جمعی از رعایای بلاد سوی پادشاه آمده خشم‌آلود، وی را گفتند چه نشسته‌ای که فلان کارگزارت یقه‌ مردمان بدریده و خانه‌های‌شان بر سرشان خراب کرده، روی جنگجویان معبد شائولین سفید نموده و دست شیطان رجیم از پشت بسته، مردمانش را جرواجر کرده و همسایگانش از انفاس صلح‌آمیز وی مستفیض گشته‌اند. پادشاه لختی به سقف بالای سرش نگریست و ندانست ایشان را چه جوابی دهد که هم دست از سر کچلش بردارند و هم فلان کارگزار را خم به ابرو نیاید. ملک، ارکان دولت را گفت: جزای چنین کسی چه باشد؟ یکی گفت او را عزل نموده و مال و اموالش را توقیف کرده و خودش را به زندان عقوبت بیندازید تا به سزای عملش رسیده و حق به حق‌دار برسد. آن دیگر گفت که ما نیز از دست او شکاریم! پول ما را نیز بالا کشیده و برای خودش برج‌ها ساخته و جیبش را تا خرتناق پر از اشرفی نموده... پادشاه نزدیک بود رأی بر عزل او صادر کند که ناگهان یادش آمد خودش نیز از او پول دستی گرفته و برای پادشاهی‌اش چندین نفر از رقبا را سقط گردانیده. زین سبب دستور داد شاکیان را از دم تیغ گذراندند تا درس عبرتی باشد برای سایرین که دیگر کسی سراغ عدالت از وی نگیرد. کارگزار را نیز فرمود از خزانه‌ مملکت عطایی بخشیده و نظامیانش را با شمشیرهای فولادین ساخت رئیس موپالمو تجهیز کنند...

آری این‌چنین است!