آمریکایی‌ها در تاریخ ثابت کرده‌اند به دلیل داشتن انگل یا هر چیز دیگری یک جا به صورت ثابت نمی‌توانند بنشینند. به همین دلیل هر روز سر از یک جای دنیا در می‌آوردند و بشین و  پاشو و بلبشویی راه می‌انداختند. 

مثلا یک‌بار با خودشان و سرخ پوست‌های‌شان، یک‌بار در مکزیک و فیلیپین و ویتنام، بعد در سومالی و افغانستان و عراق و... . حالا که به خرفتی و پیری رسیده‌اند، یک بخشی از همان تحرکات‌شان را مجبورند پشت میز مذاکره انجام دهند. با این حال هنوز هم نمی‌توانند یکجا بنشینند و از همان پشت میز، هر بار یک بامبول در می‌آورند. تقصیری هم ندارند، چون عادت اجدادی‌شان است. 

این عادت سخیف آمریکایی‌ها کفر تیم مذاکره و خصوصا آقای عراقچی را درآورده است. آقای عراقچی که هر چه در  این چند سال مذاکره نصیحت‌شان کرده که از موی بور و خط اتوی کت و شلوارتان این بامبول بازی‌ها  بعید است، اثری نداشته و بسیار عصبانی شده است. 

حالا با تغییر رئیس جمهور آمریکا، آقای عراقچی فقط یک پیش درخواست دارد و آن هم این است که سر جای‌شان قرار بگیرند. چرا که با ویر و وور کردن‌شان نمی‌تواند خوب نشانه بگیرد و خودکاری که پرتاب می‌کند خطا می‌رود.