وحید رجبی: کشتی آزاد ایران در حالی ‌که شایستگی کسب نتایج بهتری را در المپیک توکیو داشت، در مجموع با یک نقره و یک برنز به کار خود پایان داد تا عملکردی ضعیف در کارنامه مربیگری غلامرضا محمدی و همکارانش ثبت شود. تیم ملی کشتی آزاد با یک نقره و یک برنز به کار خود در المپیک ۲۰۲۰ توکیو پایان داد که نتایج به دست آمده و عملکرد برخی کشتی‌گیران دور از انتظار و غیرقابل قبول بود. این بار نیز تیم ‌ملی کشتی آزاد ایران بر خلاف کشورهایی نظیر روسیه و آمریکا، برگزاری اردوهای متوالی و طولانی‌مدت در خانه کشتی را در دستور کار قرار داد و در شرایطی که فدراسیون کشتی تمام امکانات مورد نیاز مطابق خواست کادر فنی را مهیا کرده بود اما مشخص نیست چرا با این وجود اکثریت کشتی‌گیران ما روی تشک مبارزه با فرم ایده‌آل ‌در حد المپیک فاصله زیادی داشتند اما سایر کشتی‌گیران صاحب قدرت کشتی جهان با آمادگی بدنی بالا تا آخرین ثانیه دست از حمله برنداشتند و به نتایجی بسیار بهتر از نمایندگان ما رسیدند. در شرایطی که طی ماه‌های اخیر بارها به بی‌تفاوتی کادر فنی تیم ‌ملی کشتی آزاد به استفاده از مربیان خبره بدنساز و اجرای برنامه‌های تمرینی بر اساس علم روز دنیا تاکید شد اما در عمل سرمربی تیم ‌ملی براحتی از کنار این موضوع مهم گذشت و ترجیح داد خود برنامه تمرینی و بدنسازی کشتی‌گیران را پی‌ریزی و اجرا کند. 

هر چند حضور دکتر بهرامی‌نژاد به عنوان مربی بدنساز در تیم ‌ملی کشتی آزاد یکی از اقدامات بسیار خوب فدراسیون کشتی در این راستا بود اما وی نیز پس از مدتی حضور در اردوها با بی‌توجهی کادر فنی، از تیم ‌ملی کناره‌گیری کرد. در همان مقطع اولیه، دکتر بهرامی‌نژاد در گفت‌وگو با ایسنا، تلویحا از بی‌توجهی کادر فنی به برنامه‌های تمرینی‌اش انتقاد و همین موضوع را دلیل جدایی از تیم ‌ملی کشتی آزاد عنوان کرد. وی در این گفت‌وگو درباره چرایی بی‌اهمیتی نسبت به استفاده از یک مربی بدنساز در تیم ‌ملی کشتی آزاد با توجه به اهمیت این موضوع در سال المپیک اظهار کرد: «به هر حال در تیم ‌ملی کشتی آزاد آقای مهربان یا حاج‌کناری خودشان به بچه‌ها تمرین می‌دهند و در طراحی تمرینات کارهایی را انجام می‌دهند و فکر نمی‌کنم خیلی لنگ بمانند».

