یادداشتی از روح‌الامین برای حبیب

در پی درگذشت استاد بزرگ حبیب‌الله صادقی، حسن روح‌الامین، نقاش برجسته کشورمان در یادداشتی نوشت:

«بگشای تربتم را بعد از وفات و بنگر 

کز آتش درونم دود از کفن برآید

صبح امروز خبر درگذشت استاد عزیزم استاد حبیب‌الله صادقی به من رسید، هیچ وقت خودم رو آماده نکرده بودم برای شنیدن چنین خبری، حبیب‌الله صادقی استاد من، عزیز من و بزرگ‌تر من بود و هست. او جسارت در نقاشی رو یاد من داد، او از انگشت‌شمار هنرمندانی بود که هنرش رو وقف اسلام و انقلاب اسلامی کرده بود، در این مسیر آماج حملات زیادی از دوست و دشمن قرار گرفت، حبیب صادقی برای من هیچ وقت یک مرد مسن و جا افتاده و شاید پیرمرد محسوب نمی‌شد، زمانی که در دانشگاه مفتخر به شاگردی او شدم رو وقتی به یاد میارم، این سکانس توی ذهنم شکل می‌گیره که: صبح زود یه روز پاییزی وقتی خیابون‌های نمناک بارون خورده اطراف دانشگاه را تند تند قدم می‌زدم تا به فروشگاه ژاندارگ در خیابان منوچهری برسم و بعدش بومی تهیه کنم برای کلاس استاد صادقی، آنقدر در راه برگشت به دانشگاه تند تند قدم برمی‌داشتم بعضی وقتا پاهام به بوم بزرگی که استاد گفته بود بگیرم می‌خورد، می‌رسیدم به کلاس، در کلاس رو باز می‌کردم استاد می‌گفت: حسن کجایی تو پسر بجنب دیگه. بوی تربانتین و روغن و مدیوم‌هایی که استاد خودش می‌خرید و برای بچه‌ها می‌آورد تا تجربه کنند توی کلاس پیچیده بود. اون روزها یادمه استاد مسؤولیت ریاست موزه هنرهای معاصر رو داشت، با کت و شلوار میومد پای سه‌پایه ما می‌ایستاد و کار می‌کرد. همیشه مدیونتم حبیب‌الله صادقی، تو جسارت کار کردن و خراب کردن و پاک کردن و از نو ساختن رو به من دادی. 

یا سیدالشهدا حبیب ما رو تحویلش ‌بگیر آقا جان، خیلی به عشق شما کار کرد، خیلی کار کردن برای شما رو به ما آموزش داد، حاج‌حبیب ما محرم امسال را ندید، آقا جان حاج‌حبیب را سینه‌زن امسال عزای خودت به شمار بیار».