گروه سیاسی: ایران، روسیه، کره‌شمالی، چین، فلسطین، الجزایر، آنگولا، بلاروس، بولیوی، کامبوج، کوبا، اریتره، لائوس، نیکاراگوئه، سنت‌وینسنت و گرنادین‌ها، سوریه و ونزوئلا به دنبال انعقاد ائتلافی برای مقابله با تحریم‌های یکجانبه اقتصادی هستند. به گزارش «وطن‌امروز»، تحریم به عنوان یکی از استراتژی‌های ثابت دولت آمریکا در برابر دولت‌های مستقل در دهه‌های اخیر بوده است. به انزوا کشاندن موقعیت اقتصادی دولت‌ها با نیت ایجاد نارضایتی عمومی و در نهایت وادار کردن کشورها به تسلیم در برابر زیاده‌خواهی‌های آمریکا نقشه آشنایی است که در کشورهای مختلف از جمله جمهوری اسلامی ایران تجربه شده است. در این میان افزایش پیدا کردن تعداد کشورهایی که در قالب این سناریو تحت سنگین‌ترین فشارهای اقتصادی گرفته‌اند، باعث شده ایده تشکیل یک ائتلاف میان کشورهای تحریمی برای شکاندن این محاصره در سال‌های اخیر بارها مورد بحث و ارزیابی قرار گیرد؛ ائتلافی که بر اساس آن کشورهای تحریمی ضمن تعریف بستری برای تبادل‌های خارج از تحریم‌ها با یکدیگر مقدمات شکل‌گیری یک بلوک برای بی‌اعتبار کردن محاصره اقتصادی تحمیلی از سوی آمریکا را فراهم کنند. پیش از این در ابتدای سال جاری پس از آنکه نفتکش‌های ایرانی حامل بنزین از آب‌های ایران راهی سواحل ونزوئلا شدند تا با مبادله بنزین و طلا در عین برطرف کردن نیاز یک طرف، اسباب صادرات سوخت را برای طرف مقابل فراهم آورند، بسیاری از رسانه‌های جهان این اقدام را مقدمه‌ای برای به چالش کشیدن تحریم‌های آمریکا از سمت کشورهای تحریم شده دانستند. پیش از این «وطن‌امروز» در گزارشی با عنوان «برد- برد واقعی در بلوک تحریمی‌ها» به امکان تحقق این ایده پرداخته و نوشته بود: «تلاش غیرقابل انکار آمریکا برای سرکوب هر گونه دولت مستقل در آمریکای لاتین در راستای حفظ این حیاط خلوت برای پیشبرد اهداف استکباری آن باعث شده تیغ تحریم‌های آمریکایی به تن این کشورها نیز اصابت کند. در چنین موقعیتی وجود رابطه نزدیک اقتصادی و سیاسی میان ایران و دولت‌های مستقل آمریکای لاتین می‌تواند فراتر از نتایج سیاسی خود و تضعیف هژمونی آمریکا برای دیگر دولت‌ها، واجد تاثیرات و مواهب اقتصادی نیز باشد». علاوه بر مصداق پرسروصدای عزیمت نفتکش‌های ایرانی به سمت ونزوئلا، انتشار اخباری مبنی بر انعقاد توافق‌هایی میان کشورهای تحت تحریم آمریکا از جمله برخی گمانه‌زنی‌ها پیرامون توافقنامه 25 ساله میان ایران و چین نشان از عزم کشورها برای شکستن نظم تحریمی آمریکا دارد. 

اما به صورت رسمی این ایده برای نخستین‌بار با گسترش یکجانبه‌گرایی آمریکا علیه برخی کشورها همچون ایران، روسیه، کوبا، کره‌شمالی، ونزوئلا، فلسطین و سوریه مطرح شد و بهمن‌ماه 1397 «خورخه آرائاسا» وزیر خارجه ونزوئلا به همراه سفرای روسیه، ایران، سوریه، چین، فلسطین (به عنوان رئیس گروه 77)، بولیوی، کشورهای آفریقایی و آسیایی در برابر شورای امنیت اظهار کرد: امروز اعلام می‌کنیم یک گروه مهم از اعضای سازمان ملل متحد که بر احترام به اصول این سازمان تاکید دارند، تشکیل شده است. 

وی ادامه داد: این گروه خواستار حفاظت از وظیفه همه کشورها برای جلوگیری از تهدید به استفاده از زور علیه کشور دیگر، احترام به تمامیت ارضی و استقلال سیاسی همه دولت‌های عضو و عدم مداخله در امور داخلی کشورهاست. 

در این میان خبرگزاری رویترز خبر از رصد نامه‌ای داده است که ایران و ۱۶ کشور دیگر به دنبال یافتن حمایت برای گسترش ائتلافی به منظور محافظت از منشور ملل متحد در برابر تهدید یا استفاده از زور و تحریم‌های یکجانبه هستند. بر اساس این گزارش، نام این ائتلاف «گروه دوستان مدافع منشور سازمان ملل» است و در نامه معرفی آنها آمده: «چندجانبه‌گرایی تحت حملات بی‌سابقه‌ای قرار دارد که این مساله تهدیدی برای صلح و امنیت جهانی محسوب می‌شود». در بخشی از این نامه با اشاره به فلسفه شکل‌گیری سازمان ملل متحد و منشور آن تاکید شده است: این سازمان در طول تاریخ خود، دستاوردهای قابل‌ توجهی را در زمینه‌ صلح و امنیت و همکاری‌های بین‌المللی به ثبت رسانده است که مشارکت در حقوق بشر، استعمارزدایی، اقتصاد پایدار و توسعه اجتماعی، ریشه‌کنی بیماری‌ها و خلع سلاح قابل‌ توجه‌ترین آن است. ما باید از طریق صلح و همکاری با چالش‌های پیچیده و نوظهور و تهدیدهای بشریت روبه‌رو شویم. یکی از عناصر اصلی برای اطمینان از تحقق ۳ رکن سازمان ملل و آرزوی مردم ما، همچنین یک صلح و سعادت جهانی و یک نظم عادلانه جهانی، اطمینان از انطباق دقیق اهداف و اصول مندرج در منشور ملل متحد است. اعضای این ائتلاف شامل ایران، روسیه، کره‌شمالی، چین، فلسطین، الجزایر، آنگولا، بلاروس، بولیوی، کامبوج، کوبا، اریتره، لائوس، نیکاراگوئه، سنت وینسنت و گرنادین‌ها، سوریه و ونزوئلا هستند.