علی کردانی: زمانی که گریه از حالت عادی و احساسات صِرف خارج‌ شود، نماد یاری مظلوم و فریاد‌ علیه ظالم خواهد شد؛ همین چیزی که امروز در مجالس سیدالشهدا صورت می‌گیرد و بی‌تردید گریه، یاری مظلوم و رسوایی ظالم است.  بنابراین گریه بر امام حسین(ع) قرار نیست در گریه خلاصه شود؛ گریه علامت و نشانه بود تا راه گم نشود. گریه بر امام(ع) موجب شروع و فتح سرفصل‌های جدید است؛ سر‌فصل‌هایی مثل آزادی‌خواهی، مبارزه با طاغوت و اینکه امامت و حکومت حق ائمه(ع) است. 

گریه ما گریه ذلت نیست؛ گریه ما، گریه حرکت و برکت است؛ حرکتی که آغازش گریه است اما پایانش، جهاد و رسوایی ظالمان جهان است. 

شیعیان جهان در طول سالیان متمادی با برقراری رابطه عاطفی با جریان امام حسین(ع) که مصداق بارزش همین گریه‌ها بود، توانستند تا به امروز مکتب و پرچم را حفظ کنند و استمرار ببخشند، چرا که هر مکتبی منهای احساسات و عاطفه، پایدار نخواهد ماند. 

از این رو امام راحل(ره) در بیانات خودشان فرمودند: «بچه‌ها و جوان‌های ما‌‎ ‏خیال نکنند که مسأله، مسأله «ملتِ گریه» است! این را دیگران القا کردند به شماها که‌‎ ‏بگویید «ملت گریه»! آنها از همین گریه‌ها می‌ترسند، برای اینکه گریه‌ای است که گریه بر‌‎ ‏مظلوم است؛ فریاد مقابل ظالم است. دسته‌هایی که بیرون می‌آیند، مقابل ظالم هستند؛ بازی‌تان ندهند این قلم‌فرساها! بازی‌تان ندهند‌‎ ‏این اشخاصی که با اسماء مختلفه و با مرام‌های انحرافی می‌خواهند همه چیز را از دست‌تان‌‎ ‏بگیرند».

باید دانست؛ قطره‌‌اشک‌هایی که در تمام مجالس سیدالشهدا جاری می‌شود، هر گاه که به هم برسند، دریایی خواهد شد که فرعونیان و ظالمان را در خود غرق خواهد کرد؛ در این هنگام فقط موسی و سپاهش از دریا عبور می‌کنند و فقط کشتی حسین(ع) و یارانش در دریای اشک‌های روضه پرچم‌دار است. 

امام صادق علیه‌السلام فرمودند: «لِکُلِّ شَیءٍ ثَوابٌ إلاَّ الدَّمعَهَ فینا»؛ براى هر عملى، پاداشى [معین] است، جز اشک ریختن براى ما [که پاداش آن، حد و اندازه ندارد].

--------------------------------------

منابع

۱- صحیفه امام؛ ج 10، ص 26

۲- کامل الزیارات، باب سی‌و‌سوم، روایت ششم