مسعود فراستی، منتقد برنامه تلویزیونی «هفت» ضمن انتقاد شدید از فیلم سینمایی‌«شیشلیک» به کارگردانی محمدحسین مهدویان، این فیلم را «ضدانسان» توصیف کرد. به گزارش «وطن امروز»، مسعود فراستی در میز نقد فیلم‌های سی‌و‌نهمین جشنواره فیلم فجر درباره فیلم سینمایی «شیشلیک» به کارگردانی محمدحسین مهدویان، گفت: این فیلم به حدی توهین‌آمیز است که فقط ضد کارگر و کار نیست، بلکه ضدانسان است و برخلاف ظاهر انتقادی فیلم، طرفدار وضع موجود و لمپن بورژواها و دلالان است. من با اجازه دوستان می‌خواهم بگویم کسانی که به این فیلم می‌خندند باید فکری برای خودشان کنند، چون وضع‌شان خیلی خراب است! فقط شکم‌سیران می‌توانند به این فیلم بخندند؛ شکم‌سیرانی که با پول دلالی و کثیف می‌توانند سر پا باشند. فرم در این فیلم جایی ندارد و درباره نیمچه تکنیک سطح پایینش بعدا وارد بحث می‌شوم.  

محمدتقی فهیم، منتقد دیگر برنامه هم درباره این فیلم بیان کرد: در سینمایی که من بودم اصلا خنده‌ای نبود. اگر خنده‌ای در کار بود، حداقل می‌گفتم کارگردان چیزی بلد است! چون خنداندن هنر است ولی همین هم نبود و نه‌تنها نبود، بلکه از این خنثی بودن و شارلاتان‌بازی، تن آدم‌ به لرزه می‌افتد و افسرده می‌شود. فهیم ادامه داد: وقتی این فیلم را دیدم به نقد خودم درباره «لاتاری» برگشتم و خواندم و دیدم که آن زمان هم خوب متوجه کار کارگردان شده بودم و به نظر من «لاتاری» در واقع پله سقوط آقای مهدویان به شمار می‌آید. تا جایی می‌توان یک فیلمساز را تحمل کرد و گفت در حال بروز خودش است. اگر نخستین فیلم یک کارگردان خوب باشد، می‌توان آن را تصادفی تلقی کرد و اگر دومی و سومی خوب شود، فیلمساز راهش را پیدا کرده اما ما باز هم در فیلم‌های دوم و سوم مهدویان در حال تحمل او بودیم. فراستی ادامه داد: من از همان فیلم اول مهدویان، گفتم این جوان سینما را بلد نیست و ادا درمی‌آورد؛ مطلقا نه دنیایی دارد، نه تعهدی به سوژه‌هایی که انتخاب می‌کند. تعهد یعنی اینکه کارگردان با سوژه مدنظر در فیلم، مساله داشته باشد. محمدتقی فهیم در بخش دیگری از سخنانش به فرصت‌طلبی و افتادن روی ریل سود و پول اشاره کرد و گفت: پله سقوط آقای مهدویان در «لاتاری» است اما من امشب برایش گریه کردم، برای فیلمسازی که کارش تمام شده است و از این به بعد فقط زندگی می‌کند. فیلم خواهد ساخت تا زندگی کند مگر اینکه اتفاق دیگری برایش بیفتد. فیلم برای گرسنگی را کسی می‌تواند بسازد که یا گرسنگی کشیده باشد یا به لحاظ تفکر، اهل مطالعه باشد و از طبقه خودش بریده باشد و به نفع اجتماعش همدل شود، بنابراین ما نمی‌توانیم درباره فرم فیلم صحبت کنیم، چون فرمی ندارد. در واقع فرم این فیلم به نفع خالی کردن جیب مردم است. وقتی فیلمساز گرسنگی را نمی‌شناسد، کاراکتر اصلی فیلم شعار می‌دهد «من شیشلیک نخورده‌ام!» و بعد سینی پر از خرما را جلوی عکس پدرش می‌گذارد که قیمتش 3 برابر یک سیخ شیشلیک است!