مصطفی خدابخشی: شهر تهران را می‌توان یک کشور دانست؛ شهری که در حوزه‌های سیاسی، اجتماعی، فرهنگی، اقتصادی و... به ایفای نقش می‌پردازد و همین موضوع باعث شده پایتخت نسبت به دیگر شهرها از اولویت و اهمیت بیشتری برخوردار باشد. با تمام این اوصاف اما گستره جغرافیایی شهر تهران، تنوع طیف جمعیتی ساکن در آن و توزیع ناعادلانه سرانه‌های خدماتی، باعث گردیده مشکلات در برخی مناطق پایتخت متورم و در برخی دیگر از مناطق کمتر باشد. 

طی سال‌های گذشته- خصوصا در 4 سال گذشته- مدیریت این کلانشهر بر کاهش فاصله شمال و جنوب شهر تاکید داشت تا از این طریق میزان خدمات ارائه‌شده در سطح شهر به صورت نسبتا متوازن توزیع شود اما با این وجود این موضوع مهم و حیاتی تاکنون محقق نشده و در حد شعار باقی مانده است و مدیران نشان داده‌اند برای عملیاتی کردن این موضوع عزم جدی ندارند و این مهم از مدیری به مدیر بعد به ارث رسیده است. 

بر اساس آمار، در تهران ۱۲‌ هزار هکتار بافت ناپایدار وجود دارد که بیش از ۴‌ هزار هکتار آن بافت فرسوده است که بخش عمده‌ای از این بافت فرسوده در مناطق مرکزی و جنوب شهر قرار دارد، این در حالی است که وضعیت بافت سکونتی در نقاط شمالی شهر به‌مراتب بهتر از دیگر نقاط است. همچنین در مناطق جنوبی شهر سرانه فضای سبز به 6/2 مترمربع می‌رسد؛ این در شرایطی است که این رقم در مناطق شمالی در برخی نقاط به ۱۲۲‌ مترمربع می‌رسد. با نگاهی به این آمار و ارقام، این حقیقت نمایان می‌شود که بین مناطق شمالی و جنوبی شهر فاصله‌ای نجومی در حوزه خدمات ارائه‌شده وجود دارد و همین موضوع باعث شده مردم ساکنان مناطق جنوبی رضایت‌مندی خود نسبت به سکونت در این مناطق را از دست بدهند و تلاش آنها برای انتقال به مناطق بالاتر با توجه به شرایط اقتصادی حاکم بر بازار مسکن، غیرممکن شود. 

به هر صورت شکاف بین شمال و جنوب شهر تهران یک حقیقت تلخ و دردآور است که مدیریت شهری برای موفقیت در عملکرد باید عزم خود را برای حل این معضل جزم کند. 

باید به این نکته نیز توجه داشت که حل مشکلات متورم‌شده شهر در مناطق جنوبی پایتخت که عموما شباهت بسیاری به یکدیگر دارند و می‌توان با یک فرمول سراغ رفع و رجوع‌شان رفت، در نهایت در کارنامه کارآمدی نظام در اداره شهر ثبت خواهد شد و مدیران شهری فارغ از نگاه سیاسی، باید فاصله نجومی بین شمال و جنوب شهر را پر کنند تا مردم، نسیم خدمت را حس کنند.