مهدی طاهرخانی*: فوتبال خم رنگرزی نیست و شما هرگز در یک بازه زمانی کوتاه، نمیتوانید تیم خوب بسازید، ستاره خوب خلق کنید و در یک «آن» همانی شوید که آرزوست.
تیم خوب و فوتبالیست درجه یک، به آرامی ساخته میشوند؛ با تلاش شبانهروزی و خشت به خشت.
به شخصه هنوز نخستین بازی مهدی مهدویکیا و علی کریمی را با پیراهن پرسپولیس به یاد دارم. اولی مقابل سایپا و دومی برابر پلیاکریل. رگههای خوب بودن را داشتند اما کمتر کسی حدس میزد چند سال بعد این دو، بهترین فوتبالیست آسیا خواهند شد. راه دوری نرویم همین مهدی طارمی، خاطرتان هست؟ و دهها مثال دیگر که میگوید تیم یکدست و فوتبالیست خوب، هر ۲ محصول صبر هستند. چیزی که متاسفانه این روزها به واسطه لایفاستایل منشعب از فضای مجازی، کالای بازار کساد شده است.
این مقدمه را گفتیم تا برسیم به پرسپولیس امروز؛ تیمی که در ۲ هفته نخست ۲ تساوی متوالی را مقابل ۲ تیم به غایت بد قلق و سخت بباز کسب کرد و بعضا صدای اعتراضاتی بلند شد. تا جایی که یک بازیکن سابق قرمزها طی یک پیشگویی عجیب و حیرتآور در صفحه شخصیاش نوشت؛ پایان یک دوره رسیده و باید اعتراف کرد امسال خبری از جام نیست!
نه اینکه نمایش قرمزها در آن ۲ بازی نخست بیاشکال بوده باشد اما تیم خوب که تغییرات بسیار داشته، هرگز چند هفتهای ساخته نمیشود و عقل سلیم در پایان هفته دوم نتیجهگیری مطلق نمیکند.
وقتی میگوییم تغییرات وسیع دقیقا از چه حرف میزنیم؟
بیرانوند درون دروازه. یک خط تدافعی با سه بازیکن جدید و یک یار قدیمی که او به پست جدید شیفت شده است. دانیال، ولسیانی و مرتضی پورعلیگنجی هر ۳ تازه وارد هستند و علی نعمتی به پست جدیدش (دفاع چپ) منتقل شده است. یعنی صد درصد تغییر در ۵۰ متر زمین خودی.
در خط میانی و حمله تنها ۳ بازیکن از فصل قبل حضور دارند؛ سرلک، ترابی و عالیشاه. از سوی دیگر سروش، صادقی و لوکادیا هر ۳ تازهوارد به حساب میآیند. خب! طبیعتا با این حجم تغییرات، پرسپولیس هرگز نمیتوانست شبیه چند فصل گذشته در همان ابتدا منظم و هماهنگ باشد.
تیمی که فوتبال را روی زمین دنبال میکند، پاسکاری متوالی را راهکار اصلی برای از هم گسیختن لایههای تدافعی حریف میداند و از همه مهمتر، برای پیاده کردن تاکتیکش محتاج هماهنگی بسیار بالای بازیکنانش است، دستکم ۵ بازی برای آمادگی بالای ۷۰ درصدی لازم دارد.
* تولد یک ستاره در اکباتان
یک اصل بزرگ در فوتبال ایران؛ بازی در استقلال و پرسپولیس هیچ شباهتی به دیگر تیمها ندارد. چشم میلیونها نفر به شماست و حتی اگر بازیکن باتجربه و بزرگی مثل صادقی و اسماعیلیفر باشید، باز هم کارتان آسان نیست.
از ابتدای فصل یکی از مشکلات بزرگ یحیی، عدم هماهنگی در کانالهای کناری بود. جایی که سرلک، ترابی و نعمتی در چپ و سروش، صادقی و دانیال در راست، باید مرتب پاسکاری میکردند و با چشم بسته یکدیگر را مییافتند. در ۳ بازی نخست که ۲ تساوی و یک برد حاصل شد، سطح هماهنگی چندان بالا نبود اما در ۲ بازی آخر سرانجام آن هماهنگی مورد نیاز را شاهد بودیم.
