آمریکا، روسیه، رژیم صهیونیستی، اتحادیه اروپایی، ترکیه و ایران اصلی‌ترین بازیگرانی هستند که در این مسأله نقش ایفا کرده‌اند. گروه مینسک هم از زمان جنگ اول قره‌باغ در سال‌های 1992 تا 1994 تلاش دارد این مسأله را حل‌و‌فصل کند ولی تاکنون موفق نشده است. 

 

* میراث جنگ اول قره‌باغ

در توضیح ژئوپلیتیک منطقه می‌توان گفت منطقه قره‌باغ کوهستانی، برون‌خاک3 غیررسمی جمهوری ارمنستان در خاک آذربایجان است و متقابلا نخجوان، برون‌خاک جمهوری آذربایجان به شمار می‌رود که خاک ارمنستان اتصال زمینی آنها را قطع کرده است. به دنبال پایان جنگ اول قره‌باغ در سال 1994، جمهوری ارمنستان با اشغال شهرهای حومه قره‌باغ از جمله گذرگاه لاچین توانست اتصال زمینی خودش به قره‌باغ را برقرار و برتری نسبی پیدا کند. این در حالی است که چنین اتصالی میان نخجوان و آذربایجان برقرار نشده است. گروه مینسک تلاش کرد در طرح پیشنهادی کی‌وست، زمین گذرگاه لاچین را با زمین گذرگاه مغری تبادل کند اما جمهوری آذربایجان واگذاری قره‌باغ و شهرهای اطرافش را در تناقض با تمامیت ارضی خود دانست و این طرح را نپذیرفت. کارکرد دیگری که مناطق اشغالی اطراف قره‌باغ برای ارمنستان ایفا می‌کند این است که منطقه حائل4 میان خود و نظامیان آذربایجان است و در مواقع حمله آذری‌ها به قره‌باغ، جنگ ابتدا در شهرهای پیرامونی به وقوع می‌پیوندد. 

برخلاف جمهوری آذربایجان که به دریای خزر دسترسی دارد، جمهوری ارمنستان کشوری محصور در خشکی5 است که با حداقل ۲ همسایه از 4 همسایه‌اش، یعنی آذربایجان و ترکیه، به ‌خاطر مناقشه قره‌باغ دارای روابط خصمانه است. همین مسأله سبب تنگ‌تر شدن محاصره ارمنستان شده است. در جریان جنگ 2020، گرجستان هم سومین همسایه‌ای بود که مرزهایش را به‌روی ارمنستان بست و خاک ایران تنها معبر تردد و ترانزیت ارمنستان به شمار می‌رود. در مقابل دسترسی آذربایجان به دریای خزر و روابط سازنده‌ای که با همسایگانش و قدرت‌های فرامنطقه‌ای دارد، برتری نسبی این کشور در مقابل ارمنستان است. 

 

* جنگ 2020 قره‌باغ؛ جنگی که استحاله شد

در مقایسه بازیگران دولتی حاضر در جنگ 2020، مشاهده می‌شود که اهداف سابق باکو تحت‌الشعاع اهداف قدرت‌های دیگر قرار گرفته است. این بازیگران جدید باعث شده‌اند جنگ قره‌باغ کوهستانی از حالت سنتی خود یعنی اختلاف قومی- سرزمینی صرف درآید و ابعاد جدیدتری به خود بگیرد. در این باره به صورت خاص می‌توان به بازیگری ترکیه و اسرائیل اشاره کرد که هر دو از آذربایجان پشتیبانی می‌کنند و خواستار اخراج ارتش ارمنستان از قره‌باغ کوهستانی هستند. به عبارتی دیگر، می‌توان گفت جنگ اخیر قره‌باغ تنها جنگ باکو نیست، بلکه در مقیاسی کلان‌تر جنگ حامیان اصلی آن، یعنی آنکارا و تل‌آویو است. 

الف) ترکیه: ترکیه یکی از دیرینه‌ترین متحدان جمهوری آذربایجان به شمار می‌رود که در جنگ اول قره‌باغ نیز جانب باکو را گرفت و با ایروان قطع رابطه کرد. اتحاد سابق ترکیه و آذربایجان ریشه‌های قومی و مذهبی داشت اما از سال 2002 با روی کار آمدن حزب عدالت و توسعه، سیاست خارجه ترکیه هم به مرور دستخوش تغییر شد. سیاست خارجی ترکیه تا پیش از این مقطع متأثر از کمالیسم بود که بر خالص‌سازی نژادی ترک و گرایش به بلوک غرب تکیه می‌کرد اما با روی کار آمدن حزب عدالت و توسعه و خصوصا در دوره ریاست‌جمهوری رجب‌طیب اردوغان، نوعثمانی‌گرایی مبنای سیاست خارجی ترکیه شد. نوعثمانی‌گرایی به دنبال احیای خلافت پرشکوه عثمانی و تسلط بر مناطق تحت نفوذ سابق است. حضور پررنگ آنکارا در مناقشات سوریه و لیبی و رقابت آن با تهران و مسکو، در این چارچوب بیان می‌شود. پشتیبانی بحث‌برانگیز ترکیه از نظامیان آذربایجان در مناقشه 2020 هم در این منطق معنا می‌یابد و همانند مناقشات دیگر، آنکارا رقبای اصلی خود را نه مقامات ارمنستان، بلکه تهران و مسکو می‌بیند که منافع قابل ‌توجهی در جمهوری ارمنستان دارند. 

