گروه سیاسی: حصر سران فتنه پس از مدت زمانی قریب به 12 سال به پایان خود نزدیک می‌شود. 

صبح روز گذشته خبرگزاری‌ها از برطرف شدن محدودیت فیزیکی مقابل منزل یکی از سران فتنه ۸۸ در خیابان پاستور خبر دادند. به گزارش «میزان»، از سال ۸۹ به دلیل ادامه اقدامات ضد امنیت ملی و برهم زننده آرامش مردم که توسط برخی سران فتنه ۸۸ و اطرافیان آنها صورت می‌گرفت، شورای عالی امنیت ملی بر اساس مصوبه‌ای، برخی محدودیت‌ها درباره رفت‌و‌آمد ۲ تن از سران فتنه را اعمال کرد. این محدودیت‌ها در طول سال‌های گذشته با روندی کاهنده ادامه داشت و مشخصا متناسب با رفتار‌های آنها در میزان رعایت نظم عمومی و آرامش جامعه، تنظیم می‌شد. بر اساس این گزارش، در ماه‌های اخیر با اغماض نسبت به کارنامه‌ این افراد در فتنه‌ ۸۸، محدودیت‌ها به حداقل رسیده بود. بر اساس این گزارش، محدودیت فیزیکی مقابل منزل میرحسین موسوی در خیابان پاستور تهران رفع شد تا رفت‌و‌آمد برای همسایه‌ او نیز تسهیل شود. با این حال اصل مراقبت از فرد یاد شده با هدف پیشگیری از هرگونه آسیب به وی یا اقدامات خلاف قانون از سوی او، همچنان برقرار است. 

همچنین حساب کاربری نورنیوز رسانه نزدیک به شورای عالی امنیت ملی در توئیتر، همزمان این مطلب را منتشر کرد: «کاهش تدریجی محدودیت‌های حفاظتی آقایان میرحسین موسوی و مهدی کروبی از چند سال قبل آغاز شده بود و روند فوق همچنان ادامه دارد. خانم زهرا رهنورد نیز بیشتر از ۲ سال است هیچ محدودیت حفاظتی ندارد».

 

* کودتای شکست‌خوردگان علیه صندوق رأی

خرداد 88 و دهمین دوره انتخابات ریاست‌جمهوری ایران یکی از عجیب‌ترین برگ‌های تاریخ سیاسی ایران به حساب می‌آید. مشارکت 85 درصدی مردم در یکی از داغ‌ترین رقابت‌های سیاسی تاریخ ایران فرصت کم‌نظیری را برای تقویت جمهوریت نظام و پرورش نیروهای سیاسی جدید فراهم آورد؛ ظرفیتی که البته در سایه خیانت جریان فتنه نه‌تنها به ثمر مطلوبی نرسید که فضا را برای تضعیف نظام و به آشوب کشاندن فضای عمومی کشور فراهم کرد. شکست فاحش میرحسین موسوی با 13میلیون رای در برابر رای 24 میلیونی محمود احمدی‌نژاد باعث شد اصلاح‌طلبان بر هم زدن میز رقابت را به پذیرفتن نتیجه انتخابات ترجیح دهند. از همین رو کلیدواژه «تقلب» به عنوان اسم رمز پروژه آشوب اصلاح‌طلبان و جریان‌های ضدانقلاب، همزمان با اعلام رسمی نتایج مطرح شد و رقابتی که در پرشورترین شکل ممکن در صندوق‌های رای پی گرفته شده بود به کف خیابان‌های پایتخت کشیده شد. 

 

* آشوبگران علیه جمهوریت

شروع آشوب‌های خیابانی و هجمه به نهادهای قانونی با نپذیرفتن نتایج رسمی انتخابات و پیگیری اعتراضات به نتایج از مجراهای فراقانونی باعث شد امید جریانات ضدانقلاب برای به آشوب کشاندن کشور و حرکت به سمت پروژه براندازی احیا شود. آنها که روزی از نردبام جمهوریت بالا رفته و برای خود حامیانی پیدا کرده بودند حالا با اندک حامیان باقیمانده خود تلاش می‌کردند بیش از پیش در مقابل جمهوریت و اسلامیت نظام قد علم کنند. ائتلاف تمام جریانات ضدانقلاب با آنچه جنبش سبز خوانده می‌شد با حمایت همه‌جانبه دولت‌های غربی به سمت از میان برداشتن جمهوریت نظام پی گرفته شد. طرح شعارهای رادیکال و تلاش برای مشروعیت‌زدایی از انتخابات فضا را به سمتی برد که عملا فرصت انتخابات تبدیل به تهدیدی امنیتی و سیاسی شد. دولت‌های اروپایی و آمریکا نیز با حمایت صریح از جریانات آشوبگر تلاش کردند در سایه تنش‌های داخلی، پروژه تحریم اقتصادی ایران را گسترده کرده و به سمت آنچه «تحریم‌های فلج‌کننده» خوانده می‌شد حرکت کنند. در این مسیر جریان فتنه نیز تمام اهتمام خود را برای نشان دادن چراغ سبز به دولت‌های غربی پی گرفت. شعار علیه غزه و لبنان در راهپیمایی روز قدس، کمک خواستن از دولت آمریکا در روز 13 آبان، توهین به بنیانگذار انقلاب در روز 16آذر و در نهایت رقص و پایکوبی در روز عزای سید و سالار شهیدان، عملا فتنه‌گران سبز را به رهبری 2 کاندیدای مغلوب انتخابات یعنی میرحسین موسوی و مهدی کروبی در مقابل ایران و انقلاب قرار داد. 

