محمدرضا ولی‌زاده:  بی‌تردید شانس حضور «دراگان اسکوچیچ» برای هدایت تیم ملی ایران در جام‌جهانی قطر به کمترین میزان خود رسیده و این‌ مهم معلول عوامل گسترده‌ای است؛ جدا از انشقاق مرگبار در بدنه‌ تیم ملی که ماحصل دودستگی بازیکنان‌مان در ۲ جبهه موافقان و مخالفان اسکوچیچ است، این‌ سرمربی هیچ‌گاه خود را شایسته‌ جایگاهی که در آن قرار گرفته نشان نداده است. دراگان نه صاحب کاراکتر و امضاست و نه کارنامه درخوری دارد، نه مقبولیت قابل ‌قبولی در میان افکار عمومی داشته و نه از مشروعیتی در میان غالب بازیکنان تیم برخوردار است، نه برای خود اعتباری دست ‌و ‌پا کرده و نه توانمندی‌های لازم برای رهبری نسل بلوغ‌یافته امروز تیم ملی‌ را دارد و تمام این «نه‌»های بزرگ می‌تواند به معنای پایان کار او در تیم ملی باشد؛ تیمی که در بیست‌ و چند ماه اخیر با هدایت اسکوچیچ، مملو از نیروی باکیفیت، بدون فلسفه تاکتیکی، در بی‌برنامه‌ترین حالت ممکن، از فقر ایده رنج می‌‌برد و حالا چند قدم مانده به جام جهانی، محکوم به «تغییر» شده است. 

از قرار معلوم، پروسه‌ عزل اسکوچیچ قطعی‌ شده و موفقیت‌های امروز تیم ملی والیبال در لیگ ملت‌های جهان با کادر فنی ایرانی و هدایت «بهروز عطایی»، موجی را در جهت انتخاب سرمربی داخلی برای هدایت تیم ملی فوتبال ایجاد کرده است. همه اینها در حالی است که تیم ملی ایران در جام بیست‌و‌دوم با ۲ کشوری روبه‌رو خواهد شد که بیشترین حساسیت سیاسی را با آنها دارد؛ انگلیس و آمریکا. حال با توجه به شرایط ویژه این ۲ بازی، اگر اوضاع بر وفق انتظارمان پیش نرود و ماحصل جدال با این دو تیم، شکست‌های تلخ باشد، هزینه‌ این رخداد را چه کسی متحمل می‌شود؟ اگر چنین شود، در وهله نخست برند مربی ایرانی و گوهر اعتماد به آنهاست که خدشه‌دار خواهد شد و سپس، این ناکامی بزرگ تا ابد به نام مربیان داخلی نوشته خواهد شد. به‌ هر جهت، در حال حاضر گزینه داخلی که بتواند ادامه‌دهنده نمایش‌های دلپذیر تیم ملی در جام‌های جهانی برزیل و روسیه باشد، نداریم و شوربختانه از این بابت دست‌مان تهی است؛ وانگهی درخشش‌های مذکور، انتظارات را از تیم ملی بالا برده که مسلما بضاعت کنونی مربیان داخلی پاسخگوی آن انتظارات نخواهد بود. 

حال با این اوصاف که بحث تغییر سرمربی تیم ملی در فاصله چندماه تا آغاز جام‌جهانی ۲۰۲۲ قطر بسیار جدی شده و حضور مربیان ایرانی هم می‌تواند برای فوتبال ما هزینه‌بر باشد، در این بین کارلوس کی‌روش هم یکی از گزینه‌های مطرح است. 

کی‌روش شناخت مطلوبی از فوتبال ملی و باشگاهی ما دارد و با توجه به سطح و سبک رقبای‌‌مان و آگاهی و بینش او نسبت به فوتبال بریتانیا و آمریکایی که از آن تاثیر گرفته است، می‌تواند با برنامه‌ کوتاه‌مدت، طرحی برای سفری آبرومند به قطر تعریف کند و سپس برای موفقیت در جام ملت‌های آتی پروژه ساختن را آغاز کند. برخی می‌گویند او می‌تواند امیدهای ما را در راستای برآورده‌سازی انتظارات از بهترین نسل یک ‌دهه اخیر تیم ملی زنده نگه دارد. در هر صورت فوتبال ایران نیازمند یک تصمیم بزرگ است؛ تصمیمی که می‌تواند به معنای دفاع از آبرو و اعتبارمان باشد. موفقیت در قطر نیازمند یک عزم جدی است. ما تا امروز فرصت‌سوز بوده‌ایم و در اندک مهلت باقیمانده باید از بهترین‌‌ها بهره بگیریم. بدون ‌شک تکرار موفقیت‌های کی‌روش در فوتبال ایران – این ‌بار بدون حواشی و جنجال- نیازمند یک «مدیریت» است تا این رویکرد با غرض‌ورزی برخی به عملکردی سوء تبدیل نشود.

