گروه سیاسی: صادق زیباکلام، استاد دانشگاه و فعال سیاسی اصلاح‌طلب که از فعال‌‌ترین حامیان دولت روحانی در طول 8 سال گذشته به شمار می‌رود، این بار با اظهاراتی شاذ و قیاسی مع الفارق پیرامون واکسن‌های ایرانی خبرساز شد. 

اظهارات ضد ملی و تحقیر دستاوردهای ایرانیان تبدیل به بخشی از برند سیاسی زیباکلام در فضای عمومی کشور شده است؛ چهره اصلاح‌طلبی که البته هیچ‌گاه خود را محدود به عرصه سیاست نکرده و در هر موضوعی که از او دعوت می‌شود دست رد به سینه هیچ تریبونی نمی‌زند؛ چه سینما، چه ورزش و حالا هم حوزه بهداشت و درمان! وی در جدیدترین موضعش روز گذشته با انتشار توئیتی در صفحه شخصی خود و مقایسه دوچرخه و واکسن، امکان تولید واکسن ایرانی را به سخره گرفت و نوشت: «به نظر شما کشوری که نتوانسته در زمینه تولید یک دوچرخه ساده بچگانه صادراتی داشته باشد و بعد از 60 سال عصاره صنعت خودروسازی‌اش، پراید و پیکان است، چگونه ممکن است در زمینه تولید واکسن کرونا تبدیل به یک تولیدکننده بین‌المللی شود؟» البته این موضع را چندان نمی‌توان در کلکسیون اظهارات زیباکلام عجیب و نامأنوس دانست. او پیش از این نیز به بهانه‌های مختلف عصبانیت خود از هر گونه موفقیت ایران در عرصه‌های مختلف را صراحتا بیان کرده و در نمونه‌ای مشهور اظهار داشته بود هر بار با مشاهده پیروزی یک تیم ایرانی عصبانی می‌شود. در این میان شاید بتوان عصبانیت یا خوشحالی این چهره اصلاح‌طلب از پیروزی یا شکست نمایندگان ایران را امری شخصی و درونی تلقی کرد اما نمی‌توان چشم بر منطق وی به عنوان یک استاد دانشگاه بست. او که تقریبا در بیشتر سال‌های دولت روحانی به عنوان یک چهره سیاسی حامی دولت در دانشگاه‌ها و رسانه‌ها حاضر می‌شد و از عملکرد دولت بویژه در عرصه سیاست خارجی دفاع می‌کرد، پیش‌بینی‌های اینچنینی زیادی داشته است؛ از جمله سال 94 پیش از انتخاب دونالد ترامپ، به عنوان رئیس‌جمهور آمریکا، در واکنش به وعده خروج دولت بعدی این کشور از برجام گفته بود: «مردم آمریکا نمی‌گذارند رئیس‌جمهور بعدی‌شان برجام را تحت‌الشعاع قرار دهد». این اظهارات که شباهت حداکثری با پیش‌بینی دولت روحانی نیز داشت تنها یک نمونه مشهور از اظهارات چهره جنجالی جبهه اصلاحات است که از قضا کرسی تدریس علوم سیاسی را در یکی از بهترین دانشگاه‌های کشور در اختیار دارد. 

در چنین فضایی شاید افاضات جدید زیباکلام را بتوان موضعی معمولی از سوی اصلاح‌طلبی دانست که این روزها از شکست و حذف جبهه متبوعش از عرصه سیاسی کشورمان عصبانی است؛ عصبانیتی که در ماه‌های گذشته نیز بارها آن را نشان داده بود. با این حال نمی‌توان براحتی از کنار اتمسفر خودتحقیری وی به عنوان یکی از نمادهای جریان غربگرا عبور کرد؛ جریانی که از پیروزی ایران خشمگین می‌شود و نان خود را در تحقیر خویشتن به پای دیگری «غربی» پیدا می‌کند.