دبیر جشنواره جهانی فیلم فجر نکاتی را درباره برگزاری جشنواره در سال جاری و همچنین اهمیت این رویداد سینمایی و سیاست‌های موجود در سینما و مدیریت فرهنگی مطرح کرد. به گزارش «وطن‌امروز»، محمدمهدی عسگرپور، دبیر جشنواره جهانی فیلم فجر گفت: از آنجا که جشنواره سال گذشته برگزار نشد، بخشی از کارها به امسال موکول شد که مهم‌ترین آن، انتخاب فیلم‌ها بود که از خرداد و تیر سال گذشته کارش آغاز شد و به‌ صورت مداوم فعالیت در آن بخش برقرار بود. وضعیت کارها هم امروز خوشبختانه خوب است. تنها نکته، مربوط به وضعیت برگزاری جشنواره است که با توجه به شرایط کرونا، مثل همه رویدادهای سینمایی وضعیت آن روشن نیست. او ادامه داد: تقریبا تمام رویدادهای سینمایی را که از شروع کرونا تا به امروز برگزار شده‌اند، نشده‌اند یا نیمه برگزار شده‌اند، رصد کرده‌ایم. تعدادی برگزاری دوگانه داشتند که آخرین نمونه جشنواره برلین بود که به ‌صورت مجازی روی سایت خودشان برگزار شد. استفاده از پلتفرم‌های خارجی و بحث کپی‌رایت ۲ چالش اصلی ما برای برگزاری مجازی جشنواره است. عسگرپور درباره برگزاری جشنواره جهانی فیلم فجر در وضعیت کرونایی گفت: پلن اول ما این است که بخش بازار را به‌ صورت مجازی و با استفاده از یک پلتفرم معتبر جهانی برگزار کنیم و بخش اکران فیلم‌ها به‌ صورت فیزیکی و با تعدادی میهمان که هنوز آمارش قطعی نیست، برگزار ‌شود. 

او ادامه داد: جشنواره‌‌های کن و برلین ۲ رویدادی هستند که اقتصادشان و تعداد میهمانان‌شان به‌گونه‌ای است که الگوی بسیاری از جشنواره‌ها می‌شوند. ما هم این تجربه‌ها را مدنظر داشته‌ایم اما قبل از برگزاری این رویدادها، ایده‌هایی را برای برگزاری جشنواره جهانی مطرح کرده بودیم. 

دبیر جشنواره جهانی فیلم فجر با اشاره به موفقیت‌هایی که آثار حاضر در بازار فیلم جشنواره به دست آورده‌اند، گفت: جشنواره جهانی فجر در سال‌های برگزاری سکوی خوبی برای معرفی فیلم‌های ایرانی به پخش‌کننده‌ها و رویدادهای خارجی بوده است. ما با بحران اطلاعات و آمار در کشور مواجهیم و امروز اطلاعات و آمار دقیقی از تعداد فیلم‌ها و مبلغ معامله فیلم‌ها با پخش‌کننده‌های خارجی نداریم. این ضعف فرهنگی ما است که دنبال مخفی کردن آمار در هر سطحی هستیم. به همین دلیل غالبا با آمار واقعی مواجه نیستیم. در حوزه سینما اندکی داستان پیچیده‌تر هم هست. 

دبیر جشنواره جهانی فیلم فجر گفت: در سال‌های دورتر نه فقط در سینما که در همه بخش‌ها اگر قرار بود بخش خصوصی با طرف خارجی وارد مذاکره و معامله شود، نهاد دیگری به ‌عنوان فرد سوم همواره باید حضور می‌داشت و به همین دلیل بنیاد فارابی تبدیل به یک منوپل در سینمای ایران شده بود. تاریخ باید درباره این شرایط قضاوت کند. منوپل فارابی از جایی به بعد آزاردهنده شد. ما باید تلاش می‌کردیم دست فیلمساز ایرانی را در دست طرف خارجی بگذاریم و کنار بکشیم، مگر اینکه خود فیلمساز بخواهد که باشیم. در جشنواره جهانی از زمان آقای میرکریمی تلاش شد این رویکرد اتفاق بیفتد. فضای امروز با فضای آن سال‌ها که اینترنت وجود نداشت، بسیار متفاوت شده است. امروز بسیاری از فیلمسازان بدون هیچ واسطه‌ای با رویدادهای خارجی در ارتباط هستند. جشنواره جهانی باید در این مسیر قدم‌های بلندتری را بردارد. 

او در ادامه درباره نقش پررنگی که سازندگان فیلم‌های اول و فیلم‌های تجربی در سینمای ایران دارند، گفت: به‌ عنوان کسی که در کشورهای دیگر به بهانه رویدادهای سینمایی یا غیرسینمایی حضور داشته‌ام، در گفت‌وگو با سینماگران خارج از کشور این جمله را زیاد شنیده‌ام که می‌گویند ایران بهشت فیلمسازان اول و جوان است. ما مشکلاتی داریم اما اگر در سال 100 فیلم ساخته شود، 35 تا 40 مورد از این فیلم‌ها کار فیلمسازان اول است. این شرایطی است که سال‌هاست در کشور شاهد آن هستیم. زمانی که آقای میرکریمی عهده‌دار مسؤولیت جشنواره جهانی فجر شد، بحث تغییر نام «فجر» مطرح شد، چرا که زمان برگزاری این رویداد هم در دهه فجر نیست. تلاش‌هایی شده بود اما آنها که با ظاهر دلسوزانه می‌خواهند مدام مراقب سینما باشند، فضایی را به ‌وجود آوردند؛ گروهی که هم نسبت به برگزاری جشنواره، هم نسبت به تعطیلی آن در بولتن‌های خود خبرسازی می‌کنند. آن زمان این گروه شرایطی را به‌ وجود آورد که گویی این رویداد قرار است یاد جشنواره تهران قبل از انقلاب را زنده کند. امروز هم طرح مجدد این موضوع می‌تواند همان فضاسازی را به همراه داشته باشد، در حالی که بسیاری از رویدادهای معتبر جهانی با نام شهرهای برگزاری شناخته می‌شوند اما ما همچنان در مقطع حساس کنونی هستیم!