مهدی طاهرخانی. Taherkhani Mehdi*: این یک پروژه است و باید به آن اعتماد داشت. این حرف بازیکنان پرسپولیس است و با توجه به نواقص اولیه و همچنین قرعه سخت، باید حق را به آنها داد. اما یک دلواپسی دیگر هم در این بین وجود دارد و آن شنیده شدن صدای - ولو کوتاه - اعتراضاتی است که در چند سال گذشته خبری از آنها در عالم واقعی و فضای مجازی نبود. یحیی گل‌محمدی به واسطه شروع عالی در لیگ برتر و آسیا برای خودش مصونیت رسوخ‌ناپذیری ایجاد کرد اما فصل قبل به واسطه از دست دادن جام و باختن کورس قهرمانی به استقلال، بخشی از این دیوار محکم را فرو ریخته دید. اگر بازی با فولاد در ورزشگاه بودید، متوجه بعضی اعتراضات احساسی می‌شدید، البته آنقدر زیاد و جدی نبود که بگوییم اکثر هواداران چنین نظری دارند. با این وجود پرسپولیس از 6 امتیاز ممکن فصل جاری لیگ برتر تنها 2 امتیاز گرفته و این هفته در شهری بازی دارد که گل‌محمدی در ۲ فصل گذشته ۲ شکست متوالی را در آن مقابل آلومینیوم اراک تجربه کرده است. این تیم حتی در جام حذفی نیز موفق به حذف سرخ‌ها شد؛ اتفاقی که همین چند ماه قبل رخ داد. پس باید وضعیت فعلی یحیی روی نیمکت را کاملا حساس ارزیابی کرد. شاید احتیاط بیش از اندازه‌اش مقابل فولاد برابر آن همه هوادار، ریشه در این محاسبات داشت. فرمول موفقیت در فوتبال ایران در طول این چند سال یک چیز بوده؛ اول گل نخور. یحیی این بخش را خوب ترمیم کرده و با اضافه شدن بیرو و مدافعان تراز اول، خیالش تا حد زیادی از 50 متر زمین خودی جمع است اما به واسطه نداشتن مهاجم قاتل، در ۲ هفته گذشته بیشترین خسارت ممکن را از خط حمله متحمل شده است.
* آنها همیشه برمی‌گردند
180 دقیقه و صفر گل زده. سوال این است: آیا پرسپولیس و گل‌محمدی قادر به عبور از این گردنه دشوار هستند یا نه؟ تجربه چند فصل گذشته می‌گوید؛ بله تا حدود بسیار زیادی. فوتبالی که یحیی روی آن اصرار دارد با اضافه شدن یکی، دو بازیکن، ولو مهاجم به سرمنزل مقصودش نمی‌رسد. آنها عادت به پاسکاری‌های متوالی و ساختن مثلث و مربع در کناره‌های زمین دارند. نگاهی به خط هافبک‌شان نشان می‌دهد که این آمادگی به خاطر تغییرات زیاد، در حالت 90 درصدی نیست.
اکثر حملات قرمزها در طول چند فصل گذشته، متکی به پاسکاری‌های چندنفره در دالان‌های کناری بوده است. جایی که اکثرا پهلوان، آقایی، سرلک و ترابی از چپ و با شیفت شدن ترابی به راست، او با رامین و سیامک و امیری و عالیشاه، این کار را بارها انجام می‌دادند و بعضا گل‌های زیبایی هم از این طریق به ثمر می‌رسید. اینک دانیال اسماعیلی‌فر، سعید صادقی، سروش رفیعی و علی نعمتی به ترکیب اصلی اضافه شده‌اند. علی نعمتی به تازگی نقش یک دفاع چپ را ایفا می‌کند و طبیعتا ترجیح می‌دهد در اکثر مواقع در زمین خودی بماند. او چند بار مقابل فولاد به جلو رفت و با سروش و صادقی یا سرلک پاسکاری کرد؟ یا در آن سو همین وضعیت هم برای دانیال و بازیکنان کناری‌اش رخ داد. اواخر بازی با اضافه شدن عمری، کاملا مشخص بود که او با دانیال و ترابی هماهنگی لازم را ندارد. هیچ کرنری هم به دست نیامد و وقتی اینگونه تاکتیک اصلی قرمزها به بن‌بست می‌خورد، تنها ضربات ایستگاهی باقی می‌ماند که از آن هم نتوانستند بهره لازم را ببرند.
