مراسم بزرگداشت حبیب والی‌نژاد، تهیه‌کننده سینما با حضور جمعی از سینماگران و مستندسازان برگزار شد. 

به گزارش «وطن‌امروز»، مراسم بزرگداشت حبیب والی‌نژاد، تهیه‌کننده سینما در خلال پانزدهمین جشنواره بین‌المللی «سینماحقیقت» در پردیس چارسو برگزار شد. 

این تهیه‌کننده در بزرگداشت خود گفت: سی‌متری جی به دلیل یک مسجد خاطره‌انگیز است و من متولد همان منطقه هستم. در دوران قبل از انقلاب کار تئاتر برایم جذاب بود. آقای تخت‌کشیان را هیچ‌وقت فراموش نمی‌کنم چون من را راهنمایی کرد. در دوره‌ای به حوزه هنری رفتم. اکثر بچه‌های حوزه رفقا و استادان ما بودند. ما به جبهه هم می‌رفتیم و آنجا خودجوش مستند می‌ساختیم. این بساط مستندسازی در حوزه هنری ادامه داشت. حتی یادم هست در دوره‌ای با آقای آوینی به باکو رفتیم. 

وی گفت: مستندهایی که در روایت فتح تهیه می‌کردیم همیشه یک پای ثابتش مصاحبه‌های ما با حاج‌قاسم بود. کار سوسنگرد را در همان دوره‌ ساختیم. این یک کار جمعی بود. همه کمک کردیم تا کار ساخته شد. 

والی‌نژاد ادامه داد: یادم هست قصه‌ای را آقای دهقان درباره حسن باقری تعریف کرد. خاطره فوق‌العاده‌ای بود و بر همین اساس مستند آخرین روزهای زمستان شکل گرفت. به نظرم آن مستند ادای دین به شهداست. ما با شهدا که در  زمان جنگ با یکدیگر بودیم قولی به همدیگر دادیم، چون یا می‌ماندیم یا به شهادت می‌رسیدیم. قول ما این بود که اگر ماندیم کاری برای کشور انجام دهیم. 

والی‌نژاد خاطرنشان کرد: ما تربیت‌شده مکتب مسجد هستیم. همین‌جا هم می‌خواهم به شما به عنوان مستندساز جشنواره خسته نباشید بگویم. من کوچک‌ترین عضو این بخش بوده‌ام و شاید توانسته باشم باری بردارم. شاید اگر آن دوره بازگویی شود می‌تواند درس‌آموز باشد. من از مسجد یاد گرفتم. آنجا استادان خوبی داشتیم. من قبل از انقلاب وارد کتابخانه مسجد شدم و آنجا توحید، اخلاق و گذشت را یاد گرفتیم. آنجا کلاس‌های قصه‌نویسی، تئاتر و... داشتیم؛ آنچه آنجا یاد گرفتیم کارساز بود. 

وی افزود: یاد گرفته بودیم کار طلبگی کنیم. شاید بخشی از هر آنچه را یاد گرفته بودیم، به عمل درآوردیم. به ما یاد دادند وقتی روی سن می‌رویم سعی کنیم سرمان پایین باشد. همه آموزه‌های‌مان تا این لحظه برایم درس‌آموز بود. ما یاد گرفتیم با همدل بودن و دور هم بودن اتفاقات خوب رخ می‌دهد. این سبک کار کردن را از مسجد یاد گرفتم. 

والی‌نژاد افزود: اگر اعتماد آقای آوینی نبود خطر نمی‌کردم ولی ایشان پای کارهای من ایستاد، دعواها و تلاش‌های من را دید. ما در دنیای مستندسازی فقط کار جنگی نساختیم، برخی مستندها را برای مسؤولان ساختیم. ما یاد گرفتیم به شکل گروهی کار کنیم. انصافا در دوره‌ای که در تلویزیون بودم دوره خوبی برایم بود. مدیران از ما حمایت کردند. همان‌طور که آقای آوینی از ما حمایت کرد، در تلویزیون هم همین اتفاق رخ داد. اگر ما روش‌های خودمان را آسیب‌شناسی کنیم به نتیجه می‌رسیم. آقای محمد حسنی هم در اوج به ما اعتماد کردند. من هم تنها عضوی از سینما بودم. من ۲۱ آذر ۱۴۰۰ را به عنوان تولدی دیگر برای خودم یادداشت کردم. من امروز را تولد خودم می‌بینم و در ادامه شهادت را تولد خودم می‌دانم. اگر چه کارهای سینمایی و سریال می‌سازم اما مستند را رها نکرده‌ام چون مستند به مردم امید می‌دهد و امید می‌آورد. امیدوارم مستند از این شرایط خارج شود و برایش اتفاقات خوب رخ دهد. ما مستند را رها نمی‌کنیم.