گروه سیاسی: انتخابات پرشکوه 22 خرداد سال 88 با مشارکت 85 درصدی می‌رفت به عنوان یک مولفه پرقدرت، تبدیل به نقطه اوج‌گیری و سکوی پرتاب ایران در صحنه جهانی شده و وزن کشورمان در مناسبات جهانی را بالا ببرد اما فتنه 88 با اسم رمز تقلب به تنهایی برای ضربه زدن به این جشن ملی کافی بود. 

به گزارش «وطن امروز»، تا پیش از اینکه فتنه‌گران این دستاورد بزرگ مردمی را مخدوش کنند، اقتدار کشور موجب شده بود دولت وقت آمریکا به ریاست باراک اوباما تلاش کند مسیر مستقیمی برای گفت‌وگو با تهران باز کند، بر این مبنا بود که اوباما به مقام معظم رهبری نامه نوشت تا از آمادگی ایالات متحده برای حل مشکلات فی‌مابین خبر دهد اما فتنه 88 در این میان یک فرصت طلایی برای دولت آمریکا در تغییر فاز برای فشار به ایران را در اختیار آنها قرار داد و آمریکایی‌ها هم این خدمت فتنه‌گران را بی‌پاسخ نگذاشتند. 

بنابراین یکی از خیانت‌های جریان فتنه به منافع ملی همین بود که دستگاه محاسباتی دشمنان ایران را تغییر داد و با تحریک آمریکایی‌ها در حرکت به سمت تحریم‌های فلج‌کننده، ضربه‌ای جبران ناشدنی به اقتدار ملی وارد آورد. اگر چه کارزار فشار حداکثری عبارتی است که در دولت ترامپ رایج شد اما نقطه شروع این راهبرد به فتنه سال 88 و تحریم‌های فلج‌کننده آمریکا بازمی‌گردد. در همین زمینه باراک اوباما در کتاب خاطرات خود؛ «سرزمین موعود» که بتازگی انتشار یافته با اشاره به وقایع ایران پس از انتخابات ریاست‌جمهوری سال 88 می‌نویسد: با توجه به جواب منفی ایران به تلاش‌های ما برای گفت‌وگو و نیز آشوب و سرکوب بیشتر در داخل، گام دوم راهبردمان را پیش گرفتیم؛ متحد کردن جامعه بین‌المللی برای وضع تحریم‌های سخت و چندجانبه اقتصادی به منظور آوردن ایران پای میز مذاکره. پیش از آن، شورای امنیت سازمان ملل طی چند قطعنامه از ایران خواسته بود غنی‌سازی را متوقف کند. این قطعنامه‌ها همچنین در کنار تحریم‌هایی محدود علیه ایران، گروه 1+5 را به این امید که بتواند مقامات ایران را راضی به تبعیت از پیمان منع اشاعه کند، تشکیل داده بود. 

رئیس‌جمهور سابق آمریکا ادامه می‌دهد: مشکل اینجا بود که این تحریم‌ها کم‌اثرتر از آن بود که بخواهد تاثیرگذار باشد. حتی شرکای آمریکا مانند آلمان به تجارت خود با ایران ادامه می‌دادند و تقریبا همه کشورها نفت ایران را می‌‌خریدند. دولت بوش تحریم‌های دیگری را هم به صورت یکجانبه وضع کرده بود اما این تحریم‌ها، بیشتر نمادین بود، چرا که تجارت شرکت‌های آمریکایی با ایران از سال ۱۹۹۵ ممنوع شده بود. افزایش قیمت نفت در کنار رشد اقتصادی باعث شده بود ایران از مذاکرات متعدد و بدون فایده با 1+5 که تنها ثمره‌اش تعهد برای برگزاری دور بعدی گفت‌وگوها بود، خوشحال باشد. 

اوباما می‌افزاید: برای اینکه بتوانیم توجه ایران را جلب کنیم، باید دیگر کشورها را ترغیب می‌کردیم که فشار را بیشتر کنند و این به معنی کسب رضایت کشورهای قدرتمند و از نظر تاریخی دشمن ما بود که تحریم را به عنوان یک اصل اساسی قبول نداشته و در عین حال روابط تجاری و دیپلماتیک خوبی با تهران داشتند و البته به اندازه تهران، نسبت به اهداف آمریکا بدبین بودند. 

گفته‌های اوباما البته به نوعی تکمیل‌کننده همان نکته‌ای است که هیلاری کلینتون، وزیر وقت خارجه آمریکا در دولت اول اوباما در کتاب خاطراتش آورده است. کلینتون در کتاب خاطراتش؛ «تصمیم‌های دشوار» خاطرنشان کرده است راهبرد اجتناب از اظهارنظر علنی را «مرتبطان دولت آمریکا در ایران» به آنها گوشزد کرده‌اند. در کتاب هیلاری کلینتون آمده است: «مرتبطان ما در ایران اصرار داشتند تا جایی که ممکن است در این ‌باره سکوت کنیم، نگران بودند اگر آمریکا در حمایت از تظاهرکنندگان صحبت کند، یا آشکارا سعی کند خود را وارد مساله کند، حکومت فرصت پیدا کند با اعتراضات به‌ عنوان یک توطئه خارجی برخورد کند. بسیاری از تحلیلگران اطلاعاتی و کارشناسان حوزه ایران ما هم با این نظریه موافق بودند».

افزون بر آن، یکی از ایمیل‌های «هیلاری کلینتون» که سال گذشته از وضعیت محرمانه خارج شده، حاوی اطلاعات جدیدی درباره نقش فتنه سال ۱۳۸۸ در تشدید تحریم‌ها علیه ایران و توسل واشنگتن به راهبرد استفاده از دیپلماسی در کنار تحریم‌ها برای زنده نگاه داشتن شعله اغتشاشات داخلی پس از حوادث انتخابات ریاست‌جمهوری سال ۱۳۸۸ است. این ایمیل را «سیدنی بلومنثال» از نزدیکان «هیلاری کلینتون» و یکی از نفرات دخیل در شکل‌دهی به تصمیمات او به تاریخ ۱۷ فوریه سال ۲۰۱۰ برابر با چهارشنبه ۲۸ بهمن‌ماه سال ۱۳۸۸ برای وی ارسال کرده است. وزارت خارجه آمریکا ۳۱ آگوست سال ۲۰۱۵ (۹ شهریور‌ماه سال ۱۳۹۴) این سند را از حالت طبقه‌بندی خارج کرد. موضوع ایمیل «ایران و عربستان سعودی» است و «بلومنثال» آن را برای گزارش‌دهی درباره دیداری که با «یوشکا فیشر» وزیر اسبق خارجه آلمان داشته، ارسال کرده است.