آتنا خلیلی: علی مرادی برخلاف اینکه اعلام کرده بود اگر او را نخواهند، می‌رود اکنون که نامه بازنشستگی‌اش رسیده است، از صندلی ریاست دل نمی‌کند. وزنه‌برداری در حال گذراندن بلاتکلیف‌ترین روزهای خود است و در حالی که رئیس آن بازنشسته شده، وزارت ورزش در تعیین سرپرست تعلل می‌کند. در این شرایط علی مرادی هم در تلاش است صندلی خود را از دست ندهد. نامه بازنشستگی علی مرادی ۱۵ آذر ابلاغ شد و در آن نامه عنوان شده بود از اول دی بازنشسته شده است. حتی خود علی مرادی هم پس از اینکه متوجه شد رایزنی‌ها برای تمدید ادامه فعالیتش راه به جایی ندارد، تسلیم شد و با انتشار بیانیه‌ای خداحافظی کرد. 

اما حالا به نظر می‌رسد علی مرادی نمی‌تواند از صندلی خود دل بکند، چرا که در یک برنامه تلویزیونی عنوان کرده بازنشسته نیست و اصلا چرا باید در فدراسیونی که تیمش نایب قهرمان جهان شده چنین اتفاقی بیفتد! نکته مهم این است که علی مرادی پیش از اعزام تیم به قهرمانی جهان در ازبکستان صراحتا اعلام کرد: «اگر من را نمی‌خواهند، بگویند تا بروم». به نظر می‌رسد وزیر ورزش با عدم تمدید ادامه فعالیت او و ابلاغ نامه بازنشستگی به طور مستقیم موضع خود را نسبت به ادامه کار علی مرادی اعلام کرده و اینکه حالا چرا او نمی‌خواهد واقعیت را بپذیرد، جای تعجب دارد. علی مرادی در شرایطی اینچنین از میز و صندلی‌اش جدا نمی‌شود که حتی آب معدنی اردو و وعده‌های غذایی را خود ورزشکاران تهیه کرده‌اند. معلوم نیست رئیس فدراسیونی که در تهیه آب معدنی ناتوان است، چه اصراری به ماندن دارد؟ البته قابل باور نیست رئیس فدراسیون توانایی مالی تهیه چند بسته آب معدنی را نداشته باشد. وقتی مرادی در حل مشکلات درون خانواده‌ای ناتوان است به‌ گونه‌ای که شاهد بیشترین اختلاف و گسست در وزنه‌برداری هستیم و حتی وزنه‌برداران شاخص تیم ‌ملی هم دور هم جمع نمی‌شوند و هر کسی در یک گوشه در حال تمرین است، چرا باید بر ماندن اصرار کند؟ علی مرادی 6 سال برای ساختن وزنه‌برداری فرصت داشت اما برخلاف شعارهایی که داد نه شرایط رشد استان‌ها را فراهم آورد، نه خانه وزنه‌برداری ساخت و نه همدلی ایجاد کرد. علی مرادی اگر دلسوز وزنه‌برداری بود، به جای اینکه روسای هیات‌های استانی را به عنوان مربی به کادر فنی اضافه کند، مربیان سازنده را که در شهرستان‌ها با دستان خالی وزنه‌بردار می‌سازند، می‌آورد تا آنها متوجه شوند زحمات‌شان دیده می‌شود. همچنین تلاش برای کسب کرسی‌های جهانی را تنها در انحصار خود و یارانش در نمی‌آورد و اجازه می‌داد افراد صاحبنام دیگر هم ورود کنند تا شاید بالاخره ایران کرسی مهمی بگیرد. او همچنین به جای انتقادهای عجیب و غریب از فدراسیون کشتی، باید تلاش می‌کرد فدراسیون خود را به اندازه فدراسیون کشتی بالا بکشد تا خوابگاه وزنه‌برداری کم از خرابه نداشته باشد. از همه مهم‌تر رئیسی که نتواند پول وارد ورزش کند و مانند یک کارمند، خودش حقوق‌بگیر باشد، واقعا چه اصراری به ماندن دارد؟