بار دیگر به گل نخست پرسپولیس مقابل هوادار توجه کنید. صادقی و دانیال چگونه حفره را پیدا کردند، لوکادیا چگونه جاگیری کرد و مهمتر از همه، دانیال چگونه چشم بسته توپ را روی پای این مهاجم هلندی انداخت. گل اول برای آنها یعنی باز کردن یک قفل بزرگ. آنها به واسطه استحکام ویژه در خط دروازه و تدافعی، میدانند اگر پیش بیفتند برخلاف سال گذشته، مشکلی در مهار موج حملات حریف نخواهند داشت.
مقابل همین هوادار اگر کمی خوششانستر بودند شاید لوکادیا در نیمه نخست هتتریک میکرد. یک تک به تک که به علت کارگردانی بد تلویزیونی کسی متوجهاش نشد و سپس یک حرکت مشابه دیگر از جناح راست که این بار صادقی کمی محکم و از زمین برخاسته توپ را فرستاد تا لوکادیا نتواند همانند گل نخست، با یک ضربه خشک، دروازه را باز کند.
با این وجود سرانجام صبر و حوصله روی سعید صادقی که کیفیت بالایش را فصل گذشته در گلگهر به نمایش گذاشته بود پاسخ داد. معمار اولیه گل اول بود و ۲ گل زیبا روی تکنیک و تیزهوشیاش به ثمر رسید تا قرمزها اینچنین خودشان را مدعی شماره یک کسب جام در لیگ بیستودوم معرفی کنند.
البته با توجه به برگزاری جامجهانی و تعطیلات متوالی، خیلی خیلی زود است درباره قهرمانی نظر قطعی بدهیم اما کارنامه و سیر صعودی شاگردان گلمحمدی در همین 5 هفته نشان میدهد آنها راه درست و اصولی را در پیش گرفتهاند.
از سوی دیگر با اضافه شدن شیخ به خط حمله و آماده شدن وحید امیری، کیفیت قرمزها جهش چشمگیری خواهد داشت و شاید همین پتانسیل موجب شود هواداران علاوه بر نتیجه، خواهان بردهای زیبا و پرگل هم باشند.
* فرار از سایه برانکو
یحیی پیشتر با ۲ قهرمانی متوالی در لیگهای نوزدهم و بیستم، کاردانیاش را نشان داد اما به واسطه از دست دادن این عنوان در لیگ قبل، با این اتهام جدی مواجه شد که «میراثخوار» برانکو بوده است اما حالا با تغییرات فراوان، او پرسپولیس جدیدی را ساخته و طبیعتا امسال اگر هر نتیجهای بگیرد کمتر کسی میتواند ولو درصد اندکی از آن را به کادر فنی 4 فصل قبل مرتبط سازد.
یکششم لیگ بیستودوم برای قرمزها به پایان رسید و حالا میشود درباره کیفیت و پتانسیل آنها نظر کارشناسانهتری داد.
یحیی و پسرانش اگر دچار بدشانسیهای عجیب فوتبالی و مصدومیتهای پرتعداد ستارههای تاثیرگذار نشوند، با این نمایشی که دوشنبهشب در اکباتان از آنها دیدیم، سال درخشانی را برای هوادارانشان رقم خواهند زد.
البته این به آن معنا نیست که تصور کنیم کار تمام شده و پرسپولیس در 25 بازی باقیمانده، عینا همین کیفیت و نتیجه را تکرار میکند؛ هرگز.
آنها تنها ثابت کردند اگر «هوادار» همچنان به عملکردشان اعتماد کند، پروژه گلات را با یک سال تاخیر به آنها تقدیم میکنند اما از یاد نبرید در فوتبال شکست دقیقا از همان لحظهای شروع میشود که «تلاش» جایش را به «غرور» میدهد.
* دبیر گروه ورزشی