محمدرضا ولی‌زاده: کشتی ایران این‌ روزها احوال چندان خوشی ندارد و نتایج تیم‌های ملی ما در رقابت‌های جهانی بلگراد می‌تواند صحت این ادعا را تایید کند که ایران با حضور روسیه و آمریکا دیگر قدرت اول کشتی جهان نیست. 

اما جدا از بی‌برنامگی و سوء‌مدیریت‌های موجود در فدراسیون و ناکارآمدی، عدم‌ جدیت و ضعف در آنالیز کادرهای فنی‌ که از علل ناکامی بزرگ کشتی‌ ایران در آوردگاه جهانی صربستان بود، یکی از مهم‌ترین دلایل این افول بی‌سابقه می‌تواند دور ماندن از «هویت» کشتی ایرانی باشد؛ همان کشتی اصیلی که معجونی از زیرگیری‌های استادانه، تکنیک ناب و قدرت ‌بدنی کم‌نظیر است و دیگر در کشتی ایران محلی از اعراب ندارد. 

حال پرسش اینجاست؛ در کشتی امروز ما، کدام‌ یک از کشتی‌گیران تیم‌های ملی، چنین ویژگی‌هایی را با هم دارند تا نماد یک کشتی‌گیر کامل ایرانی باشند؟ شاید تعدادشان به انگشتان یک دست هم نرسد! یا اصلا جایگاه فنون ناب و اصیل ایرانی در این نوع کشتی‌ها کجاست؟ بی‌شک چنین مقامی وجود ندارد. 

کشتی ما که روزگاری مجموعه‌ای از فنون ناب ایرانی بود، حالا تنها به زیر کتف زدن‌ها و هل‌دادن‌های الاکلنگی برای برهم‌ زدن تعادل حریف و خاک ‌کردن ختم می‌شود؛ کشتی‌گیرانی که نه‌تنها در اجرای فن ناتوانند، بلکه خوب هم زیر نمی‌گیرند و بی‌دفاع، براحتی زیر می‌دهند. حتی کشتی ایران دیگر تماشاگرپسند هم نیست و همانند کیفیت، جذابیت چندانی هم ندارد، چرا که تمام زیبایی‌های کشتی در اجرای فن است و کشتی امروز ما خالی از آن مانده!

حقیقتا برای بازگرداندن آن اصل و قدرت و اعتبار، کشتی ایران باید به ‌دنبال روزگار نه‌ چندان دور وصلش باشد.