پس از درگذشت «خلیفه بن زاید آل‌نهیان»، «شورای عالی اتحاد» امارات عربی متحده، «محمد بن زاید آل‌نهیان» ولیعهد ابوظبی را به ‌عنوان رئیس دولت این کشور انتخاب کرد. پیش‌تر «محمد بن راشد آل‌مکتوم» نایب‌رئیس دولت امارات، رئیس شورای وزیران و حاکم دوبی با محمد بن زاید به عنوان رئیس امارات بیعت کرده بود. محمد بن زاید، ‌برادر خلیفه بن زاید رئیس سابق امارات است که روز جمعه در ۷۳ سالگی مرد. در سال 2014 شیخ خلیفه بن زاید پس از ابتلا به بیماری و «سکته» عملا خانه‌نشین شد. فشار سکته به قدری شدید بود که خلیفه عمده تحرک خود را از دست داد و حتی به سختی می‌توانست تکلم کند. این وضعیت کمک کرد تا محمد بن زاید به طور کامل امور را در دست بگیرد و دیگر خبری از موازنه‌گری‌ شیخ خلیفه و لابی‌ رقبای محمد با حاکم ابوظبی نبود. به این ترتیب از سال 2014 مخالفان و رقبای محمد بن زاید به نوبت از صف خارج و عمدتا در حاشیه نگه داشته شدند. این در حالی است که احمد بن زاید (برادر محمد بن زاید) نیز سال 2010 درگذشته بود و عملا اصلی‌ترین رقیب محمد را باید «سلطان بن خلیفه بن زاید آل‌نهیان» خواند که در این دوره عملا به حاشیه رانده شد. یکی از نشانه‌های بارز و پررنگ بی‌اثر بودن شیخ خلیفه در معادلات ابوظبی طی ۷ سال اخیر را باید «انزوای فرزندان شیخ خلیفه» دانست. شیخ «سلطان بن خلیفه بن زاید بن سلطان آل‌نهیان» فرزند ارشد شیخ خلیفه، چنان حاشیه‌نشین شده که طی 15 سال اخیر عملا جز ریاست دفتر پدرش هیچ منصب مهم حکومتی در اختیار نداشته است. او سال 2006 از ریاست دفتر ولیعهد ابوظبی و سال 2005 از ریاست افتخاری اتاق بازرگانی ابوظبی برکنار شده بود و طی سال‌های اخیر تنها موردی که باعث جلب توجه رسانه‌ها و حضور وی در کنار سران ابوظبی شد، به ازدواج پسرش با دختر طحنون بن زاید بازمی‌گردد! «شیخ محمد بن خلیفه بن زاید بن سلطان آل‌نهیان» فرزند دوم شیخ خلیفه همچنان عضو شورای اجرایی حکومت امارت ابوظبی و عضو ستاد سرمایه‌گذاری ابوظبی است و جزئی از هیات حاکمه ابوظبی به شمار می‌رود اما فاقد هر گونه منصب مدیریتی بوده و اصطلاحا «بدون اختیار اجرایی یا نظارتی» است. این در حالی است که سال 2009 او ریاست اداره مالی حکومت امارت ابوظبی را عهده‌دار شد و عملا وزیر اقتصاد حکومت محلی ابوظبی به شمار می‌رفت اما با انزوای پدر، او نیز در میانه دهه قبل جای خود را به دیگران داد تا از همه منصب‌های اجرایی و نظارتی مؤثر دور بماند! با توجه به این توضیحات، روشن می‌شود از میانه دهه قبل، خلیفه بن زاید به طور کامل از اداره ابوظبی به حاشیه رانده شده بود و عملا فاقد کمترین اثرگذاری بود. به همین علت، تغییر وی را نباید رویداد ویژه‌ای برشمرد و بعید است تغییر بزرگ یا معناداری در رویکرد و سیاست‌های ابوظبی ایجاد شود.

به این ترتیب امارات که تحت مدیریت محمد بن زاید در مسیر عادی‌سازی روابط با رژیم صهیونیستی گام برداشته است کماکان این روند را دنبال خواهد کرد. البته در یک سال گذشته مقامات ابوظبی با کمرنگ کردن اهمیت این سیاست و سفر اخیر مشاور امنیت ملی امارات به تهران به دنبال موازنه روابط برآمده‌اند. بن زاید همچنین تحت تاثیر تحولات سال 2011 در غرب آسیا و شمال آفریقا منجر به سقوط حسنی مبارک شد، سیاست کاهش وابستگی به آمریکا را در دستور کار قرار داد. هر چند در دولت ترامپ این روابط بهبود یافت اما تحولات اخیر اوکراین نشان داد که آنها مانند گذشته در هماهنگی کامل با آمریکا نخواهند بود.