‏ چهارم خرداد روزی است که به پاس پایداری و مقاومت مؤمنانه مردم دزفول در مقابل تهاجم دشمن بیدادگر بعثی از طرف دولت ‏جمهوری اسلامی «روز مقاومت و پایداری، روز دزفول» نامیده و در تقویم رسمی ثبت شده است (چهارم خرداد 1366 ‏لوح مقاومت از طرف دولت جمهوری اسلامی به دزفول اهدا شد). ‏به همین مناسبت نگاهی به‏ آمار زخم‌هایی که بر پیکره این شهر نشست و تاب آورد، می‌اندازیم.

1- دزفول 176 بار مورد اصابت موشک‌های دوربرد و 9 متری دشمن قرار گرفت که هر موشک تا شعاع 500 متر تخریب در پی داشت. ‏در یکی از حملات موشکی 23 تن از یک خانواده به شهادت رسیدند. ‏

‏2- در طول 8 سال 2500 گلوله توپ و 331 راکت هواپیما، زخم و ویرانی بر ویرانی به بار آورد. با این همه، مردم در اطاعت از ‏امام، در شهر ماندند و استقامت ورزیدند و چهره طبیعی شهر و جریان مستمر زندگی مخدوش نشد. ‏

‏3- در طول 2700 روز مقاومت 2600 شهید، 4000 جانباز و 500 تن آزاده تقدیم انقلاب مقدس اسلامی شد. ‏

‏4- به سبب اصابت موشک‌ها، شهر دزفول به «بلدالصواریخ» مشهور شد و رسانه‌های جهانی بارها به این موضوع اشاره داشتند. ‏رادیو عراق در هنگام تهدید شهرها به حملات موشکی، نخستین شهری را که نام می‌برد «دزفول» بود و در جدول تهدید خود می‌گفت: ‏‏«الف- دزفول»، این عنوان هم‌اکنون عنوانی شناخته شده برای مردم دزفول است. «الف- دزفول» یعنی هماره نخستین هدف خشم و ‏آتش دشمن بود و این جز به سبب تأثیر ژرف و همه‌جانبه دزفول در ناکام گذاشتن ارتش و عناصر وابسته بعثی نبود. ‏

‏5- در طول جنگ تحمیلی 19000 باب خانه، مدرسه و مرکز درمانی، آموزشی و اداری ویران شد. شگفت آنکه مردم با فاصله‌ای ‏اندک دست به بازسازی می‌زدند. برخی اماکن تا 5 بار بازسازی شد و مردم برای حفظ چهره طبیعی و عادی شهر و نشان ‏دادن جریان زندگی به سرعت اقدام به بازسازی می‌کردند. ‏

‏6- همزمانی تشییع شهدا و اعزام به جبهه از رویدادهای مستمر شهر دزفول بود. گاه وقتی از زیر آوار حملات موشکی شهدای کودک ‏و زن بیرون کشیده می‌شد، صفوف رزمندگان با شور و شکوه فراوان عازم جبهه می‌شدند. ‏

7- در هیچ شهری از کشور

- ‌شهرهای کوچک- در طول جنگ تحمیلی اتفاق نیفتاده که دارای یک لشکر باشد. هسته اصلی لشکر 7 ‏ولیعصر را رزمندگان دزفول تشکیل دادند. ‏

‏8- در هنگام حملات موشکی- گاه 6 موشک در یک روز که برای انهدام نیمی از یک شهر کافی است، به شهر اصابت می‌کرد- ‏رزمندگانی که از دزفول می‌گذشتند چنان تپش و سرزندگی و شکیب و حضوری می‌دیدند که تعبیرشان این بود، هر کس می‌خواهد ‏روحیه بگیرد از دزفول بگذرد. ‏و حقیقت آن است که دزفول «دژ» استقامت بود و پل پیروزی جبهه‌ها و دزفول همان «دژپل» است. ‏

‏9- فرهنگ ریشه‌دار دزفول که قله فقاهت آن شیخ مرتضی انصاری(ره)- شیخ اعظم- بوده و قلب آن حضرت محمد بن موسی بن ‏جعفر و دیگر نام‌های سترگ شاعر و عارف و فقیه و فرزانه، به این شهر هویت و شخصیت و تراز معنوی والا ‏بخشیده و همین رمز پایدار و مقاومت آن می‌تواند باشد. ‏‏ 

دزفول را رزمندگان شهر ویزای عالم معرفت و گذرنامه مرز محبت و پاکبازی و شهر شهود و شهادت و شکیب می‌نامیدند. 

‏10- پیر و پارسای شهر- مرحوم آیت‌الله سیدمجدالدین قاضی- اسوه مقاومت و ایستادگی مردم دزفول بود. او هرگز در طول ‏سال‌های سخت و روزها و شب‌های حملات موشکی و گلوله و راکت، شهر را ترک نکرد و نقطه اتکا و اعتماد و ملجأ مردم شهر بود. ‏

‏11- مساجد دزفول هنگام حملات موشکی فعال و جلسات قرآن دایر بودند. یکی از مساجد که به سبب اصابت موشک ویران شده بود ‏شبانگاه در پرتو فانوس، شاهد نوجوانان و جوانانی بود که زمزمه قرآن‌شان روح امید و استقامت به مردم می‌بخشید. ‏

‏ دزفول را بیش از این باید شناخت. این شهر در آسمان شناخته‌شده‌تر از زمین است. دزفول شهر عرفان، ایمان و قرآن ‏است. ‏دزفول، سرود صلابت و مقاومت و شوکت و شهادت در عصر قحطی عاطفه‌هاست. دزفول شهر خداست. ‏