ماه بی‌تکرار من   

برشی از کتاب:  «اینقدر حسین با دقت حواسش به همه چی هست که محل جاگذاری روی قبضه‌ها تو هر مقری رو تو ذهنش داره. یه بار صبح قبل رفتن به من گفت: «مرتضی این قبضه رو بد جا گذاشتی. اگه بهت بزنن اول اینو می‌زنن بعد دیگه دستت خالی می‌شه». بعدش هم رفت آخرشب دوباره به مقر ما آمد. از ماشین پیاده شد به من گفت: «مرتضی چرا اینو جابه‌جا نکردی؟» بعدش دست من را گرفت و رفتیم پای قبضه کامل برایم شرایط را توجیه کرد و گفت: «تو مسؤول این قسمتی. باید حواست جمع بچه‌ها و تجهیزاتت باشه». دیگه از همان روز به بعد حرف حسین آویزه گوشم ماند.  سرم را تکان دادم و گفتم: «دقیقا این یکی از روحیات حسین بود که از دوره دانشجویی داشت. اگه چیزی بلد بود به همه یاد می‌داد. هر چقدر هم تو کار پیشرفت می‌کرد این اخلاق رو داشت که خساست به خرج نمی‌داد».نه اینکه پیش تو بخوام بگم، همیشه تو جمع رفقا می‌گفتم که حسین هر چی رو بلده، به آدم یاد میده. هیچ وقت نمی‌ترسه که اگه کسی چیزی یاد بگیره بالا دستش در بیاد. می‌دونی می‌خوام بگم حسین وقتی چیزی رو به ما یاد می‌داد اگه یه قدم جلوتر می‌رفت برمی‌گشت دستمون رو می‌گرفت که بتونیم جلو بریم. سرم را بالا آوردم.  چشمم که به آسمان افتاد قلبم از جا کنده شد. ماه کامل شده بود ولی به چشم من زیبایی نداشت. قرص صورت حسین جلوی چشم‌هایم درست از نخستین‌بار که دیدمش تا همین سری آخر از یک هلال باریک تبدیل به ماه کاملی شد که هیچ کس این همه زیبایی و رفاقت را تا به‌حال به چشم من یک‌جا نداشت. حسین ماه بی‌تکرار من بود که حالا درست وقتی با تمام وجود بهش وابسته شده بودم و دوست داشتم به قرص کامل شدن رفاقت‌مان نگاه کنم، از خدا دلبری کرد. خدا هم عاشقش شده بود. وقتی پای عاشقی خدا وسط باشد، حرف و گله‌ای نمی‌توانستم داشته باشم. حالا باید بغضم را قورت می‌دادم. با معرفت و محبت می‌نشستم و روی ماه حسین را درست در بغل خدا نگاه می‌کردم.