علی فیض‌آسا: «وقتی در یک رشته فقط یک نفر باشی که مدال المپیک گرفته‌ای، وقتی مدال نگیری هجمه‌ها زیاد می‌شود. شاید در برخی رشته‌ها بیشتر از این برای هر فرد هزینه شود. با مدالی که گرفتم بودجه 1.5 میلیاردی فدراسیون را ۱۰ میلیارد کردم و فکر می‌کنم زیاده‌خواهی نکردم. درباره عمل خار پاشنه من گفتند زگیل بوده و چرا به آلمان می‌روم، در حالی که به درخواست خود دوستان در کمیته المپیک عمل جراحی را در آلمان انجام دادم. اینها حاشیه‌هایی بود که برای من ساخته شد و به فال نیک می‌گیرم. حتما ورزشکار خوبی هستم که در ۳۷ سالگی من را می‌زنند. اینکه از روی قصد و غرض بگویند هزینه میلیاردی می‌شود، درست نیست». این سخنان احسان حدادی در حاشیه اختتامیه لیگ قایقرانی است که به انتقاد از سفرهایش به آمریکا واکنش نشان داده است اما چرا تا این حد طلبکارانه؟ حدادی کدام طلای جهانی را به گردن آویخته که این همه ادعا دارد؟ سال‌هاست از طریق تنها مدال المپیکش (نقره المپیک ۲۰۱۲) امتیازات زیادی را از مسؤولان ورزش کشور گرفته و در مقابل امکانات خوبی که برایش فراهم شده است، تنها مدال آسیایی کسب می‌کند. به عبارتی امکاناتی در حد قهرمانان جهان اما نتایجی غیرقابل مقایسه! این ورزشکار بارها در کمپ تمرینی چولاویستای کالیفرنیا تمرین کرده که جزو کمپ‌های قابل قبول المپیکی و پاراالمپیکی‌هاست اما با حرف‌هایی مثل اینکه شرایط برای من در اردوی خارجی بسیار طاقت‌فرسا خواهد بود، سعی کرده تصویر دیگری از شرایط خود در اردوهای تمرینی خارج از کشور ارائه دهد، در حالی که همه اهالی دوومیدانی می‌دانند در ایران و خارج از کشور امکانات تمرینی خوبی دارد. شاید ۲۰۱۲ را بتوان اوج دوران ورزشی احسان حدادی دانست؛ جایی که برای نخستین بار در دوومیدانی ایران موفق شد مدال المپیک (نقره) کسب کند اما بعد از آن پا را فراتر از آسیا نگذاشت و نتوانست در قهرمانی جهان یا المپیک عنوان درخوری کسب کند. حدادی از ورزش ایران چه خواسته که در اختیارش قرار نگرفته است؟ چه کسی سد راهش شد که پس از ماه‌ها تمرین در آمریکا و با بهترین شرایط در قهرمانی جهان ۲۰۱۹ قطر به مدال هم نزدیک نشد، در جایگاه هفتم قرار گرفت و بعد هم گفت زورم همین بود. برای عمل خار پاشنه‌اش به آلمان رفت و دلاری هزینه کرد اما همان عمل را دلیلی برای وخیم شدن اوضاع دیسک کمرش دانست و در ادامه رکورد ضعیف 58.98 متر را در المپیک به ثبت رساند. در حالی که بسیاری از اهالی دوومیدانی معتقد بودند اگر نتواند رکورد خوبی به ثبت برساند، در المپیک شرکت نمی‌کند اما کسب عنوان تجربه 4 المپیک پیاپی بسیار رنگ و لعاب‌دارتر بود و راهی توکیو شد. حتی بعد از رکورد ضعیفش هم خبری از عذرخواهی نبود و گفت ناراحت نیستم. نکته دیگر اینکه حدادی در مسابقات قهرمانی کشور که ۲۲ اردیبهشت برگزار شد، رکورد ضعیف 59.81 متر را ثبت کرد اما گویا برنامه دارد برای شرکت در مسابقه و تمرین با مربی خود بار دیگر راهی آمریکا شود اما ضرورت رقابت با رکورد کمتر از ۶۰ متر در مسابقه برون‌مرزی چیست که دلاری هزینه شود؟ از طرفی بازی‌های آسیایی به تعویق افتاده است و این ورزشکار می‌تواند ابتدا رکورد خود را کمی ارتقا دهد و بعد به دنبال رقابت در میدانی فراتر از ایران و سفر به آمریکا باشد، چرا که حد حدادی تنها در سطح آسیاست و با توجه به اینکه سفر به آمریکا به گفته این ورزشکار برایش بسیار سخت و طاقت‌فرساست، مردم و مسؤولان نیز راضی نیستند او بیشتر از این به خود سختی دهد! رفتار طلبکارانه حدادی تنها به همین محدود نشده و مدعی است آمریکایی‌ها برای داشتن او «له‌له» می‌زنند و گفته «در همین سن هم آمریکایی‌ها له‌له می‌زنند، چون عاشق دومیدانی هستند و می‌خواهند سوءاستفاده کنند. آمریکا من را حلوا حلوا می‌کند و بارها پیشنهاد دادند اما قبول نکردم». این صحبت‌ها در شرایطی است که حدادی از سال ۲۰۱۹ به بعد در هیچ مسابقه رسمی حتی به عدد ۶۲ متر هم نرسیده و مشخص نیست چرا باید برای ورزشکاری که تا این حد افت کرده، له‌له بزنند. از سوی دیگر حدادی در حال حاضر در رده ۶۳ رنکینگ جهانی قرار دارد و آمریکا در رنکینگ جهانی ۸ ورزشکار بالاتر از او دارد (متیس رده ۱۲، جگرز رده ۲۱، ویلیامز رده ۲۴، فرگوسن رده ۳۹، سایروچن رده ۴۳، واشینگتون رده ۴۸، آرنیوس رده ۵۴ و بویسن رده ۶۰) که این موضوع بیشتر از قبل اظهارات حدادی را زیر سوال می‌برد. بهتر است احسان حدادی فراتر از ورزش قهرمانی به رفتار پهلوانی کسانی همچون حسن یزدانی هم توجه کند؛ کسی که بابت نقره المپیک عذرخواهی کرد، طلای جهان را گرفت اما متواضع‌تر از قبل شد، آسیا برایش کوچک است و از کسی هم طلبکار نیست.