مهدی مرتضویان: باشگاه پرسپولیس بار دیگر به خاطر بدهی‌های مانده از گذشته با محرومیت از حضور در نقل و انتقالات روبه‌رو شد و با وجود اینکه ۲ بدهی سنگین را پرداخت کرده بود اما در سومین پرونده «گیر» افتاد و حالا پنجره نقل و انتقالاتی‌اش را بسته می‌بیند. باشگاه پرسپولیس با حکم کمیته انضباطی فدراسیون جهانی فوتبال تا پنجشنبه گذشته فرصت پرداخت‌ طلب گابریل کالدرون، سرمربی پیشین آرژانتینی و دستیارش خواکین را داشت. سرخپوشان پایتخت که پس از استعفای جعفر سمیعی از مدیرعاملی زیر نظر مجید صدری فعالیت خود را دنبال می‌کنند، موفق به تأمین منبع ۶۹۰ هزار دلاری این بدهی نشدند؛ بدهی بزرگی که در دوران مدیرعاملی محمدحسن انصاری‌فرد به پرسپولیس تحمیل شد اما او این بدهی را پرداخت نکرد تا کار به دوران سرپرستی مهدی رسول‌پناه و مدیرعاملی جعفر سمیعی بکشد. مدیران وقت باشگاه نیز هر کدام در دوران مدیریتی خود درگیر بدهی‌های قبل‌تر شدند. رسول‌پناه بدهی به برانکو ایوانکوویچ را پرداخت کرد و سمیعی نیز ‌طلب ماریو بودیمیر را داد تا بخش قابل توجهی از بودجه‌های جاری صرف این موضوعات شود. باشگاه پرسپولیس در فصل گذشته با وجود تکرار قهرمانی در لیگ برتر و کسب نایب‌قهرمانی در آسیا پاداشی را دریافت نکرد تا سمیعی مجبور شود ۷۵ میلیارد تومان قرض بگیرد تا هزینه‌های فصل گذشته و همچنین بدهی به خارجی‌ها را پرداخت کند؛ قرضی که قرار است از منبع درآمدهای این تیم از AFC پرداخت شود اما تحریم‌های بین‌المللی مالی مانع انتقال این پول به حساب پرسپولیس شده است و سرخ‌ها نمی‌توانند آن را دریافت کنند. سمیعی در دوران کم‌حاشیه مدیریتی خود تنها توانست قرض بگیرد تا هر وقت این پول رسید آن را تسویه کند. حالا مجید صدری که به دلیل بازنشستگی نمی‌تواند مدیرعامل پرسپولیس شود، در دوران کوتاه‌مدت سرپرستی‌اش ملزم به پرداخت بدهی سنگین ۶۹۰ هزار دلاری کالدرون و خواکین است؛ پولی که رئیس هیأت‌مدیره پرسپولیس قرار بود همچون پروژه پرداخت زمستانی به بودیمیر پرداخت کند اما این اتفاق نیفتاد. صدری زمستان سال گذشته توانست پول قرض بگیرد و پول بودیمیر را بدهد تا یحیی گل‌محمدی خرید زمستانی داشته باشد اما این بار برای کالدرون با مشکل تأمین پول روبه‌رو شد. باشگاه پرسپولیس با علم به اینکه در دادگاه عالی ورزش به محکومیت مقابل کالدرون تن خواهد داد، صرفا جهت اتلاف وقت، این پرونده را پیگیری کرد تا پول او را فراهم کند. دادگاه CAS نیز نه تنها بدهی سرخ‌ها به پیرمرد آرژانتینی را تأیید کرد، بلکه این باشگاه را به پرداخت سود ۵ درصدی بابت هر سال دیرکرد و همچنین هزینه‌های دادگاه محکوم کرد. فیفا نیز تا ۹ سپتامبر (هجدهم شهریورماه) به باشگاه پرسپولیس مهلت داد این پول را واریز کند. سرخپوشان نیز همچون تابستان قبلی شروع به جذب بازیکن تا این تاریخ کردند تا با تیمی کامل برای ادامه رقابت‌های لیگ قهرمانان ۲۰۲۱ و همچنین لیگ برتر بیست‌و‌یکم آماده شوند. باشگاه پرسپولیس با جیب خالی از پول، مکاتبه با کالدرون را ادامه داد تا از سرمربی آرژانتینی سابق خود وقت بگیرد. با این حال کالدرون پاسخی به این نامه‌ها نداد تا درخواست مجید صدری مبنی بر مهلت ۲ ماهه برای تسویه را نپذیرد و سرخ‌ها با سومین محرومیت در یک سال گذشته روبه‌رو شوند؛ اتفاقی تکراری در پرسپولیس که میراث مدیران قبلی این تیم است و سمیعی نیز نتوانست کاری برای رفع این نابسامانی کند. حال باید دید سرپرست جدید باشگاه که به واسطه حضور چندماهه در پست ریاست هیأت‌مدیره با امور جاری آشنا شده، چه تدبیری پیش خواهد گرفت. 

