عباس اسماعیل‌گل: پس از آنکه محمدحسین مهدویان سال گذشته با تولید فیلم پرحاشیه و ضعیف «شیشلیک» بسیاری از مخاطبان فیلم‌های قبلی خود را ناامید کرد، امسال در چهلمین دوره جشنواره فیلم فجر با فیلم «مرد بازنده» در معرض دید و قضاوت اهالی رسانه در کاخ جشنواره فیلم فجر قرار گرفت و به‌رغم اینکه بسیاری از اهالی رسانه امیدوار بودند با تماشای اثری قابل تامل، تلخی «شیشلیک» را فراموش کنند اما به واقع برای بسیاری اینگونه نبود که این مساله از چند جهت قابل بررسی است. نخست اینکه «مرد بازنده» مهدویان در ژانری به نظر متفاوت‌تر از ژانرهای پیشین کار کرده است. او در جدیدترین تجربه خود سراغ ژانری مغفول و سخت‌پسند برای مخاطبان رفته است و همین موضوع نشان از ریسک‌پذیری مهدویان در تجربه جدیدش دارد؛ ریسکی که اصلا جواب نداده است.  کاراکتر اصلی مهدویان در بازنده، یک سرهنگ میانسال اداره آگاهی است که جواد عزتی با گریمی متفاوت و سنگین ایفاگر نقش این سرهنگ کارکشته است؛ سرهنگی که زندگی خانوادگی به هم ریخته‌ای دارد و از نظر شخصیتی هم سرهنگ بازده، پلیسی عصبی‌مزاج است که برای باز کردن گره‌های جنایی چندین مرتبه از دستورات مافوق خود سرپیچی می‌کند. خرده روایت‌های داستان جنایی حول محور همین ماجراجویی‌های سرخود جناب سرهنگ شکل می‌گیرد. از سوی دیگر فیلم‌های پلیسی جنایی موفق، آثاری است که مخاطبان با قهرمانان فیلم همزادپنداری کنند اما این اتفاق برای قهرمان مردبازنده نمی‌افتد و حتی خلق کاراکترهای کم‌جانی چون پسر یک وزیر و استفاده از جذابیت‌های ذاتی «آقازاده‌ها» هم کمک چندانی به خرده‌روایت‌های بی‌رمق مرد بازنده نمی‌کند. جدیدترین فیلم محمدحسین مهدویان هم همانند «شیشلیک» اثری است که از فقدان داستان رنج می‌برد و خرده‌روایت‌های نامنظم ریتم فیلم را بشدت تحت تاثیر قرار داده است. همچنین جواد عزتی به عنوان بازیگری که طی سال‌های اخیر یکی از بهترین بازیگران سینمای ایران بوده است هم قربانی یکی از ضعیف‌ترین آثار مهدویان شده است به‌ طوری که جواد عزتی آن درخشش همیشگی را در مرد بازنده نداشته است. فیلم مرد بازنده، با داشتن طولانی‌ترین تایم در میان آثار جشنواره، نتوانست آنچنان که پیش‌بینی می‌شد، فیلم فوق‌العاده‌ای از آب درآید؛ فیلمی که با همه نقدها البته در میان آثار فعلی جشنواره به نظر با عنوان «خوب» شناخته خواهد شد. در کنار نقدها تلقی‌های مثبتی هم از فیلم وجود دارد که عموما معطوف به متفاوت بودن قصه و نقش‌هاست نه کیفیت کلی فیلم.