مهدی طاهرخانی: جانی در بدن‌مان نمانده بود. یک ملت پا به پای پسر رشیدش، دقیقا 5 دقیقه و ۳۵ ثانیه روی تشک استرس، تقلا و تمنای برد می‌کرد. 

با احترام و معذرت برای همه ورزشکاران و مدال‌آوران‌مان، انگار المپیک برای ما همین ۶ دقیقه بود و بس. چه کنیم که این «دلاور» رسم «دلبری» را همانند کشتی از بر است. به صورتش خیره شوی، انگار غلامرضا را روی تخته می‌بینی. ‌الله اکبر از این همه جلال و جبروت. تو دوست داشتنی‌ترین «حسن» این ملتی. یزدان بخشاینده چه بخشید بر پدر و مادرت. 

یکی از گوشه سالن فریاد‌ زد: یا امام رضا فقط ۲۵ ثانیه مانده، سپس با صدای بلند‌تر؛ فقط ۲۰ ثانیه و ناگهان جهان برای ما ایستاد، چشم‌مان سیاهی رفت، قند خون‌‌مان افتاد. این آقای کشتی ما نبود که به تنهایی به خاک افتاد، یک کشور با او زمین خوردند. حسن یزدانی که به «خاک »رفت، گویی همه «خاک جهان» بر سر یکایک ما نازل شد. ما با او درد خاک را چشیدیم، با او باختیم و با او هرچه جلوی دست‌مان بود پرت کردیم. باید لگد زد به بخت بد. لگد زد به «کووید-۱۹» که یک سال فرجه استراحت و تمرین داد به تیلور که تمام ۲۰۱۹ مصدوم بود و طبیعتا اگر المپیک ۲۰۲۰ در زمان خودش انجام می‌شد، آن تیلور این دیوید بسیار آماده نبود. چه‌بسا شاید فرد دیگری به جایش جواز حضور در المپیک را می‌گرفت. پس یادداشت کنید که در آمار تلفات کرونا در روز پنجشنبه ۱۴ مرداد۱۴۰۰، یک عدد مدال طلا هم باید ثبت شود کنار هموطنان مرحوم‌شده. یک طلای ناب المپیک قربانی این منحوس‌ترین ویروس عالم شد. ۳۶۵ روز استراحت و آماده‌سازی بیشتر برای تیلور مصدوم. لگد باید زد به بخت بد قهرمان و باید تأسف خورد به حال آن خبرگزاری که عوض امیدآفرینی بی‌توجه به همه این فشارها، 24 ساعت تمام درس اخلاق به قهرمان ما می‌داد و می‌گفت نباید بعد از شکست اعتراض کنی و فریاد بزنی، خودتان را جای او بگذارید، فقط یک لگد به یک صندلی کمترین واکنشی بود که نسبت به این بخت بد می‌شد انجام داد.

«هادی عامل» در شوک است و مانده آن متون حماسی را که از مدت‌ها قبل آماده کرده چه کند! 

یک کشور در بهت و ناباوری محض فرو رفته است. در جنگ‌های باستان که پرچم از دست علمدار لشکر می‌افتاد، دیگر آن جنگ نه بردن داشت نه دیدن. گویی المپیک برای ما تمام شد. از ۳۶۰ ثانیه حدود ۳۰۰ ثانیه‌اش حسن برنده طلا بود اما امان از شعبده‌بازی این کشتی‌بلد اوهایو. 

آقای تیلور! طلا نوش جانت اما کاش می‌دانستی این مدال برای یک کشور حکم فتح همه المپیک را داشت. تو هم فنی بردی هم اخلاقی اما این پایان کار یزدانی با تو نخواهد بود. 

یزدانی که خاک شد، نگارنده این سطور بسان خیلی‌ها «احساسی» قضاوت کرد و متصور شد «ترس» طلا را از ما ربود اما اینک می‌گویم کاش دقایقی بعد از باخت به غلط، ترس کوچ را دلیل شکست نمی‌دانستم، چرا که یک همکار قدیمی کشتی‌نویس، تماس گرفت و با صدای لرزان قسم خورد تنها و تنها روشی که در ۲۰۲۱ می‌شد تیلور را در ۶ دقیقه شکست داد همین راه بود و بس. 