***

سرمربی پیشین تیم ملی فوتبال ایران پیشنهاد نشستن روی نیمکت این تیم در جام‌جهانی ۲۰۲۲ را نپذیرفت تا مسؤولان فدراسیون بررسی‌های‌شان برای انتخاب گزینه‌های دیگر را ادامه دهند. تیم ملی فوتبال ایران با وجود صعود زودهنگام به جام‌جهانی ۲۰۲۲ قطر با هدایت دراگان اسکوچیچ، روزهای پرالتهابی را پشت سر می‌گذارد. بازیکنان تیم ملی ایران در ۲ طیف مخالف همدیگر، در رد و تمجید توانایی‌های فنی اسکوچیچ اظهارنظر علنی کردند تا در اوضاع آشفته مدیریتی فدراسیون فوتبال، بیشترین آسیب به تیمی که همه به آن امید داشتند، وارد شود. حمایت بازیکنان مطرح تیم ملی ایران همچون سردار آزمون و علیرضا بیرانوند از اسکوچیچ با واکنش تند باتجربه‌هایی همچون احسان حاج‌صفی، کریم انصاری‌فرد و مهدی طارمی روبه‌رو شد تا همه به این یقین برسند که اسکوچیچ نه تنها نتوانسته مرد اول رختکن تیم ملی ایران باشد، بلکه ادامه حضورش به هیچ‌وجه به سود این تیم نیست. روزهای بدون رئیس در فدراسیون فوتبال باعث شد میرشاد ماجدی در جایگاه سرپرست و حسن کامرانی‌فر به عنوان دبیرکل فدراسیون شدیدترین انتقادات و درخواست‌ها را برای برکناری اسکوچیچ تحمل کنند. آنها در ابتدا مخالف این موضوع بودند اما حاشیه‌های فراوان به وجود آمده سبب شد ماجدی به همراه اعضای هیأت‌رئیسه نسبت به کنار گذاشتن دراگان اسکوچیچ اتفاق نظر داشته باشند. فدراسیون فوتبال با وجود درخواست تعدادی از بازیکنان تیم ملی، بدنه وزارت ورزش و تنی چند از نمایندگان مجلس مبنی بر بازگرداندن کارلوس کی‌روش، نسبت به حضور او مخالفت کرد تا سرمربی تیم ملی ایران در جام‌جهانی ۲۰۱۴ و ۲۰۱۸ شانس اندکی برای تجربه دوباره این رقابت‌ها در ۲۰۲۲ داشته باشد. نتایج تیم ملی والیبال ایران با بهروز عطایی، سرمربی ایرانی این تیم باعث شد فدراسیون فوتبال پیشنهاد حضور فردی ایرانی که توانایی جمع کردن وضعیت آشفته تیم ملی ایران را دارد، بررسی کرده و روی آن مانور دهد. میرشاد ماجدی پس از مشورت با برخی اعضای هیأت‌رئیسه و نشستی که حسن کامرانی‌‌فر نیز در آن حضور داشت، چند گزینه داخلی را برای نشستن روی نیمکت تیم ملی ایران انتخاب کرد. علی دایی، جواد نکونام و امیر قلعه‌نویی جدی‌ترین گزینه‌های سرمربیگری تیم ملی ایران در جام‌جهانی ۲۰۲۲ هستند که در بین آنها علی دایی مهم‌ترین و گزینه اصلح‌ مشخص شد. با این حال سرمربی پیشین تیم ملی ایران که چند سالی است به تمام پیشنهادات داخلی و خارجی خود پاسخ منفی می‌دهد، وقتی با پیشنهاد فدراسیون فوتبال روبه‌رو شد،‌ باز هم پاسخ تکراری «نه» را داد. یکی از مسؤولان فدراسیون فوتبال دیروز این پاسخ «نه» را در گفت‌وگو با خبرگزاری مهر تأیید کرد. دایی به هیچ‌وجه حاضر نشده است در شرایط فعلی جانشین اسکوچیچ شود و از مسؤولان فدراسیون فوتبال خواسته است این موضوع را تمام شده

دانسته و به حضور او روی نیمکت تیم ملی فکر هم نکنند. بنابراین حضور علی دایی به عنوان سرمربی تیم ملی ایران در جام‌جهانی ۲۰۲۲ قطر منتفی است و فدراسیون فوتبال باید سراغ گزینه‌های داخلی دیگر خود برود.