رادیکال شدن فضا در سایه بی‌خردی سران فتنه باعث شد تمام نیروهای وفادار به انقلاب، حتی جریانات و افرادی که در انتخابات از کاندیداهای شکست‌خورده حمایت کرده بودند مسیر خود را از فتنه‌گران جدا کنند. 

 

* حصر فتنه‌گران

راهپیمایی پرشور مردم در 9 دی 88 و ناکامی فتنه‌گران در عرض اندام مقابل سیل خروشان جمعیت مردم در راهپیمایی 22 بهمن همان سال باعث شد ستاره فتنه‌گران زودتر از آنچه تصورش می‌رفت بی‌فروغ شود. ریزش محسوس حامیان جنبش سبز باعث شد سران فتنه بدنامی همراه شدن با دولت‌های خارجی را به فراموش شدن ترجیح بدهند. بهمن سال 89 یک سال پس از مرگ مغزی جنبش سبز، همزمان با آغاز انقلاب در کشورهای عربی، سران فتنه سعی کردند با انتشار فراخوان تجمع و به آشوب کشاندن ایران، سقوط دیکتاتورهای عرب و وابسته به آمریکا را به فراموشی بسپارند. در چنین فضایی تجمع حداقلی 25 بهمن 89 باعث شد رسانه‌های خارجی با برجسته کردن اردوکشی خیابانی فتنه‌گران، ایران را نیز در امتداد دومینوی نظام‌های عربی بازنمایی کنند. نشانه‌گیری امنیت ملی برای دست یافتن به مقاصد سیاسی باعث شد در نهایت شورای عالی امنیت ملی تصمیم به حصر میرحسین موسوی، مهدی کروبی و زهرا رهنورد بگیرد؛ حصری که به عنوان عاملی بازدارنده باعث مهار فعالیت جریان فتنه شد. 

 

* رفع حصر در 1401

سال 92 در نخستین انتخابات ریاست‌جمهوری پس از فتنه 88، حسن روحانی که خود از اعضای شورای عالی امنیت ملی بود با شعار رفع حصر وارد میدان انتخابات شد تا از این طریق حمایت اصلاح‌طلبان از خود را تضمین کند. او که همواره شخصیت و منشی امنیتی داشت این بار در اقدامی خلاف منافع امنیتی کشور سعی داشت، از تصمیم بازدارنده شورای عالی امنیت ملی برای بهره‌برداری سیاسی خود استفاده کند. این وعده بعدا در انتخابات 96 نیز تکرار شد اما سرانجام روحانی در شرایطی پاستور را در سال 1400 ترک کرد که عملا امکان این بهره‌برداری‌ای برای او محقق نشد. 

در چنین شرایطی در نخستین روزهای اردیبهشت سال 1401 و پس از قریب به 12 سال، محدودیت‌های این حصر در حال کاسته شدن است. کاستن از محدودیت‌های میرحسین موسوی در شرایطی است که مهدی کروبی نیز قریب به یک سال گذشته به شکل غیررسمی از حصر خارج شده و دیدارهایی با برخی چهره‌ها و جریانات داشته است. 

فتنه‌گران هیچگاه به اهداف مطلوب خود نرسیدند اما یقینا نمی‌توان براحتی چشم از ضربه‌های جبران‌ناپذیری که به امنیت کشور وارد کردند و طمعی که برای ضدانقلاب و دولت‌های خارجی به وجود آوردند پوشید. اکنون در شرایطی حصر آنها به مراحل پایانی خود می‌رسد که برخلاف تمام ادعاهای اصلاح‌طلبان، پایان این حصر با هیچ بازخورد ملموسی از سمت جامعه مواجه نشده است به گونه‌ای که موسوی و کروبی حتی برای حامیان سال 88 خود نیز چندان در شمایل یک قهرمان تعریف نمی‌شوند.