با بغض ادامه داد؛ ۲ باخت قبلی یزدانی به تیلور را ببینید، به خاطر شجاعت بیش از حد حسن بود. 

بغض او ترکید و خاطرم را نشان کرد؛ با این جادوگر آمریکایی نمی‌شود آنگونه با گارد باز کشتی گرفت و انصافا مربیان ما بهترین تاکتیک را تجویز کردند. 

از ۶ دقیقه حدود ۹۵ درصدش را ما برنده بودیم. کاش ۲۰ ثانیه آخر یزدانی فاصله بدنش را حفظ می‌کرد تا دست او در یورش پایانی به پاهای پهلوان ما نرسد. گفتنش ساده است بیرون گود اما اجرایش دل شیر می‌خواست! خب باید پذیرفت. 

در سال۲۰۲۱ تیلور۳۰ ساله، کشتی‌گیر نسبتا سرحال‌تر و‌ طبیعتا باتجربه‌تری نسبت به اعجوبه ۲6 ساله ما بود اما در پاریس ما این مدال را پس می‌گیریم. یزدانی راه شکست تیلور را پیدا کرده و در آینده خواهید دید دیگر در ۲۰ ثانیه آخر خبری از غافلگیری نیست. 

همه ما از اینجا پیشانی قهرمان‌مان را از راه دور می‌بوسیم؛ بوسه‌ای به درازای فاصله تهران تا توکیو. 

آقای حسن یزدانی بدان و آگاه باش تو تا ابد فاتح قلب مردمت شدی، باور نداری؟ نگاه کن، باختت شده بغض عمومی یک ملت. 

بلند شو. تمرین کن. بهتر باش، تنها ۳ سال دیگر باقی مانده تا آوردگاه جبران. در پای برج ایفل در 29 سالگی انتقامت را از تیلور ۳۳ ساله بگیر. فوتبال محبوب است اما به همان محبوبیت قسم که تو به اندازه گلات پرسپولیس محبوبی و دست‌نیافتنی. 

تو به قد قَدر قامت‌ ِاستقلال بزرگ، عزیزی و پر ستاره. تو خودت یک‌تنه، چند تیم ‌ملی فوتبالی در راه صعود به جام جهانی. 

هم دایی هستی و در عین حال کریم و‌ به‌علاوه کریمی و ایضا خودِ خودِ خداداد عزیزی و حتی طارمی و سردار را هم شاملی. تو همان قیچی مهدی هستی به دروازه چلسی. تو زیباتری از زیباترین گل لیگ قهرمانان اروپا. 

تو یک‌تنه مشمول همه خوبی‌های اساطیری قرنیه مشکی. 

شعر نیست، اینها، وصف حال توست در دایره جملات. آنقدر محبوبی که کلمات در کنار هم اینگونه عاجز‌ند از وصف و‌ شرح خود واقعیت. بغضت را فرو بده. اشکت را بعد طلا می‌خواهیم ببینیم. بلند شو قهرمان. تو نباختی پهلوان. 

تو درس نقره‌ای گرفتی برای طلای پاریس. 

حریفت می‌گوید قوی‌ترین مرد جهانی که تنه‌ات به تنه‌اش خورد. 

بلند شو. فردا را می‌بینیم که سرت به سر ایفل رسیده و با آن طلا، توکیو را بُر زدی و به ریو‌ بازگشتی. 

خم ابروانت، کمان آرش را می‌ماند. 

فردا که برسد، تیر نگاهت وسط طلای پاریس می‌نشیند

آن روز زیاد دور و دیر نیست. 

قرار ما با تیلور دقیقا همان لحظه ناب 

پاریس، خیابان المپیک، کوچه فینال، پلاک شماره ۱

دیگر خبری از معجزه ۲۰ ثانیه آخر نیست. ما می‌دانیم تو می‌توانی. 

***