و سرانجام رسیدیم به آخرین بزنگاه؛ جایی برای صعود به جمع بهترین‌های جهان؛ به جام جهانی. کمتر کسی تصور می‌کرد بعد از فاجعه شارلاتان بلژیکی، مارک ویلموتس، این تیم ‌ملی بتواند سریع‌ترین صعود همه ادوار تاریخ به جام‌جهانی را داشته باشد اما چنین شد؛ به واسطه حضور یک کادر فنی بی‌ادعا؛ به مدد تلاش بازیکنانی که می‌خواستند ثابت کنند بهترین قاره هستند، حتی بدون کارلوس کی‌روش. سرانجام شامگاه پنجشنبه 7 بهمن‌ 1400 همه چیز همان‌طور که می‌خواستیم تمام شد؛ سلام به دوحه از ورزشگاه آزادی آن هم با پیروزی یک بر صفر مقابل تیم ‌ملی عراقی که همیشه دوران، سخت‌ترین رقیب ما بود. همان عراقی که ویلموتس آخرین بار برای رقابت با آنها روی نیمکت تیم ‌ملی نشست و یک شکست را به قیمت 6 میلیون یورو برای‌مان فاکتور کرد اما حالا ما در جام‌جهانی هستیم به عنوان نخستین تیم قاره آسیا. حالا بد نیست بپردازیم به این مسیر سخت. دروغ چرا؟ تا همین چند ماه پیش تقریبا اغلب هواداران فوتبال در ایران امیدی به صعود این تیم به جام‌جهانی نداشتند و البته عده‌ای نیز منتظر حذف در همان دور اول حذفی بودند ولی این ماموریت دشوار و این مسیر صعب‌العبور، پایان شیرین و غرورانگیزی داشت. صعود به جام‌جهانی هیچ‌گاه ماموریتی آسان برای فوتبال ایران نبوده است. به ‌رغم تمام تعاریف بعضا اغراق‌آمیز درباره استعدادهای دهه‌های 60 و 70 فوتبال ایران، تیم ‌ملی تنها یک‌بار و به‌ صورت معجزه‌‌وار موفق به صعود به جام‌جهانی شد. سال 2002 به ‌رغم در اختیار داشتن ۲ جین فوق‌ستاره براحتی حذف شدیم و 2010 حتی در بین ۲ تیم اول گروه نه چندان دشوار خود هم قرار نگرفتیم. اگر مدعی هستید امکانات نداشتیم و شرایط صعود در دهه‌های 60 و 70 دشوار بود، فراموش نکنید فوتبال در آسیا چقدر پیشرفت کرده و رقبا بیشتر و با کیفیت‌تر شده‌اند. بی‌تردید از لحاظ امکانات، شرایط سخت‌افزاری و سازماندنی، فاصله ما با رقبای آسیایی نسبت به گذشته بیشتر هم شده است. پس فراموش نکنیم صعود به جام‌جهانی هدف ما و صعود از مرحله گروهی جام‌جهانی رویای ما خواهد بود. اگر اینقدر صعود از گروه آسان بود که کره‌جنوبی، ژاپن و در بسیاری از ادوار در تاریخ عربستان با در اختیار داشتن تعداد فراوانی ستاره باکیفیت، مربیان اغلب مشهور و امکانات صدبار بیشتر از ما که باید هر دوره راهی 16 تیم برتر جام‌جهانی می‌شدند. کام همدیگر را بیش از این تلخ نکنیم. گره زدن این موفقیت بزرگ به گروه آسان و درخشش ستاره‌های اروپایی و... حقیقتا خودتحقیری عجیبی است که در ذهن برخی هواداران فوتبال وجود دارد. این تیم میراث هیچ‌کس نیست؛ امضای کادر فنی و ستاره‌های تیم ‌ملی در این موفقیت بزرگ به وضوح دیده می‌شود. بله! تردیدی وجود ندارد که حضور بازیکنانی بین‌المللی مثل مهدی طارمی، سردار آزمون، امیر عابدزاده، علی جهانبخش و... نقش مهمی در رقم خوردن این پیروزی بزرگ داشته اما به کرات در همین فوتبال خودمان شاهد ناکامی تیم‌هایی در ادوار مختلف به‌رغم در اختیار داشتن بازیکنان بزرگ بوده‌ایم. تنها یک دنیا تشکر از شما دراگان اسکوچیچ! از اینکه در این شرایط دشوار و به‌رغم همه بی‌مهری‌ها و بدبینی‌های ابتدایی، با تمام وجود این پروژه دشوار را به بهترین شکل ممکن به پایان رساندید. کم نبود واکنش‌های تحقیرآمیز به شما. اوایل دراگان را سرمربی سابق «خونه به خونه» لقب داده بودند؛ عیبی ندارد، پس حالا هم او را سرمربی مقتدرترین صعود تاریخ فوتبال ایران به جام‌جهانی خطاب کنید. آغوش بزرگ برای ستاره‌های بامعرفت و وطن‌پرست تیم ‌ملی ایران؛ آنهایی که طی تنها چند ماه از آن دوره دشوار در منامه عبور کرده و این خاطره فوق‌العاده را برای ما رقم زدند؛ سربازهایی باکیفیت، مطیع و منضبط که این دوره اجازه ندادند حتی یک ثانیه هم نسبت به حضور در قطر 2022 مردد باشیم. 

