محمد بیرامی: بیست‌و‌پنجمین دوره رقابت‌های تکواندوی قهرمانی جهان در حالی با قهرمانی تاریخی بانوان ایران به پایان رسید که بررسی‌های انجام شده، ایجاد تغییرات در بخش مردان را ضروری نشان می‌دهد. این دوره از مسابقات با حضور ۲۹۹ تکواندوکار از ۳۴ کشور به مدت ۴ روز به میزبانی کره‌جنوبی و در سالن «هوبان» شهر چانچئون برگزار شد که در پایان تیم مردان ایران با ۳ مدال نقره و یک برنز عنوان پنجمی را کسب کرد و تیم بانوان با شایستگی در جای نخست ایستاد و جام قهرمانی را بالای سر برد. 

بررسی دقیق و موشکافانه این دوره رقابت‌ها شاید نقشه راه جدیدی را پیش روی مردان فنی و تصمیم‌گیرنده فدراسیون تکواندو قرار دهد. 

چرا باید نقش مینو مداح و همکاران او که در سکوت و آرامش کار خود را پیش بردند و موفقیتی به‌یادماندنی کسب کردند انکار شود؟ بدون شک در بخش بانوان یک اتفاق تاریخی در مسابقات قهرمانی آسیا افتاد و آن نیز قهرمانی تیم ملی ایران بود و حال پرسش این است: این قهرمانی چگونه به دست آمد؟ اگر همان کادر فنی قبلی، تیم ملی را در اختیار داشت، باز هم تیم ملی ایران می‌توانست به این مهم دست پیدا کند؟ این سوالی است که شاید رسیدن به جواب آن چندان سخت نباشد! اصرار بر مبارزه ناهید کیانی در وزن ۵۷- کیلوگرم، اعتماد نکردن به خدابنده و از همه مهم‌تر عدم توجه به تغییر وزن زهرا پوراسماعیل، اشتباهات بزرگی بود که کادر فنی قبلی تیم ملی به ‌رغم هشدار کارشناسان مدام تکرار کرد؛ تکرار اشتباهاتی که به از دست رفتن یک سهمیه المپیک و حتی مدال المپیک ختم شد. اما همین تغییرات که با جسارت و تجربه مداح، زارع و ساعی اتفاق افتاد و کسی به آن توجه نمی‌کند ۳ طلای باارزش برای کشورمان به همراه داشت. در اینکه دختران تکواندوی ایران شایسته هستند یا این موضوع که کادر فنی قبلی تیم ملی برای این تیم زحمت کشیده و این زحمات قابل تقدیر است، هیچ شکی نیست ولی گویا اتفاقات پیش از المپیک ریو را فراموش کرده‌اند. شاید بررسی نتایج چند سال اخیر گویای خیلی مباحث باشد که در همین صفحه بارها و بارها از آن نوشتیم و کسی توجهی نکرد. حتی نگاهی به نتایج دقیق وزن به وزن رقابت‌های دوره قبل قهرمانی آسیا بخوبی ثابت می‌کند کیفیت فنی تیم هم تفاوت‌های زیادی داشته است. در واقع برتری مقابل تکواندوکاران کره‌جنوبی و پیروزی بر رقبای عنوان‌داری از ازبکستان و چین گویای این مدعاست. در بخش مردان پایین آمدن از سکو که بیش از ۲۰ سال یکی از جایگاه‌های اول تا سوم آن را در اختیار داشتیم، قابل دفاع نیست و جای نقد بسیار دارد. تیمی که ۳ نماینده در بازی‌های فینال دارد و هر ۳ فینال را از دست می‌دهد، بدون شک مشکل فنی دارد و باید برای رفع آن برنامه‌ای از سوی کادر فنی طراحی شود؛ برنامه‌ای که در کمیته فنی به جد مورد بررسی قرار بگیرد. 

اما همین تیمی که عنوان پنجم آسیا را کسب کرد، نقاط مثبتی هم داشت که نباید در پس از دست رفتن سکو پنهان شود؛ تیمی که به ۳ جوان باآتیه فرصت نخستین حضور در میدان آسیایی را داد و نتیجه آن را با ۲ نقره و یک برنز گرفت. اینکه برخی کارشناسان ادعا می‌کنند کادر فنی از تکواندوکاران شناخت نداشت، چندان درست نیست چرا که عملکرد فنی چنین ادعایی را ثابت نمی‌کند. 

از سوی دیگر بررسی این موضوع فقط از دیدگاه از دست رفتن عنوان سومی دوره قبل، تنها نگاهی نتیجه‌گراست، چرا که تکواندوی مردان ما چند سالی است روند نزولی دارد؛ نزولی که از ریو ۲۰۱۶ آغاز شد و در جهانی ۲۰۱۹ منچستر تداوم داشت. حتی نتایج دوره قبل قهرمانی آسیا و بازی‌های المپیک گویای ادامه همان شرایط است. در چنین شرایطی نمی‌توان انتظار داشت کادر فنی تیم ملی در همین مدت کوتاه که قبول مسؤولیت کرده، این خلأ را پر کرد. تکواندوی مردان نیاز به زمان دارد تا با ورود جوانان مستعد و باآتیه‌ای که اکنون در اردوهای تیم ملی در کنار باتجربه‌ها حضور دارند، و در پی آن حضور در کمپ‌های بین‌المللی و تورنمنت‌های معتبر، میدان‌های متعدد و رقبایی متفاوت را تجربه کند تا این جوانان به شرایط مدال‌آوری در سطح اول جهان برسند. 

در مجموع به لحاظ فنی رقابت‌های قهرمانی قاره کهن همانند ادوار گذشته در سطح مطلوبی برگزار شد. کره‌جنوبی در هر دوره قهرمانی آسیا با تیمی جوان به میدان می‌آید، ازبکستان و اردن همه ستاره‌های خود را همراه داشتند و چین نیز یکی از بهترین تیم‌ها بود. تک‌چهره‌های سایر کشورها چون «پانی پاک» تایلندی با عناوین متعدد نیز حضور داشتند و رقابت‌های باکیفیتی را شاهد بودیم. با بیان مواردی چون نبود تیم‌های قدرتمند آسیا یا غیبت ستاره‌ها، نباید و نمی‌توان قهرمانی بانوان را بی‌ارزش کرد یا نتایج مردان را بزرگ جلوه داد. 

در پایان باید عنوان کنیم قهرمانی ارزشمند و تاریخی بانوان در این دوره، نتیجه تلاش کادر فنی و تکواندوکاران، تدابیر هادی ساعی و تیم مدیریتی جدید فدراسیون است و این قهرمانی تاریخی و باارزش متعلق به همه جامعه تکواندو بویژه مربیان زحمتکش است. 

همان‌طور که درباره نتایج مردان همین شرایط وجود دارد و نمی‌توان با طرح مسائلی خلاف واقع مسؤولیت را از دوش فدراسیون برداشت. اگر قرار است به تکواندو کمک کنیم که باز هم شاهد حضور در جمع قدرت‌های دنیا باشیم، باید همه موارد، نقاط ضعف و قوت بخوبی بررسی شود، تا از آن برای ساختن آینده‌ای روشن به بهترین شکل درس گرفت. تاکید می‌کنیم که تکواندوی مردان نیاز به زمان دارد و باید به تیم مدیریتی ساعی فرصت داد تا برنامه‌های خود را در آرامش کامل پیش ببرد.