علیرضا کریمی: خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان و وضعیت سراپا هرج و مرجی که خروج آنها و برخی دوستان نزدیک‌شان در فرودگاه کابل برپا کرده، این روزها خبر اول رسانه‌های بین‌المللی است اما سیاست تصویرسازی آمریکایی‌ها که باید تا پایان ماه آگوست، افغانستان را به‌ صورت کامل ترک کنند، جای بررسی و مداقه دارد. 

در ابتدای روند خروج آمریکایی‌ها، تصویری که رسانه‌ها ثبت کردند، تصویر پرت‌شدن چند افغان از هواپیماهای نظامی آمریکا بود. این تصویر در کنار تجمع عجیب و غریب افغان‌ها در درون هواپیماها که گویی روی هم انباشته شده بودند، نشان از آن داشت که واشنگتن همچون 20 سال گذشته هیچ حرمتی برای افغان‌ها قائل نیست. تصاویر تحقیر مردم افغانستان در طول این 20سال بارها در رسانه‌های جهان منتشر شده بود، از جمله تصاویر اهانت‌های وقاحت‌آمیز نظامیان تروریست آمریکایی به اجساد کشته‌شدگان افغانستانی. 

اما پس از آن یکی، دو روز اول، ظاهرا ماشین رسانه‌ای آمریکایی‌ها ترفندی اندیشید و کودکان و نوزادان افغان را مستمسکی برای سفیدسازی چهره‌ای قرار داد که نه‌تنها 20 سال جنایت پشت سر دارد، بلکه اکنون با یک شکست تمام‌عیار در حال ترک افغانستان است. ارتش آمریکا و همپیمانانش در ناتو، 20 سال تمام با پیشرفته‌ترین ابزار نظامی علیه طالبان جنگیدند اما سرانجام از پس نیروهایی کلاشنیکف به‌دست و دوش‌پرتاب بر دوش و عموما فاقد کفش و لباس مناسب، برنیامدند. این سرنوشت طولانی‌ترین جنگ تاریخ آمریکا بود که از پی واقعه هولناک 11 سپتامبر آغاز شده بود. 

این روزها تصاویر سربازان آمریکایی که کودکان و نوزادان را در آغوش گرفته‌اند و به آنها آب می‌نوشانند و نوازش‌شان می‌کنند، کم در رسانه‌های غرب دیده نمی‌شود. تصویری که یک سرباز آمریکایی اورکت خود را روانداز کودک به‌خواب رفته افغان کرده، این روزها بارها در شبکه‌های اجتماعی بازتاب یافته است. خبرنگاران رسانه‌های غربی هم نقش قابل توجهی در بازتاب این‌گونه محتواها در شبکه‌های اجتماعی دارند. 

سربازهای کودک در آغوش گرفته، این روزها به میدان آمده‌اند تا تصویر پرت‌ شدن چند انسان از ارتفاعی وحشتناک را از ذهن مخاطبان بشویند، نه فقط این، بلکه به مخاطب آمریکایی نیز بگویند اگرچه طالبان بار دیگر در افغانستان قدرت را به دست گرفته و ماموریت نظامی آنها عملا شکست خورده اما آنها قهرمانان حقوق بشر هستند(!) 

در این میان در حافظه ملت افغانستان، قطعا اشغالگران رنگی جز سیاهی به خود نخواهند گرفت؛ تاریخ ثابت خواهد کرد...