ب) اسرائیل: آن‌طور که گزارش‌های متعدد به روشنی بیان می‌کنند، اسرائیل و آذربایجان در دوره ریاست الهام علی‌اف و خصوصا طی سال‌های اخیر به متحدان نزدیک یکدیگر تبدیل شده‌اند. همکاری این دو محدود به تجارت تسلیحات نظامی نیست، بلکه در حوزه‌های کشاورزی، علمی، بهداشت و درمان و... هم این رابطه نزدیک مشاهده می‌شود. همچنین طبق گزارش جروزالم پست، اسرائیل 40 درصد نفت خود را از آذربایجان تأمین می‌کند. 

علاوه بر تصریحات مقامات آذری همچون وبینار الین سلیمانف، سفیر آذربایجان در واشنگتن با بنیاد یهودی امور امنیت ملی (JINSA)، معامله اسلحه میان آذربایجان و اسرائیل نشانه دیگری از هم‌پیمانی در مسأله قره‌باغ است. مطابق گزارش موسسه پژوهش‌های صلح بین‌المللی استکهلم، رژیم صهیونیستی طی سال گذشته به‌تنهایی حدود دوسوم (61 درصد) تمام تسلیحات وارداتی آذربایجان را تأمین کرده است. در میان تسلیحات صادراتی، مواردی نظیر پهپاد انتحاری IAI Harop و بمب خوشه‌ای M095 DPICM هم مشاهده می‌شود. صادرات اسلحه از سوی اسرائیل به آذربایجان می‌تواند نشانه سود بالای این تجارت برای تل‌آویو و بالطبع علاقه‌مندی‌اش به تداوم جنگ باشد اما ارمنستان از بازار اسلحه اسرائیل بی‌بهره است و فروش اسلحه به آذربایجان منجر به فراخوان اعتراض‌آمیز سفیر ارمنستان در اسرائیل به ایروان شد. همین امر نشان می‌دهد هدف اسرائیل در جنگ قره‌باغ صرفا تجارت اسلحه نیست و در تلاش است باکو، متحد خود در منطقه، را به پیروزی برساند. 

آنچه از پشتیبانی اسرائیل از آذربایجان دریافت می‌شود، این است که منافع تل‌آویو فراتر از تجارت اسلحه در منطقه است، زیرا تجارت اسلحه تنها با یک طرف مناقشه انجام می‌شود و طرف دیگر مناقشه به‌رغم نیاز شدید به اسلحه، از معامله آن با اسرائیل محروم است. همچنین منافع اسرائیل فراتر از تحکیم موقعیت خود در آذربایجان و در نزدیکی ایران است، چراکه چنین جایگاهی پیش از این نیز وجود داشت و دستاورد جدیدی محسوب نمی‌شود. چیزی که دستاورد جدیدی برای تل‌آویو محسوب خواهد شد آن است که تنش خود با ایران را از همسایگی خاک خود دور کرده و به مرز ایران منتقل کند. اسرائیل با این پشتیبانی موفق خواهد شد منطقه تنش را به همسایگی ایران منتقل کند و موقعیت جغرافیایی خطر را به مرز ایران بکشاند. به عبارت دیگر، اسرائیل با پشتیبانی از جنگ قره‌باغ، عمق استراتژیک۶ خود را شدیدا افزایش می‌دهد و تنش را به مرزهای ایران می‌کشاند. 

در مجموع آنچه از حضور این ۲ بازیگر جدید (ترکیه و اسرائیل) در جنگ 2020 قره‌باغ مشاهده می‌شود آن است که اهداف این درگیری، اهداف سابق یعنی بازپس‌گیری سرزمین‌های اشغال شده آذربایجان نیست، بلکه نوعثمانی‌گرایی آنکارا و افزایش عمق راهبردی تل‌آویو در صدر اهداف این درگیری قرار دارد. به همین جهت هرگونه آتش‌بس یا طرح میانجی‌گری، موقتی و شکننده خواهد بود. 

------------------------------------------------

پی‌نوشت‌ها:

1-  The Principle of Self-determination

2- The Principle of Territorial Integrity

3- Exclave

4- Buffer Zone

5- Landlocked

6- Strategic Depth