* قرعه مؤثر است؛ به این دلیل
پرسپولیس تنها در بهترین فرم ایده‌آلش قادر به شکستن لایه‌های تدافعی تیمی همسطح فولاد است. وقتی از بدشانسی قرعه‌کشی در هفته‌های ابتدایی صحبت می‌کنیم دقیقا موضوع همین است. در انتهای لیگ خواهید دید که ذوب‌آهن و فولاد چه تیم‌های مستحکمی در کارهای تدافعی خواهند بود، از این رو نباید گل نزدن مقابل این تیم‌ها، بدون اضافه شدن ۲ مهاجم خارجی به ترکیب اصلی را لزوما فاجعه دانست. اگر تیم یحیی در 5 هفته ابتدایی بازی‌های آسان‌تری را پیش رو داشت و سپس به تیم‌های مدعی برخورد می‌کرد، قطعا شکل امتیازگیری‌هایش متفاوت می‌شد. پس شانس در قرعه را بی‌اهمیت ندانید. بویژه حالا که پرسپولیس تغییرات زیادی را در ترکیب اکثرا تکراری‌اش ایجاد کرده است.
* زمان دهید و اعتماد کنید
در هر حوزه‌ای چه در عالم ژورنالیستی و چه در کسوت هواداری، انتقاد و ایراد گرفتن از هر موضوعی احتمالا ساده‌ترین کار ممکن است. می‌شود کلی نقد درباره این بازی به یحیی و تیمش وارد کرد اما در این برهه، این کار جز ایجاد انشقاق بین هواداران، کمک دیگری به آنها نمی‌کند. یک زمانی بحث بر سر انتهای زور یک سرمربی و توانایی‌هایش برای قهرمان کردن است و زمان دیگر انتقاد از وضعیت فعلی. در مورد گزاره اول هیچ نقدی به یحیی وارد نیست چون در ۳ سال گذشته ۲ جام اصلی را برای قرمزها آورده و نمی‌شود به او ایراد وارد کرد که در حد قهرمان کردن تیمش در لیگ برتر نیست اما در بحث دوم با نشان دادن کم و کاستی‌ها باید زمان را هم لحاظ کرد. هر چه بگذرد، در خط میانی، بویژه بین مدافعان کناری و وینگرها هماهنگی بیشتری حاصل می‌شود و علاوه بر آن با اضافه شدن یورگن لوکادیا و مهاجم دوم (به احتمال زیاد شیخ دیاباته)، پرسپولیس به شکل واقعی خودش می‌رسد.
اگر 2 مهاجم خوب و موقعیت‌شناس در ترکیب اصلی باشند، طبیعتا ترابی و صادقی به همراه سروش فرصت بیشتری برای بازیسازی و حتی گلزنی دارند. یادمان باشد تیم‌هایی که می‌خواهند اصولی و با پاسکاری‌های پرتعداد از سد لایه‌های پرتعداد تیم حریف رد شوند، باید هماهنگی بالای 90 درصدی بین بازیکنانش باشد.
پرسپولیس در این فصل پیش نیفتاده و اگر مقابل تیمی جلو افتاد آنگاه خواهیم دید که پلن اصلی آنها در دفاع و ضدحمله چگونه است. آیا بعد از گل زده همانند فصل قبل محتاطانه به عقب می‌روند و متزلزل در دفاع ظاهر می‌شوند یا همانند 3-2 فصل قبل‌ترش، به بهترین شکل ممکن بازی را مدیریت می‌کنند تا خطر زیادی روی دروازه‌شان خلق نشود.
پیش از این یحیی گل‌محمدی نشان داده در تیم‌سازی و ارائه فوتبال زیبا به همراه جام گرفتن، توانایی‌های خاص خودش را دارد. اگر هوادار پرسپولیس هستید بهتر است به قول بیرانوند به پروژه فعلی اعتماد کنید. غالبا پرسپولیس بعد از گذشت چند هفته ناگهان اوج می‌گیرد و دیگر پایین کشاندن‌شان کار ساده‌ای نیست. این بار احتمالا گل‌محمدی نسبت به گذشته صدای اعتراضات بیشتری را در ورزشگاه و مطبوعات خواهد شنید، از این رو باید کمی ریسک را چاشنی کارش کند تا پرسپولیس زودتر همانی شود که در چند سال گذشته بود؛ تیمی که زبان هوادارش به شعار «حیا کن رها کن» نمی‌چرخید.
*دبیر سرویس ورزشی
