زهرا بختیاری: رزمایش‌های پی در پی نیروهای مسلح ایران در حالی طی هفته‌های اخیر برگزار شد که ارتش تروریست آمریکا حجم زیادی از نیروهای خود را در واپسین روزهای دولت ترامپ برای جلوگیری از آنچه خطر ایران می‌داند، به منطقه گسیل کرده است. 

آمریکایی‌ها اینطور تحلیل می‌کنند که اگر ایران بخواهد انتقام خون سردار شهید خود را از آنها بگیرد، این روزها بهترین زمان است که قدرت در ایالات متحده در حال دست به دست شدن است و ترامپ جای خود را به رقیبش می‌دهد. برای همین است که ناو هواپیمابر با ناوگروه همراهش، هواپیمای بمب‌افکن بی‌52 و زیردریایی اتمی آنها همزمان به آب‌های جنوب ایران آمدند تا مثلا چنگ و دندان آنها، جمهوری اسلامی را از آنچه در سر دارد، منصرف کند. 

برای نیروهای مسلح البته این تحلیل‌های سیاسی چندان مبنا و ملاک عمل نیست، هر جا تهدیدی احساس شود، باید با آن مقابله کرد و این «بازدارندگی فعال» در مقابله با تحرکات دشمنانش در منطقه، لازمه‌اش برگزاری رزمایش‌های متناسب و نمایش قدرت است. 

در حقیقت جمهوری اسلامی ایران به دنبال دور کردن هر گونه مزاحم از حوزه خود است؛ خواه این مزاحمت از سوی دولت آمریکا باشد، خواه رژیم صهیونیستی و خواه حکومت‌های وابسته به آنها در منطقه از جمله سعودی. 

از این رو بود که برای مقابله با همین مزاحمت‌ها، نخستین ناوبندر ایرانی با قید فوریت و در زمانی بسیار کوتاه آماده شد تا کمبود پشتیبانی از ناوگروه‌های ارتش در آب‌های آزاد -بویژه در ایام کرونا- مرتفع شود تا دیگر رژیمی مانند عربستان به خودش جرأت ندهد در آب‌های دریای سرخ مزاحم کشتی‌های تجاری ایرانی شود. 

اما رزمایش موشکی و پهپادی اخیر در یکی دو روز گذشته، وجه دیگری از قدرت ایران را به نمایش گذاشت. فارغ از بحث‌های فنی -که بیان کامل و دقیق آن در این مجال اندک نمی‌گنجد- جمهوری اسلامی نشان داد چطور خود را برای حضور در یک نبرد دریاپایه و پاسخ به هر تجاوز احتمالی از دریا آماده کرده است. 

اگر در روزگاری، ناوگان آمریکا بدون هیچ مزاحمی در خلیج‌فارس جولان می‌داد، امروز مجبور است فاصله ایمنی لااقل 2 هزار کیلومتری خود با سواحل ایران را حفظ کند. 

تا همین چند ماه قبل، دوربردترین موشک‌های ضدکشتی ایران، اگر ناوهای آمریکایی در فاصله 350 کیلومتری می‌ایستادند، به سختی به آن می‌رسیدند اما امروز این ناوها در شعاع 2 هزار کیلومتری هم احساس امنیت نخواهند کرد.

باید توجه داشت این در صورتی است که موشک‌های ایرانی از سواحل جنوب و جنوب شرق شلیک شوند، حال اگر این موقعیت به غرب کشور منتقل شود، آنوقت دشمنان ایران در دریای مدیترانه هم از برد موشک‌های ضدکشتی در امان نخواهند بود و این یعنی با طیف وسیع و جدیدی از تهدیدات در معرض خطر قرار خواهند گرفت. 

موشک‌هایی که ایران در روزهای اخیر در رزمایش خود به کار گرفت، همه آنچه در زرادخانه موشکی کشور وجود دارد نیست؛ موشک‌هایی که آمریکایی‌ها هم طعم داغ آن را در یکی از بزرگ‌ترین پایگاه‌های نظامی خود در عراق چشیده‌اند. 

در کنار اینها، وقتی همه صحبت‌ها معطوف به توان پهپادی یکی از جنبش‌های نزدیک و متحد با جمهوری اسلامی ایران در یمن بود و پهپادهای انتحاری، غول نفتی عربستان را عاصی کرده بودند و درست در زمانی که تحلیلگران مشغول تحسین عملکرد هواپیماهای بدون سرنشین در نبرد آذربایجان- ارمنستان بودند، بزرگ‌ترین قدرت پهپادی منطقه آس‌های خود را رو کرد. 

پهپادهای کلاس شاهد و برخی نمونه‌های ایرانیزه شده RQ 170 آمریکایی و البته پهپادهای ناشناخته انتحاری در یک نمایش قدرت، چشم‌ها را به سمت خود چرخاند تا همه آنچه در ماه‌های اخیر دنیا در نقاط مختلف دیده بود، بهترش را یکجا در رزمایش نیروهای مسلح ایران ببیند. 

این هواپیماهای بدون سرنشین دیگر فقط وظیفه شناسایی ندارند، همزمان می‌توانند با تسلیحات خود از جمله موشک‌های دقیق‌زن یا به شکل انتحاری و در قالب پروازهای فوجی، پیشرفته‌ترین سپرهای دفاعی منطقه را کلافه کرده و راه را برای ضربات نهایی از سوی موشک‌های نقطه‌زن باز کنند. 

انتشار تصاویر خیره‌کننده از عملکرد بسیار موفق پهپادهای انتحاری ایران علیه سامانه‌های پدافندی را باید نقطه قوت رزمایش‌های اخیر دانست که فصل جدیدی از برنامه دفاعی ایران را جلوی چشم همگان گذاشت. 

توان موشکی -که حالا دیگر باید توان پهپادی را نیز به آن اضافه کرد- مهم‌ترین بازوی دکترین دفاعی ایران است که غربی‌ها بیشترین تلاش را برای محدود کردن آن - و در صورت امکان نابودی‌اش- به‌کار گرفتند. 

هیچ مذاکراتی در سطح بین‌الملل رخ نداده مگر آنکه غربی‌ها در آن شانس خود را برای کشاندن موشک‌های ایرانی به پای میز مذاکره امتحان کرده باشند؛ تلاشی که البته هر بار به‌رغم برخی تمایلات در سیستم سیاسی دولتی، با سد محکم ایران روبه‌رو شده است. 

حالا دیگر همه می‌دانند دنیای فردا نه فقط دنیای گفتمان، بلکه دنیای زور و قدرت است و اگر حکومتی می‌خواهد در این میدان، امنیت خود، مردم و دوستانش را تامین کند، چاره‌ای جز قوی‌ شدن و پایبند نبودن به محدودیت‌های بیرونی ندارد؛ اصلی که جمهوری اسلامی ایران آن را باور کرده و با تمام توان در مسیر آن قدم برمی‌دارد.