 بازیکنان تیمی که گاهی حتی برای یک دست لباس یا پرواز چارتر هم به مخاطره افتاده، بهترین عملکرد ممکن را از خود نشان داده و با اقتدار جواز صعود به جام‌جهانی را به دست آوردند. البته 4 سال قبل در جریان پیروزی تیم ‌ملی ایران مقابل مراکش، گزارشگر شبکه ITV خیلی زودتر از امروز تاکید کرد بازیکنان ایران به‌رغم شرایط دشوار قادر به رقم زدن چه شب‌های باشکوهی هستند. 

این صعود تاریخی و موفقیت‌آمیز متعلق به همه هواداران فوتبال ایران است. 

***

زهره فلاح‌زاده: از آخرین دیداری که بانوان ایرانی به ورزشگاه آمده بودند، بیش از ۲ سال می‌گذشت؛ همان دیدار تیم‌های ملی فوتبال ایران و کامبوج که بدون‌شک تنها بازی درخشان ویلموتس، مربی ناکارآمد وقت تیم ‌ملی ایران بود‌؛ دیداری که ۱۴ گل به تور دروازه کامبوج چسبید و قدم بانوان اینچنین خوش‌یمن تعبیر شد. 

تکرار این حضور پنجشنبه‌شب در دیدار حساسی که می‌توانست با شکست عراق صعودمان را به جام‌جهانی قطر مسجل کند، رخ داد. حضور ۲ هزار هوادار خانم و 8 هزار آقا هوای سرد زمستانی آزادی را چنان گرمایی بخشید که می‌توانستیم با بیش از یک گل عراقی‌ها را بدرقه کنیم. 

هر چند یک نیمه در انتظار به ثمر رسیدن گل ایران بودیم اما شاگردان اسکوچیچ عزم‌شان را جزم کرده بودند که با حضور تماشاگران در ورزشگاه جشن صعود را برپا کنند. پاس زیبای جهانبخش و گل طارمی، آن هم پس از بازگشت دوباره به تیم ملی، ورزشگاه را مثل بمب ساعتی که همه در انتظار انفجارش بودند، منفجر کرد. شاید کمتر کسی گمان می‌کرد پس از دوره ۸ ساله کارلوس کی‌روش و دوره کوتاه‌مدت و البته اسفبار مارک ویلموتس، دراگان اسکوچیچ بدون رزومه ملی و با مبلغ خیلی پایین‌تر از آنها بیاید و در اوج ناامیدی تیمی را هدایت کند که با اقتدار و ۳ بازی مانده به اتمام مرحله نهایی مقدماتی جام‌جهانی ۲۰۲۲ قطر، بلیت کشور همسایه را رزرو کند‌. 

درست است اسکوچیچ تیم پرستاره‌ای در اختیار دارد اما نمی‌توان کتمان کرد که کار کردن با ستاره‌ها و حفظ شرایط خوب سال‌های گذشته، آن هم در آستانه جام‌جهانی بسیار سخت‌ است. اسکوچیچ نشان داد می‌توان در اوج ناامیدی، در سکوت، با بی‌توجهی به دشمنی‌ها و با تمرکز روی تیم به موفقیت بزرگ رسید. او برای تیمش یک فرمانده است که اگرچه سربازان باهوش و بااستعدادی دارد اما خود او است که مغز متفکر است. حالا ایران با بهترین نتیجه در تاریخ صعودهایش به جام‌جهانی به قطر سفر خواهد کرد؛ سفری که از همین حالا نیاز به برنامه دارد. 

شب باشکوهی را در ورزشگاه آزادی دیدم. همه آمده بودند؛ از بانوانی با چادر مشکی، تا آنهایی که پرچم ۳ رنگ کشورمان را به دور مانتوی خود پیچیده بودند. شب اتحاد بود؛ شب زیبای با هم بودن و جنگیدن برای یک هدف. برخلاف اخبار کاذب و ساختگی قبل از بازی که مدعی بودند فقط یک عده خاص و تعیین شده از خانم‌ها جواز حضور در ورزشگاه را پیدا کردند، خانم‌هایی را با چشمم دیدم که نه سفارشی آمده بودند و نه صرفا از یک قشر خاص بودند. پنجشنبه‌شب سکوهای آزادی نمایی بود از اتحاد همه اقشار. تیم ‌ملی همچون نخ تسبیح گرد آورنده این جمعیت حول محور خویشتن بود و چه چیزی از این زیباتر؟