تا قبل از انتخابات ریاست جمهوری سال ۸۸ معنی واژه مناظره معادل عبارت لوس و بی‌مزه  بحث و نظر کردن بود اما با تجلی روح کلوسیوم‌های روم باستان در استودیوی مناظرات ریاست جمهوری معنی این واژه جان تازه‌ای گرفت. از آن به بعد ملاک انتخاب فردی که قرار بود ۴ سال امور اقتصادی و فرهنگی و سیاسی و اجتماعی یک مملکت را به او بسپاریم، تشویق با عبارت‌هایی از این قبیل بود: «بزن لثه‌هاش رو سنگفرش کن»، «اووف دلم خنک شد»، «ولش کن... ولش کن... ولش کن» و «بولدوزر قهرمان... امید نسل جوان». در این میان آن دسته از افرادی که جنم کشیدن زیپ دهن‌شان را نداشتند و لایق مسؤولیت مهم ریاست جمهوری نبودند به بهانه‌های مسخره‌ای مثل اخلاق و از اینجور حرف‌ها خودشان را توجیه کردند. 

بر این اساس فردی که با ملاک‌های مناظره‌ای رئیس‌جمهور شود با همان ایما و اشارات مناظره‌ای نیز به اداره مملکت می‌پردازد و مردم نیز از خدمات ارزنده او با همان اشارات تشکر می‌کنند.