حادثه حریق در پالایشگاه نفت تهران به گفته سخنگوی آتش‌نشانی تهران بر اساس حجم آتش یکی از بزرگ‌ترین حوادث سال‌های اخیر بود که در صورت عدم حضور بموقع کادر آتش‌نشانی در صحنه می‌توانست یکی از تلخ‌ترین حوادث را رقم بزند. بر همین اساس، نگاه به چرایی شکل‌گیری وقوع حادثه‌ای از نگاه کارشناسی می‌تواند زمینه‌ساز جلوگیری از وقوع مجدد این دست از حوادث در کشور باشد. 

در این زمینه محسن قدیری، مدیرعامل اسبق پالایشگاه تهران درباره دلیل وقوع حادثه در پالایشگاه تهران گفت: مخزن جمع‌آوری ضایعات نفتی سرد 46 سال قدمت ساخت دارد و دارای 5 حلقه عمودی ‌(Ring or course) است، هر رینگ دارای ارتفاع 4/2 متر است و ارتفاع مخزن 2/12 متر و ظرفیت آن 22000 بشکه است. ضخامت استاندارد رینگ اول از پایین 9 میلی‌متر، رینگ دوم 4/7 میلی‌متر و رینگ‌های سوم، چهارم و پنجم 6 میلی‌متر است. 

وی اظهار داشت: در سال 1386 پس از اورهال و بازرسی تست ضخامت‌سنجی واقعی، رینگ اول 8 میلی‌متر، رینگ دوم 5/6 میلی‌متر و رینگ سوم 8/5 میلی‌متر و رینگ‌های چهارم و پنجم بدون تغییر بوده است. در زمان حادثه نزدیک به 14 سال از تعمیرات اساسی مخزن گذشته بود و با توجه به وجود آب و سولفید هیدروژن (H2s) در ورودی این مخزن و همین‌طور خورندگی نفتای حاصل از فرآیند تصفیه در واحد تصفیه گازوئیل (GHDS Wild Naphta)، خورندگی بالایی (خورندگی 3b) دارد. مخازن در شرکت پخش فرآورده‌های نفتی هر 5 سال تعمیرات اساسی می‌شوند. پیشنهاد می‌شود زمان تعمیرات اساسی مخازن پالایشگاه تهران نیز به 5 سال کاهش یابد. 

قدیری گفت: با توجه به راه‌اندازی واحدهای مناطق الف و ب شمالی در زمان حادثه به جهت سوراخ شدن لوله آب خنک‌کننده ‌(cooling water) ‌به نظر می‌رسد که گازمایع یا مواد سبک دارای فشار بالا و گرم به مخزن وارد شده و با توجه به خوردگی مخزن، تولید گسست در دیواره مخزن ‌(catastrophic rupture) می‌کند. 

وی افزود: ضخامت رینگ‌های دوم و سوم در زمان حادثه در رنج 5/2 تا 3 میلی‌متر بوده است. در اینجا بحث یکپارچگی مکانیکی و مدیریت ایمنی فرآیند در بحث بازرسی، تعمیر و نگهداری و راه‌اندازی در نظر گرفته نشده است. نکته مهم دیگر اینکه بحث مهم مدیریت تغییر یا «‌Management Of Change or MOC‌» پیش‌بینی نشده است که در این حالت باید ارزیابی ریسک انجام و خطرات مربوطه پیش‌بینی می‌شد.