 

* در حسرت ثبات مدیریت

در دهه 1390 پرسپولیس 14 فرد متفاوت را روی صندلی مدیریت باشگاه دیده و احتمال دارد نفر پانزدهم نیز بزودی معرفی شود. جدایی جعفر سمیعی، اتفاقی قابل پیش‌بینی در باشگاه پرسپولیس بود و به نظر می‌رسید با تغییر دولت و ورود وزیر جدید، «ماموریت سمیعی به اتمام رسیده» و مدیریت باشگاه دوباره دچار تزلزل شود. در این مسیر، حمایت هواداران و اعضای تیم پرسپولیس از مدیرعامل کم‌حرف و بی‌حاشیه هم تغییری در این روند ایجاد نکرد و به نظر، حتی خود سمیعی نیز تمایلی به اقدام برای ادامه کار در باشگاه نداشت تا دوره کار وی در باشگاه کمتر از یک سال به طول بینجامد. نکته کنایه‌آمیز درباره صندلی مدیریت باشگاه پرسپولیس این است که از بین ۴ مدیری که اخیرا روی صندلی مدیرعاملی تکیه زده‌اند، جعفر سمیعی بیشترین میزان ثبات را داشت و تنها کسی بود که ۲ رقمی شدن تعداد ماه‌های حضورش در باشگاه را تجربه کرد. ایرج عرب (8 ماه و نیم)، محمدحسن انصاری‌فرد (6 ماه و نیم) و مهدی رسول‌پناه (7 ماه و نیم) روی هم حدود ۲ سال در باشگاه پرسپولیس مدیریت کردند. در دهه 1390 مجموع نفراتی که به عنوان مدیرعامل، سرپرست و قائم‌مقام و در یک نقطه مشترک، «نفر اول مدیریتی باشگاه» وارد ساختمان ۴ طبقه خیابان سئول شدند، حالا با حضور مجید صدری به عدد 14 رسیده است. یعنی حتی اگر صدری تا پایان سال در این پست به کارش ادامه دهد، عمر مدیریتی‌اش در پرسپولیس 261 روز خواهد بود و در غیر این صورت به کمتر از 250 روز (8 ماه) خواهد رسید. شاید اگر مدیرانی چون محمد رویانیان و علی‌اکبر طاهری که حدود ۲ سال مدیرعامل پرسپولیس بودند، وجود نداشتند، این عدد بسیار کمتر می‌بود. برای مقایسه بهتر شاید لازم باشد به تاریخ باشگاه رجوع شود؛ زمانی که از سال 1347 تا 1357 تنها دو نفر بر مسند مدیریت باشگاه نشستند؛ علی عبده و مصطفی مکری. پس از آن تا زمان ورود امیر عابدینی، باشگاه دوباره دوره‌ای بی‌ثبات را تجربه کرد تا اینکه عابدینی از سال 1372 تا 1380 عنان کار را در دست گرفت و دوره‌ای استثنایی در ۴ دهه اخیر را از نظر ثبات مدیریتی رقم زد. در دهه 1380 نیز اوضاع پرسپولیس بهتر بود و آنها 9 دوره مدیریتی متفاوت را تجربه کردند تا عمر مدیریتی به طور میانگین، کمی بیشتر از یک سال باشد اما در دهه 1390 همان‌طور که پیش‌تر گفته شد، اوضاع متفاوت بود. به عبارتی مدیران پرسپولیس یا فرصت انتخاب اسپانسر، سرمربی و بستن تیم را دارند اما با جدایی زودهنگام پاسخگوی انتخاب‌های خود نخواهند بود، یا باید با انتخاب نفر قبلی بسازند که در این صورت نیز با همین حربه از پاسخگویی فرار خواهند کرد. نکته جالب اینکه در نیمه اول این دهه که پرسپولیس نتایج ضعیف‌تری گرفت، اوضاع ثبات مدیریتی باشگاه بهتر بود و 6 نفر بر کرسی مدیریت باشگاه نشستند که در آن هم نفراتی مثل علی پروین و بهروز منتقمی عملا یک دوره بسیار کوتاه این نقش را بر عهده داشتند. اما نیمه دوم دهه 1390 بی‌ثباتی در پرسپولیس بیشتر شد و در عین حال باشگاه به بهترین روزهای خود از نظر کسب نتایج رسید. در این بین شاید یک نتیجه‌گیری چندان هم اشتباه نباشد؛ اینکه کادرفنی (برانکو، کالدرون و گل‌محمدی) توانستند این خلأ مدیریتی را به بهترین شکل ممکن پر کنند. 

***