جوایزی که شنبه‌شب در کن میان سینماگران تقسیم شد، پیام‌های روشنی برای بسیاری از اهالی سینما و علاقه‌مندان و مخاطبانی که جشنواره‌ها را دنبال می‌کنند داشت و آن تایید گزاره‌هایی بود که درباره پروتکل‌های جشنواره‌های خارجی طرح می‌شد. سیاسی‌بازی حداکثری و توجه ویژه به اقلیت‌ها، اپوزیسیون‌ها، دگرباشان جنسیتی و فرقه‌ها، یکی از رویکردهای همیشگی کن بوده است. همین پروتکل‌ها ایجاب می‌کند تا چهره‌هایی که در این عرصه رسانه‌ای حضور پیدا می‌کنند، تلاش کنند یکی از این شاخصه‌ها را نمایندگی کنند تا بیشتر دیده شوند. بیشتر دیده شدن، یعنی کن بیش از اینکه یک رویداد سینمایی باشد، یک فرصت رسانه‌ای است؛ هم برای برگزارکنندگان و هم برای آنهایی که به مراسمی با این رویکردها دعوت می‌شوند. در سال‌های مختلف برخی از چهره‌هایی که از ایران عازم این رخداد رسانه‌ای شده‌اند، تلاش کرده‌اند برای قرار گرفتن در ردیف یکی از وضعیت‌های از پیش تعیین شده و از پیش برگزیده شدن در کن، با اظهارات، رفتارها و مواجهه‌های عجیب و غریب دیده شوند. گاهی در این مسیر موفق هم بوده‌اند، چرا که هدف، هدف نازلی است و برای رسیدن به هدف نازل هم قرار نیست از ابزار خاصی استفاده کنید یا سختی خاصی را متحمل شوید. ممکن است برخی خواری هم بکشند ولی خب! تاوان دیده شدن در عرصه رسانه‌ای است که اقتصاد سیاسی خاصی آن را هدایت می‌کند. فزونی خواری اما آنجاست که به‌رغم تلاش‌های گسترده برای دیده شدن در چنین فضای کاملا رسانه‌ای، چیزی هم عایدتان نشود و دیده هم نشوید؛ آنقدر که خبر دعوت نشدن‌تان به اختتامیه هم در رسانه‌ها منتشر شود. این اتفاق برای عوامل فیلم سینمایی «برادران لیلا» رخ داد. در حالی که عمده عوامل فیلم برای دیده شدن، اظهارات ضدایرانی و رفتارهایی عجیب و غریب از خود بروز دادند ولی دست خالی از کن بازمی‌گردند. عدم توجهی که در کن به فیلم «برادران لیلا» شد، نشان داد به‌رغم رادیکال شدن سعیدروستایی و ترانه علیدوستی در اظهارات متناقض و ضدایرانی و رفتارهای عجیب و غریب نوید محمدزاده، این بازی مورد توجه داوران کن که اصغر فرهادی هم در میان‌شان بود قرار نگرفت. عوامل «برادران لیلا» توهین‌های سخیفی علیه کشورمان مطرح کردند اما آورده‌ای نداشتند. نه برنده بودند، نه نماینده آبروداری برای مردم بزرگ ایران! مواجهه ریاکارانه‌ای که امثال ترانه علیدوستی در کن داشتند با سکوت‌شان در قبال تحریم‌های گسترده علیه مردم ایران، نشان داد فقط به جایزه می‌اندیشیدند اما ناکام ماندند.