والیبال ایران که با ترکیبی متفاوت و کادرفنی جدید ایرانی در ژاپن حاضر شد، در رویارویی آخر خود با میزبان این مسابقات در المپیک یک خاطره تلخ داشت اما دیروز با روحیه‌ای متفاوت وارد زمین شد و کار را در ۳ ست یکسره کرد. شاگردان بهروز عطایی که در رنکینگ فدراسیون جهانی جایگاه نخست آسیا را پس گرفتند، برای رسیدن به قهرمانی در جام بیست‌و‌یکم باید هم از سد تیم ژاپن و هم تماشاگران پرشوری که در سالن حضور داشتند، عبور می‌کردند و در نهایت با ارائه یک بازی کم‌نقص و روان ملی‌پوشان والیبال ایران 3 بر صفر از سد میزبان گذشتند تا علاوه بر گرفتن انتقام المپیک، قهرمانی در قاره کهن را جشن بگیرند. 

تجربه والیبال می‌تواند یک الگوی بسیار مناسب برای ورزش‌های گروهی ما باشد. اگر چند دهه قبل کسی می‌گفت ایران با فاصله از آسیا عبور می‌کند و به یکی از بهترین تیم‌های جهان تبدیل می‌شود، کمتر کسی حرفش را باور می‌کرد اما حالا با پشتوانه‌سازی درست و اصولی این اتفاق رخ داده است. نهالی که محمدرضا یزدانی‌خرم (رئیس سابق فدراسیون والیبال) کاشت، حالا مبدل به درختی پربار شده است. 

کسی نمی‌تواند انگ گلخانه‌ای به والیبال ایران بزند. پیش‌تر می‌گفتند اگر این نسل برود، در نسل بعدی موفقیت را نخواهیم دید اما همه دیدند که والیبال ایران 3-2 نسل متوالی استعدادهای زیادی را رو کرد. 

خوشبختانه والیبال راهش را پیدا کرده است. جریان دلالی و حواشی رسانه‌ای به سان فوتبال در آن ریشه ندوانده و همین موضوع باعث شده هر چند سال شاهد ورود ستاره‌های جوانی به این رشته باشیم. پیش‌تر این واهمه وجود داشت بعد از معروف و غفور و موسوی چه بلایی سر تیم‌ملی ما می‌آید اما جوانان از راه رسیدند و با افتخار قهرمان قاره کهن شدند. 

آنچه را تیم‌ ملی والیبال ما در خاک ژاپن انجام داد، باید ارج نهیم. تیمی، با جوانان و یک مربی خوب بومی پا به رقابت‌ها گذاشت و تنها یک ست را به چین واگذار کرد؛ این اگر اقتدار نیست پس چیست؟

ورود مربی خوب خارجی برای هر رشته‌ای مفید است اما حالا زمان آن رسیده در والیبال به عطایی‌ها و به مربیان بومی خودمان اعتماد کنیم. آنها نشان دادند چیزی از بهترین مربیان جهان کم ندارند.