رضا زنگنه: پرسپولیس با در اختیار داشتن بهترین پاسورهای لیگ هنوز طرح و برنامه مشخصی برای حمله به دروازه حریفان ندارد. پرسپولیس صاحب توپ است، مالکانه بازی می‌کند و برابر تمام تیم‌ها سعی می‌کند فوتبال خود را به حریف دیکته کند اما واقعیت این است روی دروازه حریفانش موقعیت ایجاد نمی‌کند. نگاهی به آمار بازی نشان می‌دهد شاگردان گل‌محمدی در بازی با فولاد، مالکیت ۶۰ درصدی داشتند و ۵۴۶ پاس نیز به ثبت رساندند اما نتیجه‌اش تنها موقعیتی بود که از سوی مهدی ترابی از دست رفت. پرسپولیس در حالی زور ایجاد موقعیت ندارد که فصل قبل به عنوان تهاجمی‌ترین تیم لیگ برتر شناخته شد. از این رو با توجه به اینکه هیچ مهاجمی از پرسپولیس جدا نشده، یحیی تمام عوامل هجومی‌اش را حفظ کرده و بهترین پاسورهای لیگ نیز جذب شده‌اند، تصور می‌شد پرسپولیس در لیگ 22 شروع قدرتمندانه‌تری داشته باشد و با موقعیت‌سازی‌های فراوان مهاجمان را صاحب فرصت کند اما واقعیت این است که پرسپولیس نه تنها هیچ خطری ایجاد نمی‌کند، بلکه دائما در حال ارسال پاس‌های عرضی و بازی در نیمه خودی است. کافی است یک بار دیگر بازی پرسپولیس - فولاد را نظاره‌گر باشیم تا ببینیم چند دقیقه از بازی صرف پاسکاری‌های مدافعان پرسپولیس با بیرانوند شد. بخش دیگر هم به پاسکاری‌های طولی و عرضی هافبک‌ها گذشت. به گونه‌ای که مهدی عبدی تنها یک بار در 18 قدم صاحب توپ شد که همان یک دفعه هم طی برخورد با مدافع حریف، سرنگون شد و مشخص نشد پنالتی بوده است یا نه. البته که پرسپولیس در خط حمله دچار مشکل است و لوکادیا باید هر چه سریع‌تر به ترکیب تزریق شود اما سوال این است: این مهاجم قرار است یک تنه بار خط حمله را به دوش بکشد؟ آیا قرار است تنهایی به خط میانی رفته، صاحب توپ شده و با دریبل تمام نفرات حریف گلزنی کند؟ لوکادیا قرار است با حضور در ترکیب چه کند وقتی برای او موقعیتی ایجاد نمی‌شود؟ واقعیت این است که مدافعان پرسپولیس هیچ تبحری در رساندن توپ به هافبک‌ها ندارند و بلافاصله پس از دریافت توپ در ساده‌ترین شکل ممکن، آن را در اختیار بیرانوند قرار می‌دهند تا او بازیسازی کند. در حالی که ترکیب ۳ نفره مخوف ترابی، صادقی و رفیعی پشت تک‌مهاجم تیم قرار دارند، توپ به بیرو داده می‌شود تا او با ارسال‌های بلند بازیسازی کند. نشان به این نشان که تنها موقعیت خطرناک سرخ‌ها که از سوی مهدی ترابی به تیر دروازه برخورد کرد، روی بازیسازی و شروع مجدد بیرانوند ساخته و پرداخته شد. موضوع دیگری که نباید راحت از آن گذشت، انداختن یک فرضیه غلط است؛ اینکه گفته می‌شود یحیی به واسطه نداشتن مهاجم با تک‌مهاجم بازی می‌کند و اگر مهاجم داشت مثل ۲ فصل قبل با ۲ مهاجم بازی می‌کرد. این ادعاها در حالی است که سرمربی پرسپولیس طی ۲ فصل گذشته نیز کمتر از ۲ مهاجم تخصصی به صورت همزمان در زمین بهره می‌برد و همواره امید عالیشاه یا وحید امیری را کنار عیسی آل‌کثیر یا عبدی و حتی تمیروف قرار می‌داد و قطعا با اضافه شدن لوکادیا به ترکیب نیز او قرار است یک تنه در خط حمله بازی کند. حال سوالات اساسی این است: طرح و برنامه یحیی برای گلزنی قرار نیست تغییر کند؟ قرار است پرسپولیس همچنان بر پاس در عرض اصرار کند؟ آیا همچنان بیرانوند باید نقش اول را در بازیسازی و رساندن توپ به مثلث میانی تیم بازی کند؟ اصلا جز این تاکتیک که طی ۲ فصل و نیم و 2 بازی اخیر بارها، بارها و بارها از پرسپولیس دیدیم، یحیی برنامه دیگری برای مقابله با حریفانش دارد؟ ای کاش به دست‌نوشته‌های مورایس سرمربی سپاهان و تحلیلی که از ۲ بازی پرسپولیس در ۲ بازی قبلی داشته دسترسی داشتیم تا ببینیم پرسپولیس میهمان در مصاف با سیستم و تاکتیک تارتار چه تفاوتی با پرسپولیس میزبان با سیستم و تاکتیک نکونام داشته است؛ اصلا تفاوتی وجود دارد؟!
***
فولاد با چه ترفندی پرسپولیس را متوقف کرد