حجت‌الاسلام محمد عمومی*: فقدان حضرت آیت‌الله ناصری یک آسیب و مصیبت بزرگ برای حوزه‌های علمیه به طور خاص و جامعه اسلامی به طور عام است، بویژه آن دسته از طلاب و دانشجویان و طالبان علم و اخلاق که در حوزه رشد و تعالی معنوی و اخلاقی، دغدغه‌مندند. حضرت آیت‌الله محمد ناصری فقیه بزرگی بودند که در ایام تحصیل در نجف محضر اساتید بزرگی را درک کرده بودند و در همان دوران طلبگی در نجف زحمت و فشار زیادی را در راه تحصیل علم و معنویت متحمل شده بودند. ایشان در مباحث فقهی از محضر اساتید بلندمرتبه‌ای چون آیت‌الله العظمی سیدمحمود شاهرودی استفاده کرده بودند و در مباحث معنوی و اخلاقی محضر آیت‌الله العظمی سیدجمال‌الدین گلپایگانی تلمذ کردند. مرحوم آیت‌الله ناصری بعد از بازگشت به اصفهان مشغول تدریس دروس رایج و رسمی در حوزه علمیه شدند. در وجود این استاد اخلاق برجسته ویژگی‌های بارزی وجود داشت که ایشان را ممتاز و کم‌نظیر می‌کرد. یکی از بارزترین این ویژگی‌ها شیفتگی و دلباختگی شدید ایشان نسبت به امام زمان(عج) بود. مستمعان و آشنایان با ایشان این احساس دلباختگی نسبت به حضرت بقیه‌الله‌الاعظم را حس می‌کردند و همین ویژگی به جلسات و منابر و بیان و درس و نماز ایشان رنگ و بوی دیگری داده بود. هر کسی ساعات و دقایقی در محضر ایشان قرار می‌گرفت، انس و توجه ویژه‌ای را نسبت به امام زمان حس می‌کرد. جنبه دیگری که در ایشان بسیار بارز و برجسته بود، مردمی بودن و ساده‌زیستی ایشان بود. ایشان تا قبل از بیماری، در سال‌های اخیر ارتباطات مردمی بسیار گسترده‌ای داشتند و مستقیما به نیاز‌ها و درخواست‌های مردم پاسخ می‌گفتند و در حد توان برآورده می‌کردند. کارهای عام‌المنفعه بسیاری را بنا نهاده بودند و به مردم خیر بسیار می‌رساندند. 

ایشان در عین حال به تربیت طلاب و فضلا عنایت ویژه‌ای داشتند و در همین راستا به تاسیس مدارس متعدد در اصفهان و سایر شهر‌ها همت گماشتند. مدارس و مؤسسات علمی بسیاری تحت اشراف ایشان به تربیت طلاب فاضل و متقی پرداختند. از سویی، کارهای اجتماعی ایشان باعث غفلت از رسیدگی و توجه به خانواده نمی‌شد، بلکه ایشان انس و صمیمیت زیادی با اعضای خانواده داشتند و گرمای حضور و محبت ایشان در محیط خانواده از دیگر ویژگی‌های بارز ایشان بود. حضرت آیت‌الله ناصری همچنین عنایت و توجه ویژه‌ای به زیارت و گرامیداشت شأن و مقام حضرات معصومین داشتند و... در رتبه بعد عنایت شدید و ویژه‌ای به زیارت و بزرگداشت امامزادگان داشتند تا جایی که در سفرهای‌شان به مشهد مقدس در صورتی که توانایی جسمی‌شان اجازه می‌داد، مقید به زیارت امامزاده‌ها بودند. 

جمع این ویژگی‌ها در وجود یک عالم دینی همچون آیت‌الله ناصری بیانگر این نکته است که ما شخصیت بزرگی را از دست دادیم. 

نکته قابل توجه دیگر در زندگی با برکت ایشان این است که اواخر دهه 60 و دهه 70 آیت‌الله ناصری جلسات ویژه‌ای با بانوان داشتند. شاید کمتر اتفاق بیفتد یک عالم دینی جلسات مستقلی را برای صحبت با خانم‌ها اختصاص بدهد. این اقدام آیت‌الله ناصری نشانگر قدر و منزلتی است که ایشان برای بانوان قائل بودند، چرا که خانم‌ها و مادران نقشی محوری در بنیان خانواده دارند. 

امیدواریم خداوند متعال به لطف و کرم خود این مصیبت بزرگ را جبران فرماید و شاگردان ایشان ادامه‌دهنده راه و منش این عالم ربانی باشند. 

* از شاگردان آیت‌الله ناصری و مدیر بنیاد علمی - فرهنگی هاد (تحت اشراف مرحوم آیت‌الله ناصری)