سیدمحمدامین علیدوست: یکی از مهم‌ترین و بارزترین ویژگی‌های شخصیت امام حسین(ع)، دلدادگی و سرسپردگی ایشان به آستان مقدس کلام خداوند، قرآن کریم بوده است. فرازهای تاریخ زندگی امام حسین(ع) بخوبی نشان‌دهنده عشق بی‌پایان ایشان به ساحت قرآن است. در یکی از نقل‌های تاریخی آمده است: «عبدالرحمن» به فرزند امام حسین علیه‌السلام «الحمدللَّه رب‌العالمین» را آموخت، وقتی آن را بر پدر خواند، حضرت هزار دینار را به او بخشید و دهان او را پر از طلا کرد. از آن حضرت دلیل آن سؤال شد. حضرت پاسخ دادند: «چگونه می‌توان کار او را [تعلیم قرآن] با این پاداش مقایسه کرد؟»

جای‌جای قطعات مهم تاریخ نهضت حسینی، گواه استشهاد امام حسین(ع) به آیات قرآن است.

در نخستین برخورد با والی مدینه، خود و اهل‌بیت را معدن رسالت معرفی می‌کند و می‌فرماید: «در حالی ‌که یزید مردی فاسق و شراب‌خوار و... است پس چگونه امام را شایسته است که با او بیعت کند».

 هنگامی که مروان اصرار می‌کند والی مدینه از امام حسین علیه‌السلام بیعت بگیرد امام علیه‌السلام او را پلید و خود را با استناد به قرآن «مُطهّر» بیان می‌دارد: «اِلَیک عَنّی، أَنا مِنْ بَیْتِ الطَّهارهِ الّذین أنْزلَ‌الله فیهم عَلی‌ نَبیّه: «إِنَّمَا یُرِیدُ‌الله لِیُذْهِبَ عَنکُمُ الرِّجْسَ أَهْلَ الْبَیْتِ وَ یُطَهِّرَکُمْ تَطْهِیرًا»

 آنگاه که با کاروان خود از مدینه بیرون آمد این آیه را تلاوت فرمود: «رَبِ‌ّ نَجِّنِی مِنَ الْقَوْمِ الظَّالِمِین» و این همان دعایی است که حضرت موسی علیه‌السلام هنگام خروجش از بنی‌اسرائیل آن را بر زبان جاری کرد. 

 آنگاه که به مکه رسید این آیه را تلاوت کرد: «وَ لَمَّا تَوَجَّهَ تِلْقَاءَ مَدْیَنَ قَالَ عَسَی‌ رَبِّی أَن یَهْدِیَنِی سَوَاءَ السَّبِیل» به این ترتیب هجرت خود را به هجرت موسی‌ که هر دو در جهت کوبیدن بیداد و ظلم بود تشبیه می‌کند. 

وقتی عصر پنجشنبه نهم محرم عمر بن سعد فرمان حمله داد و لشکر به حرکت درآمد از برادرش حضرت ابوالفضل علیه‌السلام می‌خواهد یک شب از امویان مهلت بگیرد تا در آن شب فقط دعا، نماز، تلاوت قرآن، استغفار و راز و نیاز با خدا داشته باشد:

«فَهُوَ یَعْلَمُ أنّی کُنتُ قَدْ اُحِبُّ الصَّلوه و تلاوه کتابِهِ و کثره الدَّعاء و الاستغفار» و خداوند می‌داند که من نماز برای خدا و تلاوت قرآن و بسیاری دعا و استغفار را دوست می‌داشتم. امام آن شب به خیمه باز می‌گردد و تمام شب را چنین می‌کند.

اُنس امام با قرآن به دوران حیات جسمی محدود نمی‌شود، بلکه بعد از شهادت نیز ادامه دارد. 

«سلمه بن کهیل» گوید: سر مطهر را دیدم که بر نی این آیه را می‌خواند: «فَسَیَکْفِیکَهُمُ‌الله وَ هُوَ السَّمِیعُ الْعَلِیم؛ خداوند شما را از شر ایشان نگه خواهد داشت و او شنوای داناست». در روایت دیگری قرائت آیاتی از اصحاب کهف توسط سر بریده شده امام حسین(ع) نقل شده است. 

باید گفت امام حسین، که شمع عالم وجود است و همه عالم پروانه‌وار گرد ایشان می‌چرخند، خود پروانه‌وار بر گرد آفتاب قرآن عزیز طواف می‌کند.