در پی درگذشت علامه محمدرضا حکیمی، فیلسوف و نویسنده کشورمان، نهادها و چهره‌های فرهنگی پیام‌های تسلیت صادر کردند. 

به گزارش «وطن‌‌امروز» علامه محمدرضا حکیمی، مجتهد شیعه، فیلسوف و نویسنده کشورمان یکشنبه‌شب در ۸۶ سالگی دعوت حق را لبیک گفت. پیکر مرحوم حکیمی به مشهد منتقل و امروز در جوار بارگاه ملکوتی امام رضا(ع) به خاک سپرده می‌شود. 

رهبر معظم انقلاب، رئیس‌جمهور و رئیس مجلس در پیام‌های جداگانه، درگذشت علامه حکیمی را تسلیت گفتند. چهره‌های فرهنگی نیز پیام‌هایی در پی فقدان این عالم برجسته صادر کردند که در ادامه برخی از آنها را می‌خوانیم.

سیدعباس صالحی، وزیر فرهنگ و ارشاد در پیامی درگذشت استاد محمدرضا حکیمی، اندیشمند برجسته دینی را تسلیت گفت و نوشت: «او از تبار عالمان راستین و دانشوران اصیل این مرز و بوم بود که در عمر پاک‌زیستی خویش، زبان و قلم را در خدمت احیای فضیلت و عدالت قرار داد و ردای عزت خرد و اندیشه را به چاکری قدرت و ثروت نیالود». 

محمدمهدی اسماعیلی، وزیر پیشنهادی فرهنگ و ارشاد اسلامی نیز در پیامی آورده است: «علامه حکیمی همان‌گونه زیست که می‌اندیشید. همدلی نوشتار و رفتار ایشان الگویی مانا برای جوانان عدالت‌خواه برجا گذاشت که به زیور توکل و تعبد و غنای نفس آراسته شده است. جامعیت در عرصه‌های مختلف دانش، تسلط بر ادبیات و نوآوری در اندیشه‌ورزی از ایشان چهره‌ای بی‌بدیل در میان متفکران معاصر ساخته بود. در این غم جانکاه تنها تسلای ما، میراث فکری ماندگار ایشان در قالب کتاب‌های پرشماری است که ده‌ها سال سرچشمه اندیشه تشنگان «توحید» و «عدل» بوده است».

حسن رحیم‌پورازغدی، عضو شورای انقلاب فرهنگی نیز در پیامی نوشت: «استاد علامه محمدرضا حکیمی، نظریه‌پرداز بزرگ شیعی معاصر، به محضر مولایش رفت. او که اصالت عقل محمدی(ص) را با شور عدالت علی(ع) درآمیخت و صلابت حسین(ع) را در عاشورای معرفتی صادق آل‌محمد(ص) بر سر دست گرفت و یک عمر با تک‌تک ضربان قلبش، فرج مهدی(عج) را انتظار کشید و در گوش یک نسل‌، میراث «عقلانیت و عدالت و معنویت» قرآنی را زمزمه کرد و تا آخرین نفس، از کفایت معارف اهل‌بیت(ع) و از ضرورت عدالت بی‌ریا گفت و به هر آنچه گفت‌، عمل کرد و عابد، زاهد و مجاهد ماند».

علیرضا قزوه، شاعر کشورمان نیز برای درگذشت استاد محمدرضا حکیمی شعری سروده که متن این شعر به شرح زیر است:

قلب صدف شکست و دُرّ یتیم ما رفت

علامه حکیمی والا حکیم ما رفت

کوچید سمت معراج، آخر مسیح ما هم

از کوه طور معنا دیشب کلیم ما رفت

حکمت سیاه پوشید، در کارگاه تفکیک... 

حرمت شکسته‌تر شد، عشق از حریم ما رفت

آن کس که درد هجران روزی چشیده داند 

کز فرقتش چه‌ها بر جان دو نیم ما رفت

علامه حکیمی باران معرفت بود

بوی خوش عدالت، عطر نسیم ما رفت

دلسوز بود و همدرد، در جمع مهربانان

غمخوار و مونس جان، یار و ندیم ما رفت

با معنویت و عقل پر زد سوی عدالت

آن کنز فیض و رحمت نزد رحیم ما رفت

آن دائم‌الطهاره، آن ماه، آن ستاره 

میراث جاودان عهد قدیم ما رفت

آن آفتاب دانش در خاک تیره‌گون خفت

آن چشمه‌سار حلم، آن کوه حلیم ما رفت

مشهد سیاه پوشید، قم غرق داغ و غم شد 

تهران! سرت سلامت، تهران! سلیم ما رفت

 علامه محمدرضا حکیمی، اندیشمند دینی و نویسنده نامدار کشور ۱۴ فروردین ۱۳۱۴ در مشهد متولد شد. او سال ۱۳۲۶ وارد حوزه علمیه خراسان شد و تا ۲۰ سال در این حوزه به تحصیل پرداخت. محمدتقی ادیب نیشابوری، شیخ مجتبی قزوینی‌خراسانی، سیدمحمدهادی میلانی، احمد مدرس‌یزدی، اسماعیل نجومیان، حاج‌سیدابوالحسن حافظیان و حاجی‌خان مخیری از مهم‌ترین استادان حکیمی بودند. از آثار محمدرضا حکیمی می‌توان به «الحیاه»، «خورشید مغرب»، «عقل سرخ»، «عاشورا: مظلومیتی مضاعف»، «شیخ آقا بزرگ تهرانی»، «تفسیر آفتاب»، «فریاد روزها»، «سپیده باوران» و «گزارش (برگرفته از الحیاه)» اشاره کرد.