گروه فرهنگ و هنر: فیلم داستانی «دیپورت» با موضوع رزمندگان فاطمیون و مهاجران افغان به طور رسمی در تالار سوره حوزه هنری رونمایی شد. این فیلم در قالب داستانی و نیمه‌بلند به کارگردانی امیرسجاد حسینی ساخته شده و برداشتی آزاد از زندگی شهید مصطفی صدر‌زاده است. همچنین این اثر هنری توانسته فانوس طلایی بهترین فیلم جشنواره ملی عمار در سال ۹۹ را کسب کند اما امیرسجاد حسینی که کارگردانی فیلم‌های کوتاه «هی هو» و «ملاقات محرمانه خانم و آقا» را در کارنامه کاری خود دارد، در فیلم داستانی «دیپورت» به مسائل مربوط به زندگی افغان‌ها و مدافعان حرم در ایران می‌پردازد و امیر داسدار در نویسندگی این اثر، حسینی را همراهی کرده است. 

امیرسجاد حسینی، کارگردان فیلم داستانی «دیپورت» در یادداشتی به ارائه دیدگاه‌ها و نقطه نظرات خود درباره تولید این فیلم داستانی پرداخته است که در ادامه از نظرتان می‌گذرد. 

«ما در کشورمان میزبان برادران مهاجر افغان زیادی هستیم که بسیاری از هموطنان‌مان روابط حسنه و برادرانه‌ای با این مهاجران دارند و بر همین اساس در «دیپورت» ماجرای ائتلاف یک رزمنده افغان و یک رزمنده ایرانی را روایت کرده‌ایم. درباره روند تولید این اثر باید بگویم مساله من به عنوان یک فیلمساز این است که گرافیک یک کار باید درست و اصولی باشد و اینکه صرفا یک دوربین به دست بگیریم و هرچه را دیدیم فیلم کنیم، درست نیست، زیرا کار باید به قالب‌ها و فضاهای سینمایی نزدیک باشد و تمام تلاشم را کرده‌ام روایت کاملا سینمایی و حرفه‌ای از داستان ارائه کنم. البته در این روایت باید اول به سوژه پرداخت و مسائل فنی در مرحله بعدی قرار می‌گیرد اما فیلمسازانی چون من باید تکنیک را بخوبی در کار و آثار خود رعایت کنیم و نمی‌توانیم همانند فیلم اولی‌ها به موارد تکنیکی و فنی توجه کافی را نکنیم. همان‌طور که می‌دانید این فیلم برای نخستین‌بار در جشنواره فیلم عمار در معرض دید مخاطبان و منتقدان قرار گرفت اما متاسفانه به خاطر برخی فضاسازی‌ها که درباره جشنوراه عمار از سوی برخی‌ها می‌شود، این اثر آنطور که باید و شاید اتفاقات قابل پیش‌بینی برایش رخ نداد، زیرا در این جشنواره فضایی ایجاد می‌شود که تا آثار کسی در جشنواره عمار پذیرفته می‌شود، می‌گویند فلانی ارزشی است و از حمایت‌های فراوانی برخوردار است. در صورتی که ماجرا اینگونه نیست و انگار ما باید بیاییم ثابت کنیم اینگونه نیست. بازگردیم به فیلم «دیپورت»؛ فیلم من درباره مهاجران افغان است که در نهایت به سمت این می‌روند که مدافع حرم شوند. مساله من این بود که در این فیلم بچه‌مسلمان حزب‌اللهی را قوی نشان بدهم و حوزه عقلانیت و احساس او را به تصویر بکشم. من همیشه نسبت به شخصیت چریک، به عنوان کسی که سنگر و جای مشخصی ندارد و همیشه در حال مبارزه است، علاقه و حساس بودم. همچنین من با بچه‌های مدافع حرم ایرانی در تماس بودم. البته زندگی این بچه‌ها را می‌دانستم. در این فیلم از زندگی مصطفی صدرزاده هم الهام گرفتم. البته برادر خانم ایشان، سبحان ابراهیم‌پور، از رفقای قدیمی من است و کم و بیش اطلاع داشتم و پیش‌تر قرار بود مستندی از زندگی ایشان بسازم که به دلایلی منصرف شدم و مهم‌ترین دلیل هم این بود که بیشتر مستند‌های مدافعان حرم پر است از اشک و آه و ملودرام هندی. به باور این حقیر، بچه‌حزب‌اللهی باید قلدر باشد و غمش درون دلش.  در ادامه از مرکز آفرینش‌های بسیج هم تشکر می‌کنم، زیرا خیلی با ما همراهی و همکاری کردند. این فیلم آنقدر برای ما مهم بود که برای ثانیه به ثانیه آن موسیقی ساختیم. از طرف دیگر به دلیل اینکه موضوع اثر، ملی بود، بسیاری از بچه‌ها بدون گرفتن هزینه به صورت رایگان کار کردند. در پایان باید بگویم مهم‌ترین دلیلی که این فیلم را تولید کردم به خاطر آخرین اثر برادران محمودی بود. در واقع خواستم نشان بدهم نگاه من به مهاجران افغان با آنها تفاوت دارد و سعی کردم همانند آنها فیلم نسازم، زیرا ملت و بچه‌های افغانستان گره‌های ناگسستنی با مردم ایران دارند». 

***