این مصاحبه خیلی زود با واکنش تند ابراهیم مهربان، مربی تیم ‌ملی روبه‌رو شد و اعلام کرد با هماهنگی دکتر میرزایی خودشان کار بدنسازی را انجام می‌دهند اما پس از اینکه وضعیت بد بدنی آزادکاران در مسابقات آسیایی و گزینشی، با انتقاد برخی رسانه‌ها مواجه شد، علیرضا دبیر، رئیس فدراسیون کشتی به این قضیه ورود کرد و بهرامی‌نژاد در فاصله‌ای اندک تا المپیک بار دیگر به جمع اردونشینان اضافه شد اما دیگر دیر شده بود و در ۲ ماه نمی‌شد کار خاصی انجام داد. اگر حسن یزدانی شانس اول طلای ایران با ۲۷ سال سن به خاطر نگرانی از کم آوردن در تایم دوم، بر خلاف رویه همیشگی می‌ایستد، با بیرون بردن حریف از تشک امتیاز می‌گیرد، کاری به پاهای حریف ندارد، بدنش دیگر انعطاف گذشته را ندارد و به سوی تیلور ۳۱ ساله حمله‌ور نمی‌شود و در ۲۰ ثانیه پایانی مقهور آمادگی بدنی و حمله‌های مداوم تیلور می‌شود، اگر امیرحسین زارع پدیده 20 ساله کشتی ایران نایی برای مبارزه در تایم دوم مقابل گنو پتریاشویلی ۲۷ ساله ندارد و بارها اسیر باراندازهای او می‌شود، اگر محمدحسین محمدیان در همان مبارزه اول جانی برای مبارزه ندارد و گویی اصلا تمرین و اردویی برای المپیک نداشته و آمده که هر چه زودتر ببازد و راحت شود، یا مصطفی حسین‌خانی در همان دور نخست چنان اسیر آمادگی بدنی کایل دیک آمریکایی می‌شود که حتی یک بار هم برای زیرگیری اقدام نمی‌کند، یا رضا اطری که در اوج تجربه مقهور توانایی بدنی کشتی‌گیر آمریکا می‌شود یا مرتضی قیاسی که شروع خوبی مقابل باجرانگ هندی داشت اما ناگهان کم می‌آورد و ضربه فنی می‌شود، نتیجه تمرینات بدنسازی سنتی، برگزاری اردوهای طولانی‌مدت غیرعلمی، بی‌توجهی به علم بدنسازی و روانشناسی و اشکالات فنی است که غلامرضا محمدی، سرمربی تیم ‌ملی و محسن کاوه، مدیر تیم ‌ملی باید درباره آن پاسخگو باشند. در مقابل، نتیجه کار اصولی و علمی را در مبارزه کشتی‌گیران روس و آمریکا دیدیم. گیبل دن استیوسن، سنگین‌وزن ۲۱ ساله آمریکا با اتکا به آمادگی بدنی بی‌نظیر و جسارت و جنگندگی مثال‌زدنی‌اش، بزرگانی همچون طاها آکگل و گنو پتریاشویلی را از پیش رو برداشت و به مدال طلای المپیک بوسه زد، دیوید تیلور نیز در ۳۱ سالگی برای سومین مرتبه یزدانی را شکست داد و بر سکوی نخست المپیک ایستاد و اوگویف، سیداکوف و سعدالله‌یف روس با نمایشی بی‌نظیر نیمی از طلاها را درو کردند اما تیم ‌ملی کشتی آزاد ایران با ستاره‌هایش حتی یک مدال طلا هم نگرفت. تنها ۳ سال تا المپیک پاریس زمان داریم. ایرادات فنی بویژه در دفاع، ناآمادگی بدنی، ضعف کوچینگ و مشکلات روحی از مهم‌ترین عوامل نتایج نه‌چندان خوب کشتی آزاد ایران در توکیو بود. اگر بخواهیم با همین شیوه‌های منسوخ شده کار را ادامه دهیم، بدون شک باز هم قافیه را به رقبا می‌بازیم. کشتی ایران تفکری نو می‌خواهد تا به آنچه شایستگی‌اش را دارد برسد و بیش از این از قدرت‌های کشتی دنیا فاصله نگیرد. 

شاید اگر برخی ملی‌پوشان‌مان به جای حضور در اردوهای بلندمدت در فضایی خسته‌کننده با قوانین پادگانی که امروز در هیچ جای جهان طرفدار ندارد، در شهرستان و باشگاه خودشان تمرین می‌کردند، وضعیت‌شان بهتر از چیزی می‌شد که در المپیک دیدیم. به نظر می‌رسد فدراسیون کشتی باید هر چه سریع‌تر فکری به حال تیم ‌ملی کشتی آزاد کند.