مهدی طاهرخانی: یک جاهایی شکست از راه می‌رسد؛ آن هم در بدترین جا و به بی‌رحمانه‌ترین شکل. چرا باید پرسپولیس برنده دیدار با الهلال در خانه این تیم و مقابل20 هزار هوادارش باشد؟ چرا باید خریدهای میلیون دلاری حریف را به هیچ انگاشت و جدا شدن ۳ بازیکن مهم قرمزها را بی‌اهمیت دانست؟ چرا باید تیمی که نه اسپانسر دارد، نه هیات‌مدیره و نه مدیرعامل و نه حتی پول کافی برای پرداخت دیون خارجی و داخلی بیاید و برای سال دوم به فینال آسیا برود؟ متعصب بودن تا جایی تیم را پیش می‌برد و آنجا قرار نیست لزوما پای جامی در میان باشد. حریف هم به اندازه خودش تعصب دارد و لزوما با سیب‌زمینی طرف نیستیم. 

 

* حقیقت همانی بود که دیدیم. تقویم فوتبال ایران

صد درصد به ضرر پرسپولیس بود. الهلال در کوران لیگش هست و پرسپولیس 3 ماه است جز بازی با استقلال تاجیکستان، هیچ بازی رسمی‌ای انجام نداده است. الهلال 6 ماه قبل تیمی به مراتب ضعیف‌تر از امروز بود اما با خریدهای گران و باکیفیت، نواقصش را برطرف کرد و حتی نسبت به یکی دو ماه قبل مقابل استقلال (به واسطه برگزاری لیگ) تیمی به مراتب هماهنگ‌تر و بهتر شد. فارغ از اینکه النصر تیم بهتری است یا الهلال، سرانجام یکی از این ۲ تیم حرفه‌ای، پولدار و پربازیکن به فینال لیگ قهرمانان آسیا می‌رود تا شرقی‌ها دست‌کم روی کاغذ با حریفی رو‌به‌رو شوند که همانند خودشان حقیقتا حرفه‌ای و پرابزار است. 

کلا بهتر است فوتبال ما با این وضعیت اسفبار مدیریتی و اقتصادی، قهرمانی در لیگ قهرمانان آسیا را فراموش کند. همان صعود از گروه و حضور در یک‌چهارم نهایی برای ما کافی است. بلندپروازی را فراموش کنیم. پرسپولیس هنر کرد با خوش‌شانسی در چند سال گذشته ۲ مرتبه فینال را دید. یحیی در ۲ سال قبل بزرگی و هنرش را نشان داده است. نمی‌شود هر فصل 3 تا 5 ستاره از تیم جدا شوند و انتظار داشت با سقف محدود بودجه، بلافاصه ستاره جانشین آورد و درجا نتیجه گرفت. در مصاف با الهلال نه مهدی ترابی همان ستاره همیشگی بود، نه لک و نه سرلک و نه هیچ‌یک دیگر. دنبال دلیل بگردید به 10 فاکتور اصلی و مهم می‌رسید که قطعا در انتهای آن شاید اتخاذ تاکتیک نامناسب یحیی هم باشد اما مگر با همین یحیی پرسپولیس ۲ بار فاتح لیگ و یک بار نایب‌قهرمان آسیا نشد؟ بی‌جهت یحیی و بازیکنانش را سلاخی نکنیم. آنها مانند آخرین سرداری بودند که با وجود همه کاستی‌ها برای فوتبال ایران در آسیا آبروداری کردند. دیگر خبری از معجزه و شاهکار و این دست کارها نیست. بهترین کار را یحیی انجام داد که بلافاصله بعد از شکست ریاض، تیمش را همان روز یکشنبه به ورزشگاه کاظمی برد و تمرین کرد. فتح ACL حقیقتا رویای بلندی برای فوتبال به غایت فقیر ما است. همین که پرسپولیس برای ششمین بار متوالی قهرمان لیگ برتر شود، خودش عملیات فتح‌الفتوح است و بهتر است هوادارانش تا اطلاع ثانوی آرزو‌های خود را در همین سوی آب‌ها جست‌وجو کنند.