مصطفی پورکیانی: «عزیزالله نعیمی» از عکاسان پیشکسوت انقلاب، دفاع‌مقدس و بازنشسته صداوسیما دارفانی را وداع گفت. 

این خبری بود که انتشار آن در رسانه‌ها داغی بر دوستداران و پیشکسوتان این حوزه گذاشت. نعیمی در چند سال آخر عمر در بستر بیماری بود و رنج بسیاری متحمل شد. عزیزالله نعیمی از عکاسان باسابقه صداوسیما در سال ۱۳۵۴ وارد رادیو و تلویزیون شد و با پیروزی انقلاب از صحنه‌های انقلاب و مبارزات انقلابیون و روزهای پرجوش و خروش انقلاب و حضور مردم تا لحظات ناب پیروزی و مقاومت، عکاسی و فیلمبرداری کرد. از شاخص‌ترین فعالیت‌های نعیمی می‌توان از عکاسی از حضرت امام خمینی(ره) در منزل‌شان یاد کرد که آثار ماندنی و ارزشمندی را رقم زد. او با آغاز جنگ تحمیلی به ثبت لحظات دفاع از کیان این آب و خاک پرداخت و در جبهه ماند و حتی در زمان مرخصی دنبال همکاری با گروه‌های خبری از جمله شهید آوینی بود. 

از دیگر ماموریت‌های عکاسی او سفری ۴۰ روزه به مکه مکرمه بود که ثمره آن ۲ نمایشگاه عکس در فرودگاه مهرآباد شد. علی فریدونی، عکاس پیشکسوت دوران انقلاب و دفاع‌مقدس در گفت‌و‌گو با «وطن‌امروز» درباره مرحوم نعیمی گفت: آقای نعیمی چند سالی قبل از ما کارش را شروع کرده بود و قبل از انقلاب عکاس رسمی صداوسیما بود. وی زحمات و رنج‌های زیادی در طول انقلاب و جنگ متحمل شد و از ایشان عکس‌های بسیار مهم و باارزشی در آرشیو صداوسیما ثبت شده است. 

وی افزود: در ایام جنگ توسط ستاد تبلیغات جنگ و با همکاری آقای صمدی کتاب‌های بسیاری از عکس‌های منتخب جنگی به چاپ رسید که در این کتاب‌ها عکس‌های مهمی از استاد نعیمی به چاپ رسیده و ماندگار شده است. حتی به یاد دارم که یکی از عکس‌های او که بسیار جذاب به لحاظ تکنیک عکاسی و بسیار دردناک به لحاظ جنگی بود، درباره زنی در میانه آواره‌های جنگی بود که در سرمای زمستان پتویی به دور خود پیچیده بود و آن عکس جلد دوم یا سوم یکی از همین کتاب‌های ستاد تبلیغات جنگ شد. 

فریدونی ادامه داد: نعیمی در دوران جنگ نیز در بسیاری از عملیات‌ها حضور داشت. یکی از ویژگی‌های خوب وی اخلاق خوب و طبع شوخش بود که زبانزد خاص و عام بود؛ آدم بی‌حاشیه‌ای بود و در طول زندگی نه روحیه جاه‌طلبی داشت که مدام به دنبال قدرت باشد و نه روحیه‌ای که در پی پول و جمع‌آوری ثروت باشد و به همان حقوقی که از اداره می‌گرفت، قناعت داشت. 

علی فریدونی یکی از ویژگی‌های ممتاز مرحوم نعیمی را اخلاق خوش و خوش‌برخوردی او عنوان کرد و افزود: روحیه‌ای که داشت این بود که سریع در برخورد اول با شما صمیمی می‌شد و ارتباط خوبی با همکاران خود برقرار می‌کرد. متاسفانه بعد از بازنشستگی، سکته کرد و خانه‌نشین شده بود و همسر مهربانش زحمات زیادی برای او کشید. 

فریدونی در همین باره خاطره‌ای تلخ از دیدار خود با نعیمی برای‌مان گفت: چند سال پیش در خیابان به صورت خیلی اتفاقی ایشان را دیدم که بسیار ناراحت شدم و به لحاظ روحی به هم ریختم، چون وقتی از پشت سر او را صدا کردم، دیدم هیچ جوابی نمی‌دهد و بعد متوجه شدم قدرت تکلم خود را نیز از دست داده است و نمی‌تواند مانند گذشته ارتباط برقرار کند و داشت عملا زجر می‌کشید؛ چند دقیقه‌ای با او صحبت و درد دل کردم و وی فقط در جواب حرف‌های من سری تکان می‌داد و تمام وجودم به لرزه افتاد و خیلی ناراحتش شدم. می‌دانم که این سال‌های آخر با چه وضعیت دردناکی زندگی می‌کرد. 

علی فریدونی با گلایه از اینکه ما درباره پیشکسوتان‌مان عادت کرده‌ایم که تا در قید حیاتند، هیچ خبری از آنها نمی‌گیریم و وقتی فوت شدند، تازه یادمان می‌آید که درباره آنها بنویسیم، بزرگداشت بگیریم و بنای یادبود بسازیم، افزود: متاسفانه هر چقدر هم ما این مطالب را می‌گوییم گوش مسؤولان بدهکار نیست. احترام به پیشکسوتان و استفاده از تجارب ارزشمند آنها مشکل و معضل بزرگی است که در هر حوزه و شغلی پیدا می‌شود ولی طبیعی است که هنرمند جایگاهی دارد که با فوت و از دست دادنش، جایگزین کردن آن خیلی سخت و حتی غیرممکن است. این بها دادن به پیشکسوتان باعث می‌شود که شمای جوان انگیزه لازم و کافی برای ادامه کارتان داشته باشید و برای آن جایی که کار می‌کنید، دل بسوزانید و ارزش قائل شوید.

***