خانم کارین ژان پی‌یر، سخنگوی کاخ سفید گفته تمرکز ما الان روی اعتراضات در ایران است نه مذاکرات. چند نکته راجع به این حرف‌شان به ذهن‌مان آمد که با شما در میان می‌گذاریم. 

 

۱. فرض کنید پدر و مادرتان اهل هائیتی هستند، فقیرترین کشور نیمکره غربی که با وبا و زلزله و خشونت سیاسی درگیر است و آمریکا از یک قرن پیش آن را به خاک سیاه نشانده. در مارتینیک به دنیا آمده‌اید، جزیره‌ای در آمریکای لاتین که هنوز جزو مستعمرات فرانسه است. برای کامل شدن کلکسیون، سیاهپوست هم هستید. اینها همه مشخصات کارین ژان‌پی‌یر، سخنگوی کاخ سفید است. یعنی همین خانم ژان‌پی‌یر اگر فردا برای پیاده‌روی از خانه بیرون برود و از بدشانسی گیر پلیسی بیفتد که اخبار نگاه نمی‌کند و او را نمی‌شناسد، خدا عالم است چه بلایی سرش بیاید و به احتمال زیاد، تبدیل به سخنگوی "سابق" کاخ سفید می‌شود. همین خانم که گریه‌کن ندارد وگرنه خودش یک پا روضه است، همه این گرفتاری‌ها را گذاشته و عدل می‌آید می‌گوید تمرکز ما روی اعتراضات ایران است. بزرگواری نیست واقعا؟ قدر نمی‌دانیم ما. اصلا لیاقت نداریم کسی روی ما تمرکز کند. یعنی فکر کن، گفته‌اند برو بگو تمرکز ما روی اعتراضات ایران است او هم گفته چشم! نیامده بگوید آقا شما این ماه صد دلار از حقوق من کم کن عوضش کمتر در ولایت پدری ما موش بدوان. یا یک تمرکز جزئی هم روی مسائل سیاه‌پوستان آمریکا داشته باش در کنارش تمرکز روی اعتراضات ایران را هم ادامه بده‌.

ضمن تشکر از این همه دغدغه ایشان و رئیس‌شان در کاخ سفید باید خدمت‌شان عرض کنیم که خداوکیلی ما اینطوری راضی نیستیم شما خودتان را به خاطر ما به زحمت بیندازید. 

 

۲. خداوکیلی ایشان حق دارد و مسأله اعتراضات در ایران مسأله تمرکزلازمی است. آدم اگر یک لحظه غفلت کند و چشم از اعتراضات بگرداند، ممکن است یکهو ببیند همه جا پخش شده که مشهدی مرادعلی عبدل‌آبادی اخیرا در اعتراضات به طرز ناجوانمردانه‌ای هدف گلوله ماموران امنیتی قرار گرفته است. آن وقت هر چه داد بزنید که مشهدی مرادعلی مذکور پدربزرگ شما بوده، ۹۰ سال سن داشته، اعتراضش فقط به این بوده که چرا بچه‌هایش نمی‌گذارند تنهایی بیرون برود و الان دیگر تا فامیل‌های درجه۳‌و۴ هم خوابش را با لباس سفید در یک جای خوب دیده‌اند، کسی حرف‌تان را گوش نمی‌دهد. حتی ممکن است مثل قضیه مادر سارینا، بگویند این اصلا نوه آن مرحوم نیست زیرا کلیه فرزندان و نوه و نتیجه‌های آن خدابیامرز از غصه پدرشان  دسته‌جمعی خودکشی کرده‌اند. حالا بیا و ثابت کن اولا آن قضیه خودکشی دسته‌جمعی مال دو سه سال قبل است، ثانیا در جزایر تاسمانی استرالیا اتفاق افتاده و ثالثا مربوط به نهنگ‌ها بوده. کی گوشش بدهکار است؟

بعضا طرف عکس خودش را به عنوان کشته‌شده در اعتراضات دیده و هر چه قسم خورده که من زنده هستم دیگران فکر کرده‌اند حتما طفلکی خبر مرگش برایش خیلی ناگهانی بوده و نمی‌تواند این ضایعه بزرگ را باور کند. کم‌کم با واقعیت کنار می‌آید.

 

۳. کاش خود معترضان هم نصف کاخ سفید روی این قضیه اعتراضات تمرکز می‌داشتند. این که نشد! هر کشته‌ای که معرفی می‌کنند هرکدام از مشخصاتش متعلق به یکی از متوفیان ماه‌های اخیر است، آدم فکر می‌کند یکی رفته آرامستان، از روی هر سنگ قبری یک تکه مطلب برداشته و نوشته. می‌ترسم پس‌فردا بگویند دختر نخبه‌ای به نام غلامحسین غلامی متولد ۱۳۱۵ که دانش‌آموز مدرسه‌‌ای در تهران بود، به علت کشف حجاب در اهواز دستگیر و در زاهدان کشته شده و والدینش از او خبر ندارند! بابا یک کم دقت